Bonjour!
Ik ben weer terug uit Parijs en ik wil graag mijn ervaringen delen met jullie. Vooraf zag ik er namelijk behoorlijk tegenop om te gaan, doordat ik de laatste weken behoorlijk veel last heb van duizeligheid.
Het is me 100% meegevallen! Vrijdag zou ik 's middags pas gaan vliegen, dus zorgde ik dat ik vrijdagochtend alleen maar voor de tv hoefde te zitten. 's Middags kwam de vriendin waarmee ik zou gaan en toen moest ik meteen al veel praten. Gevolg: accuut duizelig. Ik dacht: 'Dat begint al goed!', maar eenmaal in de auto op weg naar het vliegveld ging het allemaal goed. Ik had van de dokter Propanolol gehad, die ik mee had genomen. Voor de zekerheid had ik alvast een halve genomen. Het was maar 10 mg i.p.v. de gewone 40 of 80, vanwege de zwangerschap, maar ik had wel het gevoel dat ik er rustiger van werd. Ik wilde ze niet teveel slikken, want het schijnt echt slecht te zijn voor de baby en dat wil je als moeder ook niet!
Het vliegen viel reuze mee! Ik had nergens last van, ook niet van duizeligheid! De volgende dag zijn we heel de stad doorgesjeesd in de metro. Metro in, metro uit. Door de drukke poortjes etc. Dat ging wonderbaarlijk goed moet ik zeggen! We aten ook regelmatig ergens in een bistro en ook dat ging prima. Op een halve Propanolol (5 mg!) kon ik het goed doen! Dat was een pak van mijn hart!
De volgende dag werd ik langzaam wat vermoeider. Ik wilde soms ook wel weer naar huis, want ik ben eigenlijk het liefste lekker thuis. 's Middags kwamen er fikse duizelingen op in mijn hoofd. De Propanolol hielp niet meer...Ik had vooraf gezegd tegen mijn vriendin dat ik last had van mijn
hyperventilatie (dat wist ze al, maar nu zei ik dat het erger was geworden afgelopen weken). Ze had gezegd dat ze het zou snappen als ik even rustig wilde doen, of even wilde
HyperVennen, maar nu zei ze: 'Ja, ik ben ook duizelig. Kom, we gaan wat eten!' Terwijl
hyperventilatie NIETS met te weinig eten van doen heeft! En dus zaten we in een heel druk café...en zat ik compleet te tollen. Ik dacht: 'Ze begrijpt het niet. Het heeft geen zin om er weer over te beginnen!' en dus zat ik de rest van de middag gewoon uit. En dus zat ik 's avonds tollend in een restaurant. En dus lag ik 's avonds tollend in een ligbad. En dus lag ik 's avonds tollend in bed. Zij bleef maar praten, terwijl praten mijn
hyperventilatie veel erger maakt! Eindelijk gingen we slapen en gelukkig ging het 's ochtends wel weer. Al kreeg ik weer last toen we door een drukke straat liepen. Ik had het toen wel een beetje gehad. Ik wilde weer naar huis, naar mijn vriend. Op het vliegveld was het weer erg druk, maar daar konden we rustig luchen en spoedig voelde ik me weer helder in mijn hoofd!
Nu ben ik weer thuis. Hoewel het weekend heel leuk was, ben ik ook blij dat het voorbij is. Dat ik het heb 'overleefd'. Het is geestelijk ook vermoeiend, omdat je bang bent voor eventuele
hyperventilatie-aanvallen. Maar bij mij kwamen ze zondag dus en ik kon het toen niet tegen houden. Het waait ook wel weer over. Jammer dat mensen op de een of andere manier niet kunnen/willen begrijpen dat
hyperventilatie echt heel vervelend is, dat het niet fijn is om 15 uur duizelig te zijn. Het is onwetendheid, je kunt het ze niet kwalijk nemen. Maar uiteindelijk word je toch niet serieus genomen als je zegt dat je duizelig bent, dan ligt het alleen maar aan te weinig eten...Dan denken mensen dat het na 2 minuten over is. Was dat maar zo! Uiteindelijk sta je toch alleen in je
klachten...Daarom ga ik het liefst met mijn vriend iets doen. Die snapt WEL hoe ik me dan voel, die geeft me dan rust, houdt zijn mond als het moet een uur dicht...Bij hem kan ik écht mezelf zijn en dat scheelt al zoveel als je
chronische hyperventilatie hebt! Mensen ZEGGEN dat ze je begrijpen, maar uit hun opmerkingen en blikken zie en hoor je dat ze je niet snappen. Mijn collega keek ook minzaam toen ik zei dat ik zin had in Parijs, maar dat ik het ook moeilijk vond vanwege mijn duizeligheid...Zo van: aanstelster! Terwijl zij ook
hyperventilatie had toen ze zwanger was en dan elke keer aan haar bureau lag te hijgen en te janken en oooo, wat was ze toch zielig...WIJ hebben dat elke dag! Ze zou beter moeten weten!
Hoe dan ook, qua
hyperventilatie-
klachten was het dus precies 60-40. Iets meer heldere momenten dan
hyperventilatie, terwijl ik bang was voor 100%
hyperventilatie-momenten! Voor iedereen die nog weg gaat, o.a. Suzanne, Nasi en Judith: ga het gewoon doen, neem eventueel je relax-pillen mee en laat het over je heen komen. Ook als je last krijgt. Het waait vanzelf over. Toch DENK ik dat ook jullie stiekem blij zullen zijn als jullie weer veilig thuis zijn en als het 'gelukt' is. Dat zit toch een beetje in ons
chronische hyperventilatie-ers denk ik...Maar vergeet niet te genieten natuurlijk en ik hoop dat het allemaal leuk wordt en goed gaat. En als je reisgenoten je niet begrijpen, zoals bij mij, denk dan maar dat wij hier allemaal héééél goed weten wat
chronische hyperventilatie is!
Enjoy!
Au revoir,
Rainbow!
