Hallo allemaal,

Vandaag heb ik weer een enorme klote dag. Eigenlijk is het sinds maandag al niet top. Mijn zus, tevens mijn beste vriendin die ik dagelijks zag, is afgelopen maandag verhuisd naar de andere kant van het land. (ik woon in Limburg zij nu in Drenthe).
Ik mis haar enorm. Vandaag heb ik daar eigenlijk pas aan toe gegeven. Toevallig ontving ik vandaag de CD van HYPERven. Ik twijfel een beetje of ik eraan moet beginnen. Ik heb ruim 8 maanden therapie gehad bij Maatkracht. Dit is een andere vorm van therapie.

Zijn er misschien meer mensen die na de 1e therapie nog een andere zijn gaan volgen?

Ik heb na vandaag gemerkt dat ik er zeker nog niet ben. Kreeg weer hartkloppingen, ben de HEMA uitgelopen zonder iets te kopen, zweten, trillen, huilen en uiteindelijk mijn therapeut van Maatkracht weer gebeld.
Morgen ‘moet’ ik met mijn moeder naar het ziekenhuis, ik wil zo graag met haar mee gaan… maar de vraag is weer, kan ik het aan?

Is er iemand die de therapie van HYPERven heeft gevolgd die mij kan garanderen dat je alles weer durft en kan? Zo ja, dan start ik er per direct mee.

Ik hoop dat iemand mij kan helpen. Sorry, voor deze wanhoopskreet, maar ik ben nu al vanaf juni vorig jaar bezig met genezen en soms zie ik zo weinig vooruitgang dat het vertrouwen soms ver te zoeken is.

Alvast bedankt.

Groetjes van mij Maartje

Hoi Maartje,

Ik kan me heel goed voorstellen dat je je zus heel erg mist! Zelf ben ik ook heel dik met mijn zus en ik zou het ook erg vinden als ze zou verhuizen. Goed van je dat je voor jezelf hebt toegegeven aan dat vervelende gevoel! Dat is beter dan het opkroppen, want daar raak je gespannen van.

Zelf heb ik, net als jij, ook de therapie van Maatkracht gevolgd. Ik had een hele lieve therapeute, misschien wel dezelfde als jij? Gerty? Die zit ook in Limburg, ik kom uit Brabant. Ze begreep me echt heel goed en ik vond het een verademing (letterlijk) dat zij me niet uitlachte. Ik deed alles nog wel, maar ik was toch vaak bang voor normale dingen. Bijvoorbeeld voor bioscopen (ik wil nog steeds altijd aan het uiteinde zitten), zalen, vergaderingen, drukke menigten, recepties (ik kan soms door de duizeligheid niet goed rechtop staan)...Gerty vond dat allemaal niet raar en ze leerde me goed door mijn buik ademen. Maar...jammer genoeg was dat niet genoeg om van mijn klachten af te komen. TIJDENS de Maatkrachttherapie heb ik geHyperVend. Ook al zijn het verschillende therapieën, combineren kan geen kwaad. Ik heb dat gevraagd aan Hester, van HyperVen. Een goede buikademhaling is nu eenmaal altijd goed. Wel zei ze dat het veel tijd in beslag neemt en dat dat misschien voor spanning kan zorgen. Daar heeft ze gelijk in, want je bent dan uren op een dag bezig. Omdat Maatkracht me niet blijvend hielp, hield ik het maar alleen op HyperVen en stopte ik met Maatkracht.

Door Gerty EN door HyperVen klom ik wel uit het diepste dal. Ik durfde langzaamaan steeds meer. Afgelopen jaar ben ik zelfs weer met het vliegtuig op vakantie geweest, terwijl ik dat het jaar daarvoor niet durfde en de vakantie cancelde. Ik ben er nog lang niet, dat komt onder andere doordat ik veel lichamelijke spanning heb (volgens de fysio zitten mijn rug en schouders werkelijk muurvast), maar zonder HyperVen zou ik denk ik toch dieper in de hyperventilatie zitten. Ik ga dus door, gecombineerd met lekker sporten en relaxen. Uiteindelijk duurt het bij mij misschien langer dan gemiddeld, maar ik zal er ook wel komen.

Twijfel niet aan HyperVen hoor Maartje. Ook al ben ik niet klachtenvrij, ik vind het de beste therapie die ik gehad heb. Het is het enige waar ik vertrouwen in heb. Misschien kun je starten als je weer wat rustiger bent na het afscheid van je zus? Ik zou het erop wagen als ik jou was. Volgens mij is niemand van ons er SLECHTER van geworden. De keus is aan jou, maar ik zou zeggen: gewoon proberen. Je bent niet de enige die het wat eng vindt om te beginnen - ik ben soms nog steeds bang dat ik de enige ben waarbij het niet zou helpen - maar laat angst je niet tegenhouden.

