Hoi,

Ik moet hier even kwijt dat ik vandaag, na lange tijd, weer een echte paniekaanavl heb gehad. Helaas. Ik had vandaag cursus, de laatste dag van vijf cursusdagen. Vooraf had ik erg tegen de cursus opgezien, omdat ik tijdens curssen altijd hyperventilatie krijg. Sommige dagen kwam ik re-de-lijk door, al had ik geen dag dat ik nergens last van had. Je zou zeggen dat ik vandaag rustig was, want het was immers de laatste dag en ik had het 'overleefd'.

Niet dus. Vanmorgen stond ik duizelig op en toen ik naar het cursusgebouw liep, leek het alsof ik door een magneet steeds naar rechts werd getrokken. Heel eng. Eenmaal in de klas had ik dat gevoel ook en nu nog trouwens. Ik vind die duizeligheid echt zo akelig! We gingen eten en je raadt het al: ik kreeg geen hap door mijn keel. Mijn keel leek dichtgeknepen, zelfs soep eten lukte niet. Terwijl ik mijn bord had volgeladen, want ik had wel trek en de lunch was lekker. Hoe verklaar je dan aan je tafelgenoten dat je opeens geen honger meer hebt? Ik was al vaak naar de wc geweest en wist gewoon geen smoesjes meer te bedenken om maar van die tafel weg te kunnen. Maar aan die tafel blijven zitten met zes mensen...dat durfde ik niet. Ik was zo bang om flauw te vallen...Ik hoorde niets van de verhalen aan tafel - mijn oren zaten door de hyperventilatie ook nog eens helemaal dicht - en was alleen maar aan het denken: 'Ik wil weg hier, ik moet weg hier, wanneer mag ik weg hier!' Uiteindelijk bonkte mijn hart zo in mijn keel en werd ik zo beroerd, dat ik een smoes verzon en naar buiten ben gegaan. De rest van de middag was ik een zombie en heb ik mijn tijd met zeer veel moeite uitgezeten. Ik wilde op dat moment echt alleen zijn, want ik was zo bang. En waarvoor? Voor niks! Nou ja, voor de sensaties in mijn lichaam...

Ik hoop dat ik dit niet meer zo vaak mee hoef te maken, want het was rampzalig. Ik ben zo jaloers op mensen die dit niet hebben...Ik voel me op zulke momenten echt abnormaal...snap niets van die rare klachten...Ik had een tijd dat het goed ging en mijn fobietjes wegwaren, maar ze zijn er weer....Ik zie alweer op tegen de kerstborrels enzo, want ik val haast om als ik niet aan een tafel kan hangen...Ik hoop zo dat ik door HyperVen van deze vreselijke 'ziekte' af zal komen...Dit is geen doen zo...En dan te bedenken dat sommigen van ons al 15 of 30 jar chronische hyperventilatie hebben!

Hoe gaan jullie om met dit soort dips? Maar gauw vergeten deze dag?

Rainbow

Heej Rainbow,

Wat ongelooflijk vervelend zeg, maar het is o zo herkenbaar. Sommige momenten denk je de hele wereld aan te kunnen en het andere moment ben je zo enorm kwetsbaar. Waarom nou??

Maar lees je bericht eens goed terug… vandaag, na een lange tijd….. dat betekent dus dat je er een lange tijd geen last van had. Ik denk dat je dat even vergeten was na zo`n aanval. Dat betekent dus dat de aanvallen sporadisch zijn en dat is, mijns inziens, onderdeel van het helingsproces. Je lichaam reageert op nieuwe waardes doordat je constant aan het oefenen bent. Dat betekent dat de periodes dat het goed gaat steeds langer gaan duren en de paniekaanvallen steeds schaarser worden.

Misschien had je een te overheersende gedachte “als deze ook maar goed gaat, dan ben ik er vanaf” en ben je daar teveel mee bezig geweest, zodat je die gevoelens bij jezelf op hebt geroepen. Ik doe maar een gooi hoor ;-)

Van mij heb je kunnen lezen dat ik ook last had van die vreselijke paniekaanvallen en wist ik mezelf echt niet meer onder controle te brengen, maar volgens mij moest ik over een bepaalde drempel heen. Ik ben nu een aantal weken verder en er zit wel degelijk minder angst in mijn lichaam (het is zeker nog niet weg hoor) en slaat de paniek minder snel toen en denk ik dat de aanvallen minder heftig zijn. Dit soort dipjes zijn heel vervelend, maar ik weet zeker dat dit een volgende stap is waar je even door moet en het zal steeds maar beter gaan als je consequent blijft oefenen.

Succes en hou ons op de hoogte!!

Groet Joy

Ik heb helaas geen adviezen voor je Rainbow, maar wil gewoon even zeggen hoe rot ik het vind voor je dat je je weer zo angstig voelde en hoe herkenbaar het is voor mij. Soms denk ik wel eens dat hyperventilatie bestaat om mensen te leren zich kwetsbaar op te durven stellen en te leren uit te komen voor wat ze voelen. Dus b.v. leren om op zo'n paniekmoment heel eerlijk tegen de mensen om je heen te zeggen wat er aan de hand is. Maar ik weet het, tegelijkertijd kan het idee dat je dit zou moeten leren op zich al weer voor meer paniek zorgen. De bekende vicieuze cirkel......
Sterkte en houd moed!

Groetjes, Marja