Hyperven Gebruikersforum

Hoi allemaal,

Ik ben niet heel vaak op het forum, maar ik lees jullie berichten wel altijd terug. Ik ben zelf al heel erg lang aan het HyperVennen en ga met kleine stappen vooruit. Mijn scores stijgen eigenlijk nooit. Volgens Rob komt dat door te veel stress. Op mijn werk hebben ze zoń beetje alle stressbronnen bij me weggehaald (heel fijn) en ik heb thuis ook geen zorgen. Ik had wel een stijve nek en rug door spanning, maar ook daar wordt aan gewerkt. Ik begrijp dus niet wat er onder stress verstaan wordt?

Mijn eeuwige hoofdklacht is duizeligheid. Ik heb dat vaak op het werk, maar ook gewoon als ik thuis ben. Gelukkig is het door 2x per dag te oefenen een stuk minder. Het voelt zooooooo raar, maar dat weten jullie allemaal wel. Ik vermeed vaak dingen als ik duizelig was, omdat ik daar bang van werd. Het rare is nu alleen, dat ik me prima kan voelen en dan toch paniekaanvallen krijg. Die zijn niet meer gekoppeld aan het duizeligheidsgevoel, ze komen uit het niets. Dat is natuurlijk kenmerkend voor paniekaanvallen. Ik kom zelden nog in winkels. Ik ga met moeite boodschappen doen en kleine winkels zoals de bakker lukken nog net, maar ik ben al maanden niet meer gaan winkelen in de stad. Zodra ik binnen loop slaat mijn lijf alarm. Ik word misselijk, draaiierig en krijg het warm. Ik voel me dan wankel en het lijkt of ik stik. Ik krijg begeleiding van een psych bij deze aanvallen, ik moet ze over me heen laten komen. Doodeng! Ik slaag er niet echt in om ze te verminderen. En vermijd winkels dus als de pest, maar ook grote zalen zoals bij een theater vind ik afschuwelijk!

Hebben jullie ook paniekaanvallen? En hoe gaan jullie daarmee om? Ik ben het zoooooo beu! En winkelen is nog wel mijn hobby! Nu is het grootste vijand!

Groetjes Clare

Hoi clare! Wat ontzettend rot voor je! Ik weet hoe pittig dat is. Zo'n 13 jaar geleden heb ik dat ook gehad. Durfte helemaal de straat niet meer op. Ik heb er jaren over gedaan maar ben wel weer zelfstandig geworden! Ik ben klein begonnen , steeds een stukje verder van huis. En zodra ik paniek voelde belde ik met mijn moeder. Die telefoon is me nog steeds heilig haha,dat zou ik echt een x moeten afleren. Maar op die manier ging ik wel steeds een stapje verder. Misschien dat zoiets je verder kan helpen? Vermijden maakt het trouwens wel erger! Succes en sterkte
- wen

Hallo Clare,

Pfff wat rot he die paniekaanvallen terwijl je daar helemaal niet op zit te wachten.
Heb er zelf ook wel mee te maken gehad, maar ik heb dit soort situaties (in combinatie met psychosomatische hulp) nooit vermeden. Dat is denk ik ook de beste tip die ik je kan geven, hoe cliché het ook klinkt..
Probeer die 'enge' situaties niet te vermijden, blijf het doen, en ook al is het rot op dat moment, het gaat op een moment over. Zie het als een leeuwtje die altijd bij je is, altijd klaar om aan te vallen (die ervoor zorgt dat jij een paniekaanval krijgt), maar na een tijdje wordt dat leeuwtje steeds kleiner en kleiner, accepteer dat het leeuwtje met je mee gaat en ga hem als een soort vriendje zien. Toen iemand dit tegen mij zei ooit, vond ik het echt een belachelijk advies, maar nu.. 6 maanden verder heb ik géén last meer van angst/paniek aanvallen. Ben nu flink bezig om de hyperventilatie ook aan te pakken, het gaat allemaal met kleine stapjes, maar we gaan er allemaal komen!

Groetjes A.

Hsllo,
Na een aantal paniek aanvallen bij de psychiater, tandarts, dierenarts en winkel...heb ik eerst een poos goed rust genomen.
Verder kijk ik hoe het er met mijn lichaam voor staat. Als ik gespannen ben, wacht ik tot ik meet ontspannen ben.
Dus vooraf ingrijpen.
Veel sterkte toegewenst