Ik begrijp je angst dat je nooit zult genezen. Ook dat heb ik soms nog steeds. Momenteel is het druk op het werk en ik merk dat meteen: hyperventilatie. Vandaag was het ook weer erg. Maar ik had weer een paar dagen niet geHyperVend...Kortom: als ik gewoon maar eens door blijf oefenen (en dan wat langer dan steeds maar een paar dagen) dan word ik ook beter. En jij ook! Kop op! Als je twijfelt laat je het toch even bezinken? Denk er rustig over na en volgens mij ga jij dan ook gewoon beginnen!

Wat je ook besluit: succes!

Groetjes rainbow

Hoi Rainbow,

Bedankt voor je lieve en bemoedigende reactie. Jij geeft me een goed gevoel. Je lijkt dichtbij en met hetzelfde probleem. Ik heb besloten te starten met HYPERven, maar ik weet nog niet precies wanneer. Ik denk dat het verstandig is om dit snel te doen, ik moet verder.

Ik heb inderdaad ook Gerty Theeuwen als therapeut. Ze is heel begripvol ed maar soms heb ik het gevoel dat ik dingen moet die ik gevoelsmatig nog niet kan, dat geeft me dan weer extra spanning.
Heb jij altijd gewoon doorgewekt? Ik werk sinds juni vorig jaar niet meer, ben in de ziektewet. Mijn bedrijfsarts begint overigens ook steeds meer van me te verwachten. Bijvoorbeeld alleen naar mijn werk rijden. Ik heb dit afgelopen zondag gedaan met mijn partner erbij maar dat ging niet zonder slag of stoot.

Ik voel op dit moment zoveel druk en ge-push van buitenaf dat ik continu spanning voel. Hierdoor krijg ik weer allerlei klachten.

Ik hoor weer van je. Bedankt alvast.
Groetjes Maartje

Hallo Maartje,

Ik twijfel eigenlijk ook al een lange tijd om met HyperVen te beginnen. Ik heb momenteel een psychotherapeute en vanaf volgende week ga ik ook terug langs bij de kinesist voor ademhalingsoefeningen en lymfedrainage (om van mijn duizeligheid vanaf te raken). Volgens mij zou een combinatie met HyperVen wel goed zijn voor mij, maar ik durf het gewoon niet. Ik heb schrik dat de klachten zullen verergeren (vooral dan duizeligheid) of dat het gewoon niet zal helpen. Het maakt mij zo bang om te denken dat ik misschien nooit zal genezen, maar ik geef de moed niet op!
Net als Rainbow durf ik stapje per stapje al terug wat meer dingen dan voorheen en dat geeft mij hoop. Ik heb net dezelfde angsten als haar eigenlijk (rechtstaan op recepties, vergaderingen, bioscoop, vliegtuig), maar ik probeer deze dingen wel te blijven doen. Elke jaar ga ik met het vliegtuig op reis (ook al kost mij dat immens veel moeite) en ik ga naar vergaderingen en opleidingen, maar zit dan net als Rainbow altijd bij de deur. Anders kan ik het echt niet uithouden. Ook op recepties moet ik mij altijd kunnen vastklampen aan een tafeltje of tegen een muur leunen of moet er een stoel in de buurt staan. Gesprekken voeren gaat dan bijna niet omdat ik zo wankel ben en mij moet concentreren om rechtop te blijven... Allemaal niet gemakkelijk, maar ik heb voor elke situatie wel een aantal truukjes bedacht om ze te doorstaan[:][/:].

Ik heb wel altijd doorgewerkt en nu nog, maar dikwijls verloopt dat heel moeizaam. Het verlangen om thuis te blijven is vaak heel groot, zeker op momenten dat het erg druk is op het werk. Wanneer natuurlijk de druk hoog opgevoerd wordt om bepaalde dingen te gaan doen die je niet goed durft (zoals alleen naar het werk rijden) kan dit een omgekeerd effect geven. De spanning en stress worden dan zeer groot en dit lokt dan weer paniek uit. Ik begrijp heel goed dat het verrvelend is voor jou om gepusht te worden. Ik kan daar ook absoluut niet tegen en wil dan alleen maar dat iedereen mij met rust laat. Doe het zeker rustig aan, respecteer voorlopig jouw grenzen en je zal er stap voor stap zeker wel komen.

Sterkte!
Griet

Hoi Rainbow,

Wat ik knap vind van jou is dat je toch naar je werk gaat en naar leuke dingen.
Het heeft mij mij een tijd geduurd voordat ik dat weer ging doen.
Maar ik denk ook dat als je eenmaal weet dat je last heb van chronische hyperventilatie en het dus niet aan je hart hebt en geen tumor in je hoofd en neeeee ik ga echt niet dood[:][/:].... dat je dan op een gegeven moment ook meer durft.

Gister was ik in de supermarkt, voelde me heel duizilig worden...had even de neiging om mijn kar weg te zetten en naar huis te gaan.
Toen heb ik me zelf even streng maar liefdevol toe gesproken"Lieve Miranda als je nu je kar weg zet ben je weg...dan is het de volgende keer nog moeilijker, ga nu rustig naar je buik ademhalen en neem je tijd".....en dat hielp, de duizeling werd wat minder en de paniek zakte weg.
[:][/:] Ik was dus heeeeeel blij toen ik na het afrekenen MET mijn boodschappen op de fiets zat[:])[/:]

Ik denk dat je het niet te veel moet forceren maar het ook niet te veel uit de weg moet gaan.

