haai,
Sinds een week of twee slaap ik zo goed als niet meer 's nachts ( het typische inslaap-probleem vermoed ik). Kon nog even denken dat het door de hitte kwam, maar eigenlijk is dat ook niet het geval. Langzamerhand kan ik me niet meer concentreren overdag, vergeet enorm veel, voel me ZO enorm moe. en ineens kan ik ook niet meer tegen geluid, kan ik mijn ogen moeilijker fixeren en lijkt mijn stem de hoogte in te gaan (heb ik vroeger ook enorm gehad, in erg diepe periodes), en een lichtjes onwerkelijk gevoel (arrhhhh!!). Ik probeer me in te prenten: het hoort erbij, het hoort erbij, accepteer het even... maar het is net vorig jaar rond deze tijd dat alles tot een explosie is gekomen... en ik heb zo'n schrik voor een enorme déjà -vu...
Het moeilijkste is eigenlijk, zoals iemand ergens schrijft, dat m'n omgeving anders reageert... in het begin was er wel enorm veel steun, al begrepen ze natuurlijk niet ècht waar het om ging. Maar de afgelopen maanden is het zo goed met me gegaan, dat ze denken dat zoiets niet terugkomt ofzo, eens overwonnen, altijd "
genezen"... ze moesten eens weten... dus steun kan je niet echt verwachten. Therapieën heb ik al lang achter de rug, en ik kan moeilijk voor elk dipje een nieuwe aanvraag gaan doen. dus eigenlijk is er niemand met kennis van zaken die me op zo'n moment een beetje realiteitszin kan inspreken, zo moeilijk, het allemaal op je eentje te moeten doen... ik weet best dat mijn eigen manier van denken en piekeren alles erger maakt, maar het kan verschrikkelijk veel energie kosten daartegen in je eentje te vechten...
Vannacht lag ik om drie uur voor de verandering nog wakker (alsof dat zo erg is?), en ik kon de wereld bijeen beginnen janken. Zag mezelf aan de rand van een nieuwe afgrond (ik stel het wel zwaar voor maar zo voelt het op die moment gewoon ook...), en zag alle goeie dingen die ik de afgelopen maanden heb bereikt, terug door mijn handen glippen... boehoe... ben buiten gaan zitten (afleiding zoeken! want ik weet dat ik het erger maak!) kwam wat tot rust, werd eindelijk een beetje realistischer en had zoiets van: en ja ok, je slaapt slecht, 't is niet het einde van de wereld, je wordt duizelig wakker inderdaad... en dan? dat gaat wel over!! en maar opzeggen: accepteer het gewoon, neem het zoals het komt.... blablabla... (dat is wèrken hoor). Kon alleen maar denken: als er maar een ander
HyperVentilantje naast me zat... die begreep het gewoon... voel me soms zo eenzaam ook.
En in praktijk zou ik voor een mooie tijd kunnen staan, ik weet het gewoon: op werkvlak, vrijetijdvlak, liefdesvlak, noem maar op... maar nu is dat al een bergje dat ik moet beklimmen, geen genot... ik denk nu al: ach, laat me allemaal maar doen, ik ga hier wel efkes aan de zijkant liggen... en... ik heb me zo dood gevoeld vanbinnen de afgelopen jaren, en nu kwam er een geurig vlaagje verliefdheid voorbij en dat is zooooo fijn, en nu denk ik ineens weer: laat me maar met rust.. ik heb hier geen zin in...Het afgelopen jaar heb ik eigenlijk "ondergaan" en "uitgezeten", ik wou wel genieten maar ik kon het niet... ik wil dit echt niet opnieuw[:]
([/:] ik wil mijn leven niet uitstellen, ik wil het beleven...
En ik wil hier de zaag-trien niet komen uithangen, maar ik weet niet waar ik anders terecht kan...
[/:]
)[/:]
[/:][:]
