Van dat gehyper?? Die vraag raast nu al een paar dagen door mijn hoofd. Ik vind het echt het bekende kip-ei verhaal.

Is het nu puur lichamelijk ontstaan -waardoor we gaan piekeren, dingen gaan vermijden?

Of komt het juist door het gepieker?

Er hebben zoveel mensen last van! En ik vermoed ook een hoop die ten onrechte als depressief worden bestempelt??? Ik heb zelf nooit gedacht dat ik chronisch verkeerd adem haal........tot ik het hier las!

Maar ............HOE?WAAROM?

Hallo Mar,

Allereerst kan je mbt ju vraag een heleboel informatie vinden op de website en op de forums! Kort gegd ontstaat hyperventilatie meestal door een periode van hevige stress, maar ook roken en heel veel koffie drinken kunnen een oorzaken/'>oorzaak zijn. Alleen bij chronische hyperventilatie ontstaat er dan dus ook een fysiek probleem waardoor de hyperventilatie in stand gehouden wordt zonder dat de oorzaken/'>oorzaak nog aanwezig hoeft te zijn. En door de hyperventilatie kan je dus ook allerlei lichamelijke en psychische klachten ontwikkelen [o.a. epressiviteit]. Oorzaak en gevolg van hyperventilatie zijn dus vaak moeilijk te onderscheiden. Door bv met HyperVen de lichamelijke kant van hyperventilatie aan te pakken merk je van zelf welke psychische klachten verdwijnen en wat er overblijft om aan te werken. Neemt niet weg dat mensen die hyperventilatie krijgen toch bepaalde kenmerken hebben zoals veel voor anderen doen ten koste van jezelf, hoge eisen stellen, perfectionisme, van jezelf geen fouten mogen maken etc.. Dat zijn dan vaak ook de punten waarmee je moet leren omgaan!

gr. Hester

Bij mij persoonlijk is het ontstaan door teveel stress/ overspannen/ burn out.

Dit heeft maanden aan mij geknaagd en tot ontploffing gekomen met een flinke hyperventilatie aanval waarvan ik zo van de kaart en geschrokken was dat die 3 maanden later nog steeds door echoo't (vaak de dokter gezien, bloed prikken, tests, ademhalingtherapie).

Ik lees wel eens klachten van mensen en dan denk ik: huh dat had ik een jaar geleden al.
Toen nooit aandacht aan geschonken.

Het heeft mij dus beetje bij beetje afgebroken en op het moment dat ik niet meer kon en flinke aanval waarvan ik nog steeds herstellende ben (ook al werk ik en doe ik alles wat ik wil en kan, maar toch nog niet 100%).

Bij mij ook! Letterlijk hetzelfde! Ben begin september ingestort maar achteraf bekeken had ik minstens een jaar tevoren al last... ook steeds minder levendig, meer gepieker, minder de dingen van je af kunnen zetten, meer hoofdpijn maagpijn blablabla... Maar je ziet het niet he! Eigenlijk is het een fijn signaal van je lichaam, draai of keer het zoals je wilt: et gaat niet goed met je en je lichaam geeft al tijden signalen dat je het rustiger aan moet doen, dat er dingen moeten veranderen, maar je luistert niet, en dus beslist het dan maar ineens de grove middelen te gebruiken (zonder je lichaam ècht fysieke schade te berokkenen dan toch) en je ineens helemaal plat te leggen. Moet je wel luisteren want je kan toch geen kant op...

Ik heb me dezelfde vraag ook al duizend keer gesteld mar, zal eens kijken of ik dat bericht van vroeger nog ergens vind...

idd op een gegeven moment kon ik dingen na en van me werk niet meer van me afzetten. Irriteerde me heel snel aan alles ook prive leven, als er maar iemand in de stad voor me liep die raar deed kon ik me daar een half uur later nog kwaad om maken (terwijl dat niet in me zit).

Ik merkte dat ik niet meer uit kwam als ik praatte met me adem en me zinnen. Aan het eind van de zin had ik geen adem meer en moest ik stoppen met praten, adem happen en weer verder praten.

Dit werd gevolgd door, niet meer genieten van eten, niet meer genieten van het weekend, niet meer genieten van kleine dingen die je eerst super vond, niet meer genieten van muziek, niet meer genieten van een goeie film (ben een enorme film freak).

