Ik was afgelopen zaterdag in een discotheek en het ging harstikke goed. Ik kwam een buurjongen tegen met wat maten van hem en ik trok samen met men kameraad wat met hun op.

Toen we op een gegeven moment een zaal inliepen viel 1 van die jongens die met men buurjongen mee was om. Binnen 10 seconden stond hij weer op en liep hij snel naar buiten. Hij had een epilileptische aanval gehad. We zijn meegelopen en ik was eigenlijk een beetje pissig. Niet op die jongen maar op mezelf.

Ik zit mezelf soms op te fokken over dingen wat eigenlijk helemaal niet nodig is. Waardoor ik klachten krijg. Ik kan ook omvallen ja, maar dan alleen door mezelf, door men gedachtes die ik zelf veroorzaken/'>oorzaak. Hij valt om door een storing in zijn hersens, die storing heb ik niet. De enige storing die er is, is men angstigheid.

Die jongen die daar omviel heeft zijn leve lang last van Epilepsie. Ik fok mezelf op over onzinnige dingen waar ik klachten door krijg. Die jongen zal nooit weten wanneer die omvalt, hij kan maar zo op de fiets zitten en er af vallen. Ik dacht dus bij mezelf, Raymon Raymon zo slecht heb je het nog niet, Ik zal niet elk moment omvallen, alhoewel ik dat met die onzinnige gedachtes nog wel een keer voor elkaar kan krijgen
[:]Tja[/:]

Ik was pissig op mezelf vanwege het feit dat ik soms zanik over mijn klachten terwijl ik er niet dood aan ga, en die jongen hoor je verder nergens over. Hij leeft ermee en heeft de rest van de avond naar zijn zin gehad.[:]:|[/:].

Maarja moest effe men verhaal kwijt
[:][/:]

Hoi Raymon,

Ik herken dat ook hoor. Mijn collega heeft iets aan haar bloeddruk, waardoor ze soms ook gewoon omvalt. Toch doet ze gewoon alles, want ze zegt: 'Iemand raapt me vast wel op!' Wij DENKEN inderdaad dat we omvallen en dat maakt ons bang. Maar waarom? Uit schaamte ofzo, dat je denkt: 'Ow, dan val ik dadelijk! Lullig zeg!' Ik heb vandaag toevallig - na dagen - weer zwaar last en ik moest net kopiëren. Dan maalt het in mijn kop: 'dadelijk val ik om!' en dan word ik me toch bang. Dan zwalk ik weer terug en ga maar weer zitten achter mijn bureau. Er gebeurt helemaal niks, behalve in mijn hoofd.

Ik word soms ook kwaad omdat ik zo denk, maar we kunnen er niet veel aan doen. Die klachten zorgen er gewoon voor dat we zo denken. Maar inderdaad, alles kan erger. Veel erger. Wij doen gewoon nog veel dingen, jij de disco en ik een weekend Maastricht, terwijl andere mensen pas ECHT ziek zijn en bijvoorbeeld elke dag aan een nierspoelapparaat moeten. Dan moeten wij niet zaniken inderdaad, maar ja...onze hyperventilatie is ook behoorlijk k. en zo ervaren wij dat persoonlijk dan weer als een hel.

Goed dat die jongen gewoon is opgestaan en toch een gave avond heeft gehad. Dat vind ik dan weer [:](Y)[/:] voor hem!

Rainbow

Ja Rainbow zo kun je het ook bekijken ja[:])[/:].
En die jongen ja ik weet niet waar die de kracht vandaan haalt maar goed[:]?[/:]

Ik ben het toch niet helemaal met jullie eens... Een ziekte die veroorzaken/'>oorzaakt wordt door je gedachten kan net zo erg zijn als een andere ziekte, en net zo moeilijk (zo niet onmogelijk) te bestrijden. En het mag dan verleidelijk zijn om te denken dat hyperventilatie alleen door je gedachten komt, maar dat is toch iets te simpel. Het is duidelijk dat hyperventilatie in sommige families meer voorkomt dan in andere (erfelijke component?), en ook dat het beinvloed kan worden door voedsel, hormoonwisselingen, het weer, allergieën, noem maar op. En door gedachten... inderdaad... maar wie heeft de volledige beheersing over zijn gedachten??? Vrijwel niemand! Gedachten komen en gaan, het is een eindeloze stroom die de meesten van ons niet kunnen stoppen. Maak niet de fout te denken dat de aandoening hyperventilatie 'alleen maar' door je gedachten komt en dat je er 'dus' heel gemakkelijk vanaf zou kunnen komen, als je maar wat meer wilskracht en power zou hebben. Je hoeft alleen maar dit forum te lezen om te weten dat dat helaas niet zo is. En dat komt echt niet doordat we allemaal slappelingen zouden zijn omdat we onze gedachten niet kunnen stoppen.
En nog een nuancering: de meeste ziektes, dus ook epilepsie, worden erger als er stress en spanning in het spel is, en ook stress en spanning worden getriggerd door... gedachten.

