Hallo,

Ik ben 27 jaar en heb zo'n 10 jaar geleden mijn eerste hyperventilatie aanval gehad. Ik ben daar zo van geschrokken dat het mijn hele leven is gaan beinvloeden. Nog steeds is elke dag een strijd voor mij, het is nu uitgemond tot een angora fobie, en dat houd dus in dat ik nergens meer kom en dat ik niets meer durf uit angst om de controle over mijn lichaam te verliezen. Wat ik nog het ergste vind is dat ik vreselijk bang ben om alleen te zijn. Ik moet altijd iemand bij me in de buurt hebben die ik vertouw. Ik ben mezelf compleet verloren door wat begonnen is als een (onschuldige)hyperventilatie aanval.

Hoi Wendy,
dat is wel heel erg hé, ik brgijp je wel trouwens, want ooit was ik ook zo'n fobie aan het ontwikkelen. Ik heb dat kunnen overwinnen door in geval van nood ( paniek ) een lichte dosis van een kalmeermiddel te nemen ( om die reden me ook voorgeschreven door de huisarts ).
Je moet met zulke medicatie wel erg voorizchtig zijn omdat dat makkelijk kan leiden tot verslaving, maar het heeft mij alvast goed geholpen .
Naar het schijnt zou je daarvoor ook geholpen kunnen worden via therapie. Heb je dat ooit geprobeerd ?


alvast veel sterkte !

Hoi Annemarie,

Medicijnen gebruik ik niet, ben er als de dood voor. Heeft ook met controle over mijn lichaam te maken. Wel krijg ik therapie (cognitieve gedragstherapie) Een paar weken geleden heb ik een psychologische test ondergaan en daar verwacht ik 16 augustus de uitslag van. Waarschijnlijk zit er een opname aan vast. Ook zoek ik het in de alternatieve geneeswijze, ik bezoek elke twee weken een paranormaal genezer en daar heb ik veel baat bij. Ik heb het allemaal aan mezelf te danken dat ik het zover heb laten komen, heb altijd gedacht dat ik het zelf wel kon oplossen, was te trots om mijn problemen te delen met anderen.
Bij het RIAGG leer ik nu om mijn negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten en ik moet eerlijk toe geven dat dat werkt, het is wel erg vermoeiend om bij elke gedachten die je te binnen schiet daar een positieve draai aan te geven. Dat lukt ook vaak niet. Maar om al alleen te beginnen met denken dat je iets wel lukt, daar krijg ik al energie van. Medicijnen werden mij afgeraden omdat de kans op verslaving bij mij erg groot is. En je problemen worden er niet mee opgelost, wanneer ik zou gaan afbouwen dan val ik in een dieper gat en dat wil ik voorkomen. Ik ga het op eigen kracht doen. Natuurlijk zijn voor veel mensen medicatie noodzakelijk en is het goed dat ze er zijn maar omdat ik nog geen aspirine neem voor hoofdpijn ben ik er als de dood voor. Ben jij nu van de medicijnen af? En hoe gaat dat? Gebruik of gebruikte je SEROXAT? Dat is de meest voorkomende heb ik begrepen van mijn arts.

Hoi Wendy,

Ik schrijf je even een stukje, alleen om je te laten weten dat ik ook de diagnose "agorafobie met paniekaanvallen "heb gekregen destijds. (Het is agora en geen angora).
Bij mij is het ook ontstaan na hyperventilatieklachten die ik weer te danken had aan het mezelf jaren lang voorbij hollen.
Ik ben nu ongeveer 5 jaar verder en ben er nog niet af maar het is wel stukken verbeterd.
Ik wil je laten weten dat je met de therapie die je doet op de goeie weg bent hoor meid. Het gaat nl niet vanzelf over. Gedachten zijn ergens diep weg verankerd geraakt.
Ik heb ook geen medicatie gebruikt. En eigenlijk ben ik daar trots op en achteraf ook blij mee.
Vooral begrijpen wat er mis gaat. (Nl het verkeerd denken) en jezelf langzaam (blijven) uitdagen zijn naast het verbeteren van je ademhaling en proberen te ontspannen de sleutels tot succes. En volhouden. Ga niet te snel weer opgeven of weer iets anders proberen.
Als je uiteindelijk begrijpt dat je het zelf bent die jezelf overstuur maakt dan kun je het al snel beter relativeren. Moet je eens heel goed op dit forum lezen. Vrijwel iedereen kampt met angstverschijnselen. Allemaal het gevolg van het idee dat je lichaam opeens met je op de loop gaat.
Er zijn hele verhelderende boekjes over angst. En ik heb al eens eerder mensen attent gemaakt op dit forum dat er een stichting bestaat die hier vanalles over weet.
Zij zijn niet gericht op chronisch hyperventileerders, dat is een nog achtergebleven gebied in de gezondheidzorg weten wij met zijn allen, maar het kan jou wellicht ondersteunen in je strijd.

Hoi Jenny,

Ik zag later pas dat ik een schrijf fout had gemaakt bij het woord agora, maar dat terzijde.
Ik weet dat ik op de goede weg ben maar ben er nog lang niet. Vind het zo moeilijk om hier mee te leven, terwijl ierdereen toch zegt dat je het eerst accepteren moet dat je het hebt en van daaruit moet gaan handelen.
Dat ik het alleen niet red heb ik nu wel geaccepteerd, ik ben hulp nodig om de oude weer te worden.
Medicijnen neem ik ook niet, ik wil het zeker op eigen kracht doen. Dat je schreef over dat je het zelf helemaal in eigen hand hebt is zeker waar. Ik merk dat nu ook heel sterk. Ik laat het nu over me heen komen, en raak niet zo snel meer in paniek. Denk aan positieve dingen. Ik weet dat waar ik bang voor ben toch niet zal gebeuren, ik leef nog steeds! Haha
Ook ben ik afleiding nodig, ik heb op dit moment geen werk, heb dus alle tijd om te piekeren. Ook weet ik dat het erfelijk is volgens de artsen, bij mij in de familie kampen heel veel mensen met hyperventilatie. Alleen ben ik er het minst aan toe. Het is zeker moeilijk om er mee te leven maar de doorzettingsvermogen is er. Accepteren dat ik zo oud moet worden dat doe ik nooit.
Fijn om te lezen dat het met jou weer zo goed gaat, daar trek ik me aan op. Tegen welke problemen loop je nu nog wel eens tegen op? Zijn er situaties waar jij je ongemakkelijk bij blijft voelen?

Gr Wendy

Hoi wendy, ik kom die serotax ook vaak tegen, maar dat is niet het middel dat ik gebruik. ik gebruik temesta, in dosisen van 0.5 tot 1 mg ( ik denk toch dat het mg zijn ? ) en ben er tot nog toe in geslaagd om dat zeer goed onder controle en ver van verslaving te houden. Ik gebruik dat namelijk echt alleen maar in geval van nood, maar dat kan varieren van 1 maal in de 3 maanden tot 5 maal per week. (omdat ik momenteel in een erg serieuze dip zit, is dat gebruik drastisch toegenomen , daarvoor was het 3 jaar geleden dat ik nog eens een voorschrift ben moeten halen ). Ik moet wel toegeven dat ik er op een andere manier wel afhankelijk ben van geworden : ik moet het altijd bij me hebben of in huis hebben.
Ik heb die medicatie trouwnes wel gebruikt in combinatie met therapie en mijn huisarts houdt ook een oogje in het zeil wat betreft de manier waarop ik er mee omga.
Ik vind het wel knap van je dat je het zonder medicatie wilt proberen, en wens je daarbij alle sterkte en veel succes!