Dank je Marjan, wat mij wel helpt is meteen m'n bed uit te gaan, als ik blijf liggen wordt de paniek erger...

Groetjes

Hoi Arno

Hele verhaal gelezen en ook alle antwoorden, want ik er nog aan kan toevoegen
dat ik laatst las dat de adenaline 's morgens bij het licht worden het hoogst staat.
Ik las dat natuurlijk niet voor niets, want ik ben bij het wakker worden ook vaak
zo beroerd (ik noem het de adrenalinebom) en dat kan uren aanhouden.
Ook veel lichamelijk klachten erbij en dat lees ik bij jou niet zo.
Surf dus ook veel om te kijken wat ik daar aan kan doen.
Ook las ik dat de adrenaline 's nachts van 24.00 tot 2 uur op zijn laagst is,
en laat dat nou net de uren zijn dat ik me al tijden het best voel en dan lekker op
de bank zit bij te komen van weer een "gevechtdag"
Herken je dat of slaap je dan al? Een "normaal"mens slaapt dan natuurlijk al
Ik wil dan eigenlijk ook niet naar bed, want ik weet dat ik de andere ochtend weer opnieuw
kan beginnen. Ik schrijf het maar precies op hoe ik het voel, zodat jij er misschien iets in herkent.

Ik heb al jaren geleden gehoord dat ik een burn-out zou hebben, daar heb ik eigenlijk nu dat ik nadenk
niet of heel weinig naar gezocht, omdat ik ook zoveel lichamelijk klachten had van de chronische hyperventilatie/hyperventilatie dat ik daar veel meer
mee bezig ben/was.
We kunnen natuurlijk ook een combi hebben...
Weet jij trouwens een goede en betrouwbare website waar ik daar toch nog eens over kan lezen?

Ik voel me ook heel vaak alleen hoor, want hoe moet men snappen wat wij voelen/doormaken.
Ze hebben het immers zelf niet, dus het is niet negatief bedoeld naar die mensen toe.
Ik ga er meestal ook maar niet meer op in, maar het geeft wel steeds meer afstand van de omgeving.

Ik ben ook een vechter (wat de therapeut zei.. te hard gevochten en op een gegeven moment is het op)
hard gewerkt, perfectionistisch en zoekende naar oplossingen, dus dat herken ik allemaal wel.

Ontspannen:
Krijg je van die opmerkingen, je moet als je je niet lekker voelt, er op uitgaan...
terwijl je hart uit je keel klopt, je tig keer op het toilet zit vanwege maag/darmstoornissen,
misselijk bent, je trilt als een rietje..
als je dan die opmerkingen krijgt, voel je je pas echt alleen en op een eiland.

Ze zeggen inderdaad bewegen 's morgens (voor mij gewoon door de kamer lopen) en goed dat je uit je bed gaat, iedereen moet doen
wat voor hem/haar goed is. Geen koffie met caf.
Inderdaad ook gelezen dat als je paniek voelt opkomen dat je dan moet zeggen.. kom maar lekker..
of zoiets, want dan zakt het veel sneller weg, dan als je er tegen in gaat.

Dat je niet aan de AD medicijnen wil begrijp ik best, want ik wil/durf dat ook niet, ben bang voor de bijwerkingen.
Dat komt omdat ik erg gevoelig ben voor medicatie. Heb nog een paar andere aandoeningen/ziektes
en met die medicijnen lukt het ook niet.
Maar als jij dat niet hebt, is het toch wel het overwegen waard, want je hoort en leest vaak genoeg
dat mensen er veel baat bij hebben en het een ommekeer is in hun leven.

Aangezien jij zelf aangeeft dat je je een zenuwenpatient voelt en iedereen wel weet wat zenuwen met een mens
kunnen doen.. zit ik ineens te bedenken of jij weleens een kalmeringsmiddel heb gebruikt en wat je dan voelt?
Want stel dat de klachten een stuk zouden verbeteren of een paar uur ineens weg zijn, dan weet je dat het wel
psychisch is toch?