Een fijn weekend allemaal.

Groetjes Miranda

Hoi Rainbow, Griet en Miranda,

Ik ben jaloers op jullie. Jullie hebben door gewerkt, zetten door in een supermarkt ed. Ik voel me deze week zo zwak. Kan mijn gedachten niet uit zetten, ben steeds bang om een aanval te krijgen en krijg regelmatig een paniekerig gevoel.
Ik ben gisteren met mijn moeder naar het ziekenhuis geweest, ± 0.45 min. rijden. Daarna ben ik nog gaan winkelen met mijn moeder in een andere stad, ± 0.30 min rijden. Ik krijg mezelf rustig maar het kost me zo veel moeite. Gister avond bleven mij broertjes slapen (beide 21, tweeling). Ik heb met hun zo veel lol, dus ’s avonds ging het goed.

Vandaag hebben we puin moeten opruimen van onze verbouwing, het huis was een rotzooi en buiten ook. Iedereen vraagt dan toch, Maartje waar ligt dit, waar is dat en waar moet dat heen? Het gevolg voor mij; trillen, hartkloppingen en ik krijg mezelf weer eens niet rustig.

Wanneer gaat dit klote gevoel ooit over?

Bedankt allemaal en een fijn weekend.
Ik zie er tegenop.

Groetjes van mij

Hoi Maartje,

Je hoeft niet jaloers te zijn, hoor! Jij durft blijkbaar toch ook nog een heel aantal dingen: naar een ziekenhuis, gaan winkelen,... Uiteindelijk zijn dat situaties die heel veel mensen met paniekaanvallen standaard vermijden. Ondanks het feit dat ik blijf doorwerken, kost mij dat net als Rainbow wel veel moeite. Ik voel mij net zoals jij ook vaak zwak en triestig en ben ook bijna altijd bang om een paniekaanval te krijgen. Het is normaal dat, wanneer je onder druk wordt gezet (zoals bij jouw verbouwing), je sowieso gevoeliger bent voor angstgevoelens. Ik vraag mij trouwens ook vaak af wanneer ik ooit verlost zal zijn van dat klotegevoel, maar ik weet zeker dat het ons ooit zal lukken!

Probeer toch maar wat te genieten van het weekend en verwijt jezelf vooral niet te veel dat bepaalde dingen (nog) niet lukken. Stap voor stap kom je er wel!

Groetjes,
Griet

Hoi Maartje,

Ik sluit me helemaal bij Griet aan: het is niet nodig om jaloers te zijn hoor! Zoals je op dit forum kunt lezen ben jij echt niet de enige die niet werkt en er is hier niemand die dat raar vindt. Iedereen is nu eenmaal anders. Ik weet soms ook niet waar ik de bovennatuurlijke kracht vandaan haal om tóch te gaan werken, ondanks mijn duizeligheid. Ik denk dat ik dieper zou wegzinken als ik niet zou werken, maar ook dat is voor iedereen anders. Bovendien vind ik het erg goed van je dat je lol hebt gehad met je broers (die gelukkig in de buurt wonen?) en dat je bent gaan winkelen!

Ik winkel heel graag, maar soms kan het ook een ramp zijn. Zoals vandaag. Ik ga het liefst alleen shoppen, zodat ik a la minute weg kan als ik me niet goed voel. Het was zo warm en druk! In winkel 1 werd ik al helemaal duizelig, terwijl ik me met opstaan goed voelde. Overal liepen mensen voor mijn voeten en ik botste vaak een beetje tegen ze op. Een verkoopster zei wat en ik antwoordde echt als een zombie! Ze wilde me een truitje laten zien, maar dat hing natuurlijk helemaal achterin de winkel. Ik was blij toen ik even 'privé' in mijn kleedhokje kon bijkomen. In een andere winkel moest je voor de leukste kleren naar boven. Ik durfde de trap eigenlijk niet op met mijn wattenhoofd, maar ik dwong mezelf om het te doen. Het lukte, maar daarna moest ik de trap weer áf! Ik wachtte tot er niemand op de trap liep en liep toen heel snel die trap af! Uiteindelijk ging het steeds beter, maar winkelen blijft voor mij vaak moeilijk. Zeker met vriendinnetje die 100 kledingstukken per winkel willen passen. Ik wil ook wel weer gauw weg. Dus...keigoed dat JIJ hebt gewinkeld! Dat lijken onbenullige dingen, maar dat zijn het niet. Ook JIJ hebt weer 'enge' dingen gedaan: geshopt, verbouwd én naar het ziekenhuis gereden! Goed zo! [:](Y)[/:]

Hopelijk heb je toch een lekker weekend, bijvoorbeeld in de zon in een parkje. Of heb je daar geen tijd voor met de verbouwing?

Groetjes Rainbow