Kreeg last van me darmen maag en voelde daar spanningen, ging me langer hoe meer drukker maken om de simpelste dingen en toen BOEM!

och, zo confronterend om dat allemaal te lezen! De herkenbaarheid is fenomenaal, zoals bij zovele verhalen! Zo intens moeten afzien en zovele mensen die hetzelfde moeten meemaken!

Ik praat en luister heel graag naar mensen en zeker een jaar aan een stuk kon ik dat gewoon niet opbrengen, dat kostte me zoveel moeite, snapte niet dat mensen zomaar konden leven... Ik hield erg van eten en kreeg ineens letterlijk geen hap meer binnen, genoot ook intens van films maar kon ineens mijn ogen niet eens meer fixeren... ellende ellende. Vorig jaar ergens in juli was me wel iets beginnen dagen: ik had een probleem met een aantal vrienden, echt niets groots, en ik was buiten mezelf van woede, en tegelijkertijd besefte ik dat het een storm in een glas water was, heel angstaanjagend. en toch doorgaan.

Ook ik ben ineens ingestort, alles stond stil en ik kon gewoon niet meer verder. Ik was op, dacht echt: voilà, en nu kan ik naar de psychiatrie. Klinkt luchtig maar ik ging dood. Lichamelijk en geestelijk. Zag ècht niet in hoe ik nog verder kon leven, hoe ik dat moest klaarspelen. En dat voor iemand die altijd heel bruisend en vrolijk en positief is geweest...

Maar ik leef dus nog, en als ik deze verhalen lees, denk ik, kim, eigenlijk mag je best trots zijn op jezelf. je hebt heel diep gezeten, je hebt genoeg je kin laten hangen, maar eigenlijk heb je nooit opgegeven. je WILDE beter worden en je hebt aan jezelf gewerkt en eens erg kritisch naar jezelf gekeken (klinkt ook veel simpeler dan het is). Ik heb het best nog moeilijk af en toe, maar als je ziet vanwaar ik kom en de weg die ik heb afgelegd, kan ik alleen maar intens dankbaar zijn dat ik de moed heb gehad om te vechten...
goh, hoe sentimenteel. Maar ik meen het wel.

Snap je verhaal compleet, ik ben er nog niet zo lang mee bezig maar weet nog goed wanneer ik het roer heb omgegooid:
24 april op een zondag, heb ik mezelf echt tot de orde geroepen (klikt oudbollig maar zo was het wel) zat F1 te kijken en was heel de tijd draaierig voelde me klote, vriendin alleen naar de stad omdat ik het niet trok, en toen dacht ik:
GDVdomme joh, ben gezond, heb een super vriendin, mooi huis, leuke baan, iedereen om me heen is gezond, heb goede vrienden en ik zit hier te meuten als een zielepoot.

Heb de volgende dag de dokter gebeld, weer langs gegaan, ademhalingstherapie gevolgd, ben er minder over gaan praten, voelde/ voel ik me klote zeg ik dit tegen me vriendin die snapt het nu.

Dacht bij mezelf: je hebt dit jezelf aangedaan kan je er ook weer zelf vanaf komen!!

Een grote stap voor mij was om weer vertrouwen te krijgen in mijn eigen lichaam

Bij mij is het pas nu dat ik besef wat ik al die tijd heb gemist, nu ik wèl kan genieten van contacten en uitgaan en plezier maken... daarvoor zag ik het nut echt niet meer in van dat alles...

dat is het belangrijkste he, vertrouwen krijgen in je lichaam en je niet laten misleiden door de angst... en dat is wel degelijk een knop omdraaien, zo simpel gaat dat allemaal niet

Bedankt allemaal voor de info...........

Herkenbaar toch ook wel.................maar doorgaan en doorgaan...............momenteel heb ik mijn parttime baan opgezegd omdat ik het niet meer trok.
Huis, kinderen, dieren en nog werken ook.

In elk geval lijkt het wel of de klachten er nu allemaal uit komen. Constant moe. benauwd, angstig...........tegen dingen opzien..............(vakantie? BAHH moet er niet aan denken, zoals ik mij nu voel)vandaag ging ik boodschappen doen, ik wandelde er naar toe. Tot zover niets aan de hand.
Eenmaal in de winkel, hartstikke benauwd, gevoel of er een band op mijn keel zat, heel akelig.
Dat soort dingen, dat overkomt me de hele dag.

Morgen een intake gesprek bij een pscychiater.

Tot zover
Mar