Groetjes en sterkte Vlinder

Hoi Vlinder dank je voor je bericht.

Ik voel me laat op de avond ook het beste en ga ook pas op 12 uur naar bed. 'S ochtends ben ik op m'n zwakst dan word ik wakker en heb ik vaak nachtmerries gehad en dan weet ik niet waar ik het zoeken moet. Echt hele vervelende gedachtes als van dit gaat nooit meer over: m'n ogen doen pijn m'n hoofd doet pijn ik ben/ word invalide...hoe kom ik hier ooit weer uit? Word ik ooit weer de sterke vent die ik ooit was? Mijn lichaam was altijd mijn huis; ik was een atleet en ik voelde me daar heerlijk bij...en als ik dan nu kijk wat voor wrak ik in de spiegel zie dan word ik daar heel ongelukkig en triest van. Ik hoop zo dat ik ooit weer terugkom en van die gekmakende pijnen die continu aanwezig zijn af raak. Moet wel zeggen dat 's avonds laat mijn pijnen minder intens worden.

Voor wat betreft jouw vraag over burn out; je zou kunnen kijken op burn-out.startpagina.nl, daar staan veel interessant links. Daarnaast heb ik boek besteld zoals Karen in dit topic hierboven heeft geadviseerd.

Ik heb behalve citalopram nooit een ander kalmeringsmiddel gebruikt. 'S ochtends denk ik vaak ik moet het gewoon gaan nemen maar in de loop van de dag ga ik daar dan weer iets beter mee om.

Ik baal ook vaak om naar bed te gaan omdat ik weet wat voor hel er de volgende ochtend weer op me wacht...

Veel sterkte en groetjes

Jeetje Vlinder,

Je bent op dit moment heel actief op dit forum en je steekt iedereen een hart onder de riem, maar als ik je verhaal hierboven lees.........dan lees ik mezelf en daar word ik verdrietig van, omdat het jouw en andere ook overkomt.
Misschien niet heel erg professioneel, maar gelukkig ben ik een vrijwilliger die op het forum werkt om andere te helpen met haar ervaringen en daar horen toch ook mijn bijbehorende emoties bij.

Het was precies voor mij zoals jij het beschrijft.
Die altijd en eeuwige adrenaline. Gek wordt je ervan.
's-morgens als een skippiebal opstaan en 's-nachts eindelijk "rust" vinden.
Niet naar bed willen, omdat je weet wat er de volgende dag op je wacht.
Mijn vorige huwelijk is erop gestrand.
Mijn dochter (toen 6) bleef bij haar vader wonen, omdat ik het niet aankon.
Mijn baan ben ik kwijt geraakt.
Mijn vrienden etc.
1 grote strijd en dat allemaal, door die verschrikkelijke chronische hyperventilatie.
De adrenaline vond ik het allerergste, maar daarnaast had ik ook nog zoveel andere klachten, die later bleken bij de chronische hyperventilatie te horen.

Terugkijken is voor mij natuurlijk altijd makkelijker dan voor jullie als je er middenin zit.

Inmiddels ben ik opnieuw getrouwd, dit jaar al weer 10 jaar en ik heb ook weer zelf voor mijn dochter kunnen zorgen, maar vergeten doe ik het nooit, want de brokstukken blijven altijd in je geheugen zitten.

Daarom probeer ik te helpen op dit forum al is het alleen maar het gevoel dat je er niet alleen voor staat.
In mijn tijd had ik geen computer. Ik heb 8 jaar in huis gezeten met die adrenaline-bom in mijn maag.

Ik was ook zo vreselijk bang voor de AD medicijnen en daarom heb ik mijzelf laten begeleiden door een psychiater.
De huisarts schrijft heel makkelijk voor en begeleiding is er haast niet, maar de psychiater kon ik altijd bellen met de klachten die ik voelde, zodat ik het gevoel had dat ik er niet alleen voor stond.

