heey,

Nu het zo warm is, slaap ik zo goed als niet 's nachts, ben's ochtends enorm vroeg wakker. Met als gevolg gedurende de dag zo slap als een vod. Futloos, kan me niet concentreren, zo ongelofelijk moe en lui, moet me naar m'n werk slepen en tel de uren af tot ik weer thuis ben.

Dat is dus door de hitte (daar ga ik gemakshalve van uit), maar dat lijkt allemaal zoooo op een dip tijdens het hyperen... loop ook weer te zuchten. Iedereen voelt zich zo waarschijnlijk, waarom moet ik dan altijd weer beginnen denken aan een neerwaartse spiraal??

Over het algemeen gaat het zo goed met me, waarom blijft die stomme hyperventilatie ALTIJD aanwezig op de achtergrond? en dikwijls niet alleen op de achtergrond natuurlijk. Is dat nu zo moeilijk? Gewoon "zijn" zonder je vanalles af te vragen??

Iedereen piekert wel eens, maar als ik pieker denk ik: hohoo, oppassen! ademen! voel ik me moe, denk ik: oppassen! rusten! stel dat je weer onwerkelijkheidsgevoelens krijgt! en als ik onderhevig ben aan stress op het werk denk ik: aiiii, hoop dat ik dit een plaats kan geven, anders moet ik nog wel een andere job zoeken, want niets is hyperventilatie waard!!

Dat kan toch niet zo? 't Probleem bij mij is het piekeren, dat weet ik wel, maar ik moet constant alert zijn om me er niet door te laten vangen en het te blokkeren... Ook dat kost toch energie? Vraag me af of het ooit "weg" zal zijn. Gewoon kim, niks meer en niks minder

Hey Kim,

Heb vaak hetzelfde idee als jij....
Voel me nu ook reeds stukken beter dan enkele weken geleden (wel nog m.b.v. medicatie, maar enfin, het is wel draaglijk).
Vaak kan ik ook heel boos zijn en me es wentelen in zelfmedelijden (niet dat ik bedoel dat jij dat doet hoor ofzo), maar uiteindelijk denk ik dan...
Iedereen heeft zo wel iets waar hij/zij mee moet leven en er zijn zwaardere dingen dan dit.
Weet dat ik dit nu allemaal aan het relativeren ben, terwijl ik het vaak heel lastig heb,
maar toch, die gedachte houdt me zo'n beetje overeind.
Daarnet, terrasje gedaan, gezellig met enkele vrienden. Na een uurtje lukte het ook niet meer voor mij. Kon me niet meer concentreren op het gesprek en dacht, ga dan maar naar huis. Onderweg bedacht ik, dat ik het toch nog heel zwaar heb, mààr toch... ik probeer steeds te denken dat er ergere dingen zijn in de wereld. Het onwerkelijkheidsgevoel is ook het meest beangstigend voor mij, ben er zoooo bang voor dat ik ook vaak denk dat het mijn leven gaat leiden. Maar dat is niet zo, want dat gevoel hoort nu eenmaal bij me, willen of niet. Het is Lies 'met dat gevoel'.
Dus de echte Kim kan zich dan wel vaak belemmerd voelen in veel omstandigheden, maar het is wel degelijk jij met jouw probleem.
Zal waarschijnlijk niet zo'n troost zijn, maar heb moeite om punt duidelijk te maken...
In elk geval, ik wens jou en de anderen heel veel sterkte toe, om steeds te blijven vechten en vooral jezelf te blijven...

Liefs