Hallo allemaal ,

Ik zie tt leven niet meer zitten , ik ging net naar buiten met mijn kleintje op de fiets en reed naar t winkelcentrum en kan nog niet eens daar normaal winkelen of de angst om flauw te vallen overvalt me weer . Ik heb gelijk een telefoonkaart gekocht en mijn moeder gesproken ik heb net thuis een enorme poos gehuild en zie t niet meer zitten . De angst blijft steeds komen wanneer ik alleen ben . Ik voel me dan zo eenzaam en daar komt t gevoel weer bang om flauw te vallen , droge mond , duizelig e.c e.c ik heb zoveel klachten dat k niet meer wil !! [:](([/:]
Ik wil weer genieten van t leven net als voorheen . waarom kan ik dat niet meer ???Ik weet niet meer hoe ik hiermee om moet gaan ??
Heel veel liefs angsthaasje

Kom op hoor, laat die gedachte het niet van je overnemen.
Kijk naar je kleintje, je moet door. Betere tijden komen echt weer al zou je het nu niet zeggen.
Ik heb ook wel eens huilend mijn ouders gebeld als ik alleen was en mijn dochtertje zat in bad of zo. Ik dacht dan echt dat ik dood ging. Mijn ouders wonen gelukkig niet ver bij me vandaan en waren er binnen 5 minuten en die spraken me dan weer geruststellend toe en dan ging het wel weer.
Nu na 3 maanden HyperVen durf ik weer alleen thuis te blijven en ook weer alleen met mijn dochtertje naar een speeltuin of kinderboerderij zonder constant bang te zijn om flauw te vallen. Ik slik wel medicatie maar ik zie echt een gaatje in de duisternis.

Niet opgeven en lees even helemaal op je gemak wat verhalen hier, dat kan je weer geruststellen. Dat deed het bij mij gelukkig wel.
We hebben allemaal de angst en de klachten maar we gaan het wel redden.

Liefs en sterkte Jo.

lieve angsthaastje ik herken precies wat jij voelt ik heb ook een kleintje en bij is het eigelijk hetzelfde als bij jou ik leef mee en voel mee liefs

Lieve Dizzy en angsthaasje,

Oooooooooooooooooo het is zo herkenbaar, maar kom op meiden!!! Jullie moeten door en jullie kunnen echt door.

Mijn dochter is 14 jaar. Ik had chronische hyperventilatie vanaf haar geboorte.
Pas sinds vorig jaar ben ik er d.m.v. HyperVen vanaf.

Echt...................elke keer wanneer je het niet meer zit zitten vind je in jezelf de kracht.
Je eigen persoonlijke kracht !!! En die is heel wat groter dan je denkt.

Echt................ga HyperVen volgen. Het is zwaar, maar je krijgt je leven terug.
Geen angst meer. Je niet meer rot voelen.

Kom op meiden. JULLIE KUNNEN HET ECHT.

En jullie kinderen..............? Die zullen net als die van mij de drijvende kracht zijn om toch door te gaan op de momenten dat je het even niet meer ziet zitten.

Ik weet hoe jullie je voelen. Echt waar. En ik strijd hiervandaan met jullie mee.

Heel veel liefs
Ellen

Hey!
Ja, spijtig genoeg is dat héél herkenbaar.
Maar ben er toch doorgekomen[:][/:]
Geloof me, het gaat over!
Ik doe aan HyperVen en dat helpt enorm!
Sterkte!
Voel met je mee

Pleintje

Jah heel erg bedankt voor jullie reaktie 's . T rare is altijd bij mij dat wanneer ik alleen ben ik t meest last heb van me chronische hyperventilatie . Ook wel als mijn vriend weer thuis is maar toch in veel mindere mate . Ik kan me alleen zo eenzaam voelen ookal heb ik die kleine van me rondt lopen . En vrienden heb ik amper . En me zogenaamde beste vriendin waar ik altijd voor klaar sta is altijd alleen met zichzelf bezig en kan mijn chronische hyperventilatie niet begrijpen en wordt zelfs boos als ik niet uit wil of winkelen !! Ik zou wel es met iemand willen praten die mij wel begrijpt in mijn chronische hyperventilatie want mijn vriend zegt ook jah je moet gewoon rustig aan doen en je bent kern gezond want ik heb ook nog es last van hypochondrie of zoiets zieketeangst .
Nu ben ik weer alleen en voel me de hele tijd raar in mijn hoofd . Wie herkent zich wat in mijn verhaal ?
veel liefs en knuffels Mij [:]Tja[/:]

lieve angsthaasje ik zou graag met je in contact willen komen want ik heb ook geen vrienden meer doordat ze dit neit begrijpen ik ben een jonge moeder van 25 jaar ik hoop dat je reageert dan kunne we email uitwisselen als je dat wilt en kunne we elkaar misschien een steun zijn ik herken me zelf heel erg in jouw verhaal precies hetzelfde