AD medicijnen en HyperVen samen hebben mij erdoorheen getrokken.
De eerste x dat ik een paar uur "adrenaline-vrij" was, was of ik in de hemel kwam.
En...............natuurlijk.............toen dat weer weg was............in de hel, maar..........................ik had er aan geroken en dat motiveerde me alleen maar meer om het lichaamsproces weer op het goede spoor te krijgen.
Dus ik ben doorgegaan met HyperVen en met AD medicijnen.
Het verdere verhaal kennen jullie inmiddels wel.

Ik wil alleen maar benadrukken, en nee ik heb geen aandelen in de AD medicijnen industrie : AD medicijnen is toch echt een hulpmiddel om erdoorheen te breken. Makkelijk zal het niet zijn, maar met de juiste begeleiding en de juiste persoon kan je dit redden.

Heel veel liefs van Ellen

Antwoorden die door de Stichting HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 07/05/2011 20:06 door Ellen.

Hoi Vlinder,
Wat fijn dat je zegt dat je je zo op een eiland voelt doordat niemand je begrijpt en je de hele tijd van die goedbedoelde, maar onzinnige adviezen krijgt, dat heb ik namelijk ook heel erg. Ik heb wel gedeeltelijk andere klachten dan jij, maar ook voor mij geldt dat andere mensen gewoon geen idee hebben hoe onvoorstelbaar beroerd je je voelt. Dat er dan bij medisch onderzoek niks gevonden kan worden, en zelfs doktoren je klachten soms een beetje bagetaliseren is helemaal erg.

Ik vind het weel heel erg voor iedereen hier dat jullie ook zo ziek zijn, maar ik ben wel blij dat hier tenminste mensen zijn die mij een beetje begrijpen en weten wat voor een hel het is als je een burn-out, chronische hyperventilatie, of aanverwante aandoeningen hebt.


Ellen, vooral jouw verhaal vind ik echt schokkend, dat je 8 jaar lang door die constante hel hebt geworsteld terwijl niemand je begreep, en je niet wist wat je had, nadat je je echtgenoot en vrienden was kwijtgeraakt, waarschijnlijk omdat ze het niet begrepen, ik heb het al eens eerder genoemd, maar ik denk dat sommigen in die situatie wel zelfmoord hadden gepleegd. Wel heel fijn om te horen dat het allemaal goed is gekomen en dat je een nieuwe man hebt gekregen. Wat ik opmaak van wat je hier wel eens hebt verteld is hij ook een beetje zo'n typ die snapt wat het is om dit soort dingen te hebben. Ik hoop dat ik ooit ook zo iemand ontmoet.

Ik herken ook dat gevoel dat je echt in de hemel bent, ik heb de afgelopen weken een aantal goede momenten gehad waarop dat rare gevoel in mijn hoofd wegtrok en ik me ook heel ontspannen voelde. Toen pas beseft ik ook hoe ontzettend gespannen, angstig, en ook ongelukkig ik me al die tijd gevoeld had. Daarnaast ervaar ik op goede momenten alles ook anders, ik zie veel beter, ruik beter, hoor beter, het voelt dan echt of ik in de hemel ben, maar ik herken het wel want ik weet nog dat ik me vroeger altijd zo voelde. Ik had gister een goede dag en ik hoorde toen in een winkel muziek op de radio, en het was niet eens een speciaal nummer ofzo, maar het klonk gewoon ineens zo mooi en ik voelde me zo lekker daarbij, echt onvoorstelbaar! Volgens mij komt dit echt omdat zoals Rob zegt door opgeslagen stress zenuwbanen in je hoofd als het ware verstopt raken, en ik denk dat die nu weer open gaan door de AD medicijnen, waardoor ik dat soort effecten krijg. Mijn psychiater gelooft niet in die theorie, maar zoals Rob het uitlegt is wel heel erg hoe ik het ervaar, dus ik geloof het wel. Ik ben gister wel weer over mijn grens gegaan, en sinds gisteravond ben ik weer helemaal terug bij af, mijn hoofd voelt weer helemaal verstopt, duf, ik heb echt zo'n drukkend gevoel, en het kost zelfs moeite om een tvprogramma te kunnen volgen.
Ik heb volgens mij al eens eerder zoiets genoemd, maar ik vraag het nog een keer want ik ben toch wel benieuwd: Zijn er meer mensen die dit soort klachten hebben?

