Volhouden bedoel je?? Nou, lang, want ik verrek het om op te geven. En terecht blijkt nu, want mijn "vechten"wordt beloond. Ik ben nu precies een jaar verder, vorig jaar rond deze tijd ben ik ingestort, en als ik zie wat ik in een jaar heb bereikt...het was echt een zware tijd, maar hoe raar het ook klinkt, het is wel ergens goed voor geweest. Ik heb het altijd geprobeerd positief te benaderen, heel moeilijk in het begin, maar ik heb me altijd voor ogen gehouden, dat deze strijd in het niets valt bij de strijd die een kanker patient moet leveren. Of een strijd die iemand met helse pijnen moet leveren.
Wat wij hebben is afschuwelijk en niet fijn, maarwe hebben geen pijn en we gaan er niet aan dood. Niet dat het dan gelijk niet ernstig is, maar door me zelf dat voor te houden, heb ik het kunnen accepteren dat ik dat heb, en ben er aan gaanwerken om het weg te krijgen. Mede dankzij het
HyperVen, mede dankzij de fysio, mede dankzij het st janskruid, en mede dankzij mijn omgeving.
het zal altijd een zwak punt blijven denk ik, maar ok, als dat het ergste is?
Pia, volhouden. Blijf
HyperVennen, bekijk het van de positieve kant, laat het over je heen komen, en probeer je bewust te worden van je
klachten, ervaar dat er niks gebeurt, dan kun je het echt beter aan. In het begin was ik vooral bang, wat gebeurt er met me, en op een gegeven moment liet ik het over me heen komen, en midden in de aanval probeerde ik me bewust te worden van mijn lichaam. En mijn conclusie was uiteindelijk: ER GEBEURT NIETS MET ME. Ik val niet flauw, ik stik niet, ik kan gewoon blijven lopen. Mijn hart slaat op hol, maar als ik nu rustig blijf ademen ( 3 sec in, en 6 sec uit, heilp mij altijd erg goed) dan gaat dat ook over.
Snap je wat ik bedoel? ik dook als het ware in de aanval, om hem te leren kennen zeg maar.
Pia, als je er zef niet uitkomt, zoek dan hulp van een psycholoog, iemand die bekend is met
chronische hyperventilatie, want echt, ze kunnen je helpen!!
[/:]