Waarom zijn we toch altijd zo hard voor onszelf?

Groeten, Marja

Hoi Marja,

Ja, het is altijd moeilijk hoe je hyperventilatie wilt benaderen. Ik ben zo vaak als 'aanstelster' gezien in het ziekenhuis, dat ik haast geloof dat hyperventilatie niet bestaat. 'Nee hoor, ik kan niets vinden',
'Mevrouw, hoe komt u erbij dat u hyperventileert? Echt niet hoor!', 'Mevrouw, u moet eens wat meer laten wat u niet wilt, dan bent u zo van uw klacht af. Het is geen hyperventilatie!' En anderen: 'Gewoon negeren', 'Niet over praten, want dan krijg je het' en zelfs: 'Als je zo doorgaat, dan beland je straks ook in een psychiatrisch ziekenhuis'. En ga zo maar door. Het zou allemaal tussen de oren zitten, maar ik weet allang dat dat niet zo is. hyperventilatie veroorzaken/'>oorzaakt nu eenmaal ontzettend veel echte klachten. En dat weet ik maar al te goed! Maar bij mij werken mijn gedachten me wel degelijk tegen. ALTIJD. Ik ben me continu bewust van mijn lijf en van wat daarin gaande is. Ik ben juist altijd lief voor mezelf, maar door mijn klachten en door de reactie van anderen voel ik me soms wel een raar mens. Dat ik me zorgen maak over wat zou kunnen gebeuren...Dat mijn adem zo raar doet en me ziek maakt. Vandaag gaat het redelijk. Desondanks werd ik, toen ik met een collega de trap afliep, zo ontzettend licht in mijn hoofd, dat ik mijn evenwicht bijna verloor. En nu zit de angst er dus weer goed in...Ik zal blij zijn als ik naar huis kan. En zo gaat het regelmatig. Ik ervaar hyperventilatie ook als een ziekte, maar officieel is het dat niet. Zeggen artsen. Nou ja, wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Eigenlijk dat iedereen zijn klachten anders ervaart en er ook zijn eigen manier mee omgaat...Dat is het geloof ik wel...

Rainbow

Marja,

Ik ben het in bepaalde opzichten wel met je eens. Maar als ik naar mij zelf kijk en ik zie zo'n jongen met zijn ziekte omgaan, heb ik wel zoiets van: Waarom kan hij wel leven met zijn ziekte en loop ik steeds te zeuren. Je kunt je gedachten wel degelijk beheersen, relativerend denken bijvoorbeeld. Maar precies wat je zegt de wilskracht is ervoor nodig. Maar goed, ik heb liever hyperventilatie als epilepsie. Ik heb ook last van migraine en migraine heeft ook wat epileptische tintjes en dat vind ik al een afgrijselijke ziekte.
[:][/:]

Hoi Rainbow en Raymon,

Ik denk dat we het best eens zijn hoor [:][/:], want ik vind ook dat gedachten zeker veel te maken hebben met hyperventilatie. Alleen wordt er te vaak gedacht (en inderdaad Rainbow, vooral in ziekenhuizen en door mensen die het zelf niet hebben) dat je die gedachten zomaar even kunt stoppen... en dat is dus helaas meestal niet zo.
Ben het wel met je eens Raymon, dat je gedachten min of meer beheersbaar zijn, maar dat is maar tot op zekere hoogte. Zelfs met alle wilskracht van de wereld kunnen wij onze gedachten niet 100% beheersen en daarom is o.a. hyperventilatie zo verrekte lastig. Ik denk dat wij HyperVentilanten allemaal uitgesproken denkers zijn en dat heeft goede kanten, maar ook heel lastige.

Nog even een 'zijstraatje: ik heb sowieso het gevoel dat het de taak van de mens is in de evolutie om met dat enorme denkvermogen om te leren gaan. Dat bewuste denkvermogen is datgene wat ons van de dieren onderscheidt, het is weer een verdere stap in de evolutie, een extra dimensie. Een dier kan wel denken en weet bepaalde dingen, maar is zich daar niet bewust van en een mens wel. Simpel gezegd: een dier kan denken, maar een mens kan bovendien ook nog denken over zijn denken. En met dat vermogen (wat ook prachtige dingen kan bewerkstelligen) kunnen wij mensen nog lang niet goed omgaan.

Nou ja, ik dwaal een beetje af... Hoop niet dat het jullie allemaal te zweverig is [:][/:] maar zo denk ik erover.

Groeten, Marja