Ik besef trouwens na de goede momenten van de afgelopen weken pas hoe ziek ik me eigenlijk de afgelopen tijd heb gevoeld, ik was er gewoon aan gewend geraakt. Ik heb ook zoveel klachten (ook veel heel andere dan het bovenstaande) en ik kan ze nooit allemaal in een gesprek bespreken. Het is ook zo moeilijk onder woorden te brengen en daardoor hebben mensen in mijn omgeving en ook mijn huisarts het echt gruwelijk onderschat (en velen doen dat nog, omdat ze het niet begrijpen), en achteraf had ik veel eerder aan AD medicijnen moeten beginnen. Ik hoop maar dat ik snel weer een goede periode krijg want dat smaakt echt naar meer!

Groetjes,
Remon



3 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 08/05/2011 13:10 door remon.

Hai Remon,

Om je tekst maar even te herhalen: "Ik ben gister wel weer over mijn grens gegaan, en sinds gisteravond ben ik weer helemaal terug bij af, mijn hoofd voelt weer helemaal verstopt, duf, ik heb echt zo'n drukkend gevoel, en het kost zelfs moeite om een tvprogramma te kunnen volgen."

Volkomen herkenbaar!!!!!!
En hoogst irritant. Vooral omdat je je daarvoor goed voelde en kon genieten en daarna weer vervalt in dat "rotte gevoel".

Ik heb ook wat aan lopen boxen tegen mensen met goede adviezen en doktoren die riepen "Het is alleen maar hyperventilatie", dus waar maak je je druk over.
Ik ben ermee gestopt. Ik vertrouw op wat ik voel en ik probeer de mensen hier op het forum te helpen die in hetzelfde schuitje zitten, waarin ik zat.

Ik hoop dat er in de toekomst meer begrip voor zal komen, maar dat zal waarschijnlijk alleen gebeuren als iemand, die in die sector werkt, het overkomt.

Ik word al boos als ik erover schrijf: "Alleen maar hyperventilatie".

Lieve groetjes van Ellen

Antwoorden die door de Stichting HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Hoi Ellen,

Bij mij is het heel anders, ik hoop juist dat het 'alleen maar' hyperventilatie is, want ik weet dat het dan over zal gaan met mijn AD medicijnen en HyperVen (want mijn allergrootste angst is dat het nooit overgaat en ik me voor de rest van mijn leven zo afschuwelijk blijf voelen!!!). Mijn doktoren geloven juist niet dat het hyperventilatie is, omdat de onderzoeken geen afwijkingen laten zien, zij noemen het dus onbegrepen lichamelijke klachten, en dat is een stuk verontrustender....

Ik heb wel andere dingen waar ik echt heel erg boos over kan worden: Omdat er geen lichamelijke oorzaken/'>oorzaak gevonden kan worden, sugereren mensen vaak dat je er maar mee 'moet leren leven', accepteren etc. Mensen die dat zeggen hebben gewoon totaal geen benul van hoe vreselijk ik me voel. In de erste instantie dacht ik al dat is onzin, maar voordat ik HyperVen ontdekte ging het na lang uitrusten niet beter, dus heb ik toch geprobeerd weer wat dingen op te pakken omdat ik geen andere uitweg zag, en daar werden mijn klachten echt veel erger van en op een gegeven moment was het gewoon niet meer te houden en heb ik haastig alles afgezegd en toen duurde het nog wel een maand voordat ik weer op het oude niveau terug was. Tegen die tijd was ik wel bezig met HyperVen (nog zonder AD medicijnen), en dat heeft een paar klachten toen licht doen afnemen, dus dat pleit er wel voor dat ik chronische hyperventilatie heb.
Het punt is dat mensen aan mij niet merken dat ik me zo verschrikkelijk ziek voel, en dat ze dan denken dat het dus wel mee valt ofzo, en ze hebben gewoon geen benul van wat voor gevecht je iedere dag weer moet leveren, en dat het alleen maar gaat om overleven, terwijl mensen denken dat je gewoon een beetje vakantie zit te vieren ofzo, terwijl ik helemaal niet geniet van dat lezen, tvkijken en wat ik dan ook de hele tijd doe. Ik zou niets liever willen dan gewoon werken voor mijn geld (of eerst: studeren), maar dat gaat gewoon niet, en ik heb ook een tijd gehad dat ik me helemaal waardeloos voelde omdat ik nu fulltime thuis zit. Dan zijn er ook nog heel veel mensen, en daar wordt ik ook heel boos over, die zeggen dat ik juist dingen moet gaan doen omdat het daarvan beter zou gaan, 'je er gewoon overheen zetten' heet dat dan, en zij zeggen dat als zij zich niet lekker voelen, of toen zij een burn-out hadden het overging van dingen ondernemen en sporten, en als er ìèts is waar ik heel ziek van wordt dan is het wel sporten!!!! Het is ook zeker niet zo dat ik niet wil of het niet probeer, want ik ben het afgelopen jaar wel tientallen keren over mijn magische grens heengegaan, met altijd een aantal verschrikkelijke dagen en slapeloze nachten als gevolg. Terwijl er ook van die mensen zijn die denken dat je voornaamste probleem is dat je bang bent om dingen te doen of je lichaam niet vertrouwt, nou als ik er bang voor was dan was ik de afgelopen tijd niet keer op keer over die magische grens gegaan!! En er zijn zoveel mensen die zeggen dat ik nu gewoon wat moet gaan doen en dat het daar beter van wordt, en ik heb al zo vaak zo vreselijk pijnlijk het tegendeel ondervonden dat ik me daar echt heel kwaad over kan maken!!
Het laatste wat mij mateloos irriteert is van die mensen (en dat zijn er heel veel) die zeggen dat je je moet genezen door anders leren denken. Nou ben ik perfectionistisch, veel plichtsgevoel, maak me snel druk etc, en ik weet wel dat ik daardoor dit heb gekregen, maar ik kan me niet voorstellen dat ik me nu zo doodziek voel omdat ik me nu te veel zorgen maak over dingen, en als mensen dat suggereren wordt ik daar altijd zo boos van. Bovendien heb ik behalve mijn ziekte niks om me over druk te maken omdat ik werkloos thuis zit en verder alles voorlopig goed geregeld is, en ik de dingen soweiso al heel anders bekijk dan vroeger omdat ik al een tijdje in therapie zit. Het allerergst vind ik nog wel als mensen het formuleren als 'je zult het toch zelf moete doen'. Daar kan ik me dus zo kwaad over maken: Je vraagt een hartpatient toch ook niet of die zelf even een bypass en een openhartoperatie fantaseert?!! Of dat een diabetespatient maar met zijn gedachten maar zijn suikerspiegel moet beinvloeden?!! Dat is werkelijk de grootste quatsch die er bestaat!

Dat was een lang verhaal, maar ik wilde dit wel heel graag eens een keer hier kwijt, want ik kan me hier dus echt zo boos over maken, omdat ik me gewoon zo ziek voel, en al die mensen gewoon zo'n onzin zeggen over mijn ziekte en die daarmee impliciet bagetaliseren. Het lucht wel op om dit te delen met lotgenoten, dus ik ben benieuwd naar jullie reacties.

Groetjes Remon



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 08/05/2011 19:43 door remon.

Hoi Remon,

Ik herken volledig de situatie(s) die je schetst. Al die zogenaamde goede adviezen als ga leuke dingen doen, je moet er niet zo mee bezig zijn, ga lekker de natuur in, probeer niet aan de pijn te denken etc. etc.

Alsof juist wij dat niet willen! Alsof wij niet lekker van de zon of het leven willen genieten?!? Ik krijg deze adviezen ook van de psycholoog maar die kan ik echt ook zelf verzinnen: het is namelijk geen kwestie van niet willen maar van niet kunnen! Juist perfectionistische doorzetters als wij zijn diegenen die met deze zogenaamde onbegrepen lichamelijke klachten te maken krijgen. Dus ze hoeven mij, en waarschijnlijk ook jou, echt niks over pijn of doorzetten uit te leggen.
Ik heb ook vaak deze adviezen (lees: open deuren) opgevolgd, met als resultaat een geweldige terugval en meer pijn. Mijn les hieruit is dat ik mijn eigen plan trek, ik ken mijn lichaam het beste en ik voel de pijn dus ik weet waar de grens ligt. Die grens kan alleen jij voor jezelf bepalen.

Mijn advies is: volg je eigen gevoel en bewaak je eigen grenzen ondanks dat mensen je omgeving dit niet altijd even goed zullen begrijpen/ respecteren. Maar ach dat kan je ze ook niet kwalijk nemen als ze nog nooit een burn out hebben gehad...

Pas goed op jezelf en werk in je eigen tempo aan je herstel en doe vooral de dingen waar jij je prettig bij voelt en laat je niet onder druk zetten door je omgeving.

Sterkte en groetjes

Hoi Arno,
Je hebt helemaal gelijk! Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die er zo over denkt

Hoi Ellen

Zag zelf ook ineens overal mijn naam .. maar ik hoop altijd maar dat ik iemand kan helpen, omdat ik zelf weet hoe het is..
En zelf heb ik ook vragen en dan is het fijn als ik antwoord krijg.
Moest wel een traantje wegpinken toen ik jouw berichtje las (de herkenning en hoe erg is het voor jou, wat je allemaal hebt moeten meemaken)
Men zal nu nog beter begrijpen dat jij als vrijwilliger de HyperVen therapie promoot, al blijft het bijzonder dat je de mensen dagelijks een riem
onder het hart probeert te steken. Aan de andere kant snap ik dat ook wel weer.Je bent zo blij dat je er vanaf bent, dat je dat iedereen gunt.
Je doet het ook top hoor. Rob kan het technisch beter uitleggen, zoals jij zelf vaak zegt, maar jij pakt een ander deel, begrip, herkenning, hartelijkheid etc.
waar we ook allemaal zo’n behoefte aan hebben.
Bedankt daarvoor en liefs terug Vlinder

@Remon

De vraag van jou over: Hoofd verstopt raken..
Ik herken het heel erg, maar noem het alleen niet zo.
Druk in hoofd, op oren en kaken
Momenteel heb ik al moeite om de lappen tekst hier te volgen. Daarom haal ik dit stukje er even uit.
Verder gooi de kwaadheid er maar lekker uit, kan alleen maar opluchten.
Ik heb al jaren alleen maar angst gevoeld vanwege de klachten (want ik ben normaal gesproken geen angsthaas)
dus geen kwaadheid, geen verdriet over wat ik allemaal moet doormaken.
Maar dat zou nou net iets kunnen zijn, wat tegen me werkt.
Af en toe mis ik weleens een chatbox hier, want op “papier” (wat altijd maar op het Internet blijft staan)
ga ik me toch niet zo uiten als misschien wel goed zou zijn.


@Arno bedankt voor de site.
Jij schrijft toch ergens dat je citalopram hebt gebruikt.. ? Dat is toch AD medicijnen?
Hoop tenminste niet dat ik me vergis met iemand anders.
Verder.. we kunnen ook met zijn allen op een eiland gaan zitten, dan hoeven we niks meer uit te leggen..
Jouw topic heeft wel een hoop los gemaakt.

Hoi Vlinder,

Wat vervelend dat je je nog steeds zo slecht voelt, maar toch knap van je dat op dit forum bent.

Ik heb inderdaad 3 maanden Citalopram gebruikt, dit is een vrij milde AD medicijnen maar ik ben geen pillenmens en voelde me er niet prettig bij, maar dat is voor iedereen persoonlijk.

Dat volle gevoel herken ik ook; ik heb het aan de rechterkant van m'n gezicht/kaken/hoofd. Alles staat strak door de spierrspanning...

En Vlinder als je er prettig bij voelt om je te uiten dan mag je altijd een prive bericht aan me sturen.

groetjes

Hoi Arno

Misschien kan je eens een berichtje posten met je klachten op een algemeen forum ergens
(als je dat tenminste nog niet hebt gedaan) als je niet zeker weet of al je klachten van de chronische hyperventilatie zijn.
Jammer dat de Citalopram niet werkte bij jou.
Ik keek net nog eens op apotheek.nl naar dat medicijn. Wat een geluk hebben mensen die bijna of
geen last hebben van de bijwerkingen .. en bij wie het nog helpt ook.

Bedankt voor je aanbod om een prive berichtje te sturen. Niet dat ik dat doe hoor, want ik bedoelde meer
dat als je met een groepje aan het chatten bent, dan voelt het meer als een soort live gesprek en misschien
ook afleiding. Maar toch bedankt.

Groetjes Vlinder

Nog even voor Ellen,

Even voor de duidelijkheid: ik vind de uitspraak "alleen maar hyperventilatie" dus ook belachelijk, bijna zoiets als "alleen maar kanker" (dus "waar hebben we het eigenlijk over". Ik hoop niet dat je het erg vond dat ik zei dat ik hoop dat het dat is, want dat is dus alleen omdat ik er zo graag van af wil en weet dat je van chronische hyperventilatie kunt genezen met AD medicijnen en HyperVen.

Wat ik wel raar vind, en mij weer aan het twijfelen brengt, is dat hoewel het langzaam beter gaat, ik eigenlijk heel weinig merk aan mijn ademhaling, dwz ik merk geen grote verschillen op in de frequentie of diepte ervan tov een tijdje geleden. Zijn er meer mensen die dit hebben? Of zou het kunnen dat het zo geleidelijk gaat en het daarom niet opvalt?

Remon

Ik heb sinds een paar weken een angststoornis voor enge ziektes. Laat ik even vertellen wat er allemaal gebeurd is.
Vier weken geleden bleek ik een blaasontsteking te hebben waar ik een antibioticakuur voor heb gehad. Die kuur had allerlei vervelende bijwerkingen zoals buikpijn diaree hoofdpijn ed. Doordat ik die diaree had werd ik heel bang dat ik darmkanker zou hebben. Ik ben die week bijna elke dag bij de dokter geweest en steeds werd mij verteld dat er niets aan de hand was. Ondertussen dus wel een angststoornis waar ik niet mee om kan gaan. Weer naar de dokter en kreeg Oxazepam 3x1 per dag voorgeschreven. Ondertussen ook last gekregen van spanningshoofdpijn net of er een strakke band om het hoofd zit en ook een behoorlijke druk op het hoofd die de ene dag erger is dan de andere dag. Zo gaat het een paar dagen lekker en dan ineens zoals vandaag een rot dag met veel huilbuien en nergens geen zin in hebben.
Herkent iemand dit en wat kan je er aan doen?
Groetjes Rinie