Hey iedereen,

Ik heb de indruk dat ik de laatste tijd te kampen heb met een overdosis stress: huis zoeken, huwelijk voorbereiden, druk op het werk,... Op het moment zelf heb ik altijd het gevoel dat het allemaal best wel lukt en dat ik sterker ben dan ik dacht, maar dan komt dus altijd de weerslag. Mijn lichaam kan blijkbaar al die stress niet zomaar verwerkt krijgen en ik ben bijgevolg een tikkende tijdbom die af en toe eens tot ontploffing komt.

Ik voel zelf altijd bewust de spanning langzaam opbouwen (hartoverslagen, tintelend gezicht, pijnlijke spieren, enorme duizeligheid,...) en dan op een bepaald moment is het dus: boem! Dan komt alle spanning eruit en meestal gebeurt dit 's avonds of 's nachts als ik in mijn bed lig. Op voorhand voel ik het 'onheil' naderen en daardoor word ik dan bang en daar zitten we weer in de fameuze vicieuze cirkel.

Deze nacht bijvoorbeeld voelde ik mijn hart overslaan en dacht ik dat het zelfs gestopt was met slaan. Ik voelde niets meer en ik verstijfde helemaal. Het voelde alsof ik wegzakte en ik wilde mijn vriend roepen om te zeggen dat ik doodging, maar dat lukte niet. Klinkt als een 'gewone' paniekaanval, alleen weet ik niet of ik het gedroomd heb of dat het echt gebeurd is. Misschien de combinatie van beiden (een paniekaanval tijdens mijn droom)?! Het leek vanmorgen alleszins of ik niet wakker geweest ben en nu ben ik danig in de war natuurlijk. Mijn gezicht voelt gevoelloos, ik ben vreselijk duizelig en ongelooflijk uitgeput en moe. Het lijkt alsof ik uren zou kunnen slapen. Die vermoeidheid en duizeligheid spelen mij de laatste tijd echt weer parten. Ik kan mij ook moeilijk concentreren op het werk.

Herkent iemand dit gevoel?

Groetjes,
Griet

Hoi Griet,

Ik herken dat gevoel wel hoor. Je hebt het nu wel heel erg druk! Zelf ben ik net verhuisd en dat heeft stiekum toch wel wat vermoeidheid veroorzaken/'>oorzaakt. Ik dacht ook: 'Hup, dat doe ik wel even!' en op dat moment hád ik ook heel veel energie en ik had geen klachten. Ik ging dus maar door en dat ging goed. Maar daarna kwam de terugslag. Ik ben al twee weken aan een stuk verkouden en erg vermoeid. Ik heb ook een raar gevoel in mijn lichaam, alsof ik ziek ben. Ik ben alleen niet ziek genoeg om me ziek te melden. Gelukkig heb ik volgende week een week vakantie. Dan kan ik bijkomen van alles. Maar eerst 'moet' ik nog de hele dag naar een bruiloft en daar zie ik toch ook wel tegenop. Dat diner, het feest...Pff, ik vond bruiloften al nooit geweldig, maar nu door mijn hyperventilatie zijn ze een uitputtingsslag. Ik heb er sinds 'de uitbraak van de hyperventilatie' vier gehad, waar er maar één goed van ging. Een magere score he? En dan heb jij ook nog eens je eigen bruiloft. Alles draait die dag om jullie! Ik vind het echt zo goed voor je dat je die chronische hyperventilatie niet dit soort plannen in de war laat gooien! Maar het kost ook wel veel stress, zoals het voorbereiden enzo. Maar straks sta jij daar als een stralende bruid!

Ik heb nog nooit zo die enge nachtmerries gehad zoals jij, maar ik heb soms wel moeite met ademen in bed. Ik ga dan op mijn zij liggen, zodat ik beter via mijn buik adem. Meestal val ik dan in slaap en dan komt het goed. Laatst was ik zo verkouden, dat ik alleen maar via mijn mond kon ademen. Dat voelde zo akelig!

Ik was laatst bij weer een nieuwe therapeut geweest. Zij dacht dat er een bot in mijn lijf scheef zat door een val. Dat bot in mijn rug zou er dan voor zorgen dat ik niet optimaal kon ademen. Ze heeft het gemasseerd, wat heerlijk ontspannend was. Even was ik inderdaad van de klachten af, maar gisteren kwamen de klachten weer terug. Het is en blijft dus gewoon chronische hyperventilatie en niets anders. Ik was wéér 80,- kwijt voor niks...Het leek me ook al zo'n raar verhaal, maar ja, ik doe alles om er vanaf te komen! Nu doe ik niks meer, alleen HyperVen. Mijn scores zijn nu door mijn verkoudheid erg laag, maar ach...we gaan gewoon door en ik heb laatst toch weer 3,5 goede dag gehad. Vandaag is het behoorlijk mis en ben ik duizelig. Maar het gaat wel ietsje beter...

Jij doet toch aan yoga? Hoe bevalt dat? Moet je dan raar ademen?

Sterkte Griet en ik ben blij dat jij toch weer terug bent op het forum. Volgens mij hebben wij heel erg veel overeenkomsten in onze klachten, met name die vreselijke duizeligheid waar je knettergek van wordt!

veel groetjes van Rainbow

Hoi Rainbow,

Het altijd maar blijven doorgaan is inderdaad een groot probleem. Ik wil altijd graag zijn zoals alle andere mensen die geen last hebben van wat extra spanning en negeer daarom dat ik behoefte heb aan rust en ontspanning. Het beste bewijs is dat ik mij tijdens een vakantie wel redelijk goed voel (los van de duizeligheid dan). Ik pieker ook veel te veel en ben daarom zowel lichamelijk als geestelijk vaak vermoeid. Alles (ook gewone dagdagelijkse dingen) kosten altijd zo veel meer energie dan bij anderen. Het lijkt althans toch zo...

Wat jij zegt over naar een bruiloft gaan, dat geldt ook voor mij. Het is altijd weer een stukje mezelf proberen overwinnen. Laat staan mijn eigen bruiloft dus... Ik zou ook gewoon eens naar een feest of etentje willen gaan zonder al die stress vooraf en die duizeligheid en hartkloppingen tijdens. Ik begrijp heel goed dat je al allerlei zaken geprobeerd hebt om toch maar van die vervelende chronische hyperventilatie vanaf te geraken. Ik heb er ook veel geld voor over hoor! Alleen is het toch een teleurstelling als blijkt dat het dan toch weer eens niet helpt.

Ik doe nog aan yoga en dat lijkt te helpen op het moment zelf, maar achteraf is het effect even snel weer weg. Ik heb bij de therapeut al vaak ademhalingsoefeningen gedaan en dat ging altijd vrij goed (waardoor ik dacht dat ik misschien geen hyperventilatie had), maar tijdens de yoga kost het 'juist' ademen mij wel veel moeite. Het ritme van ademen dat de leraar opdraagt, is veel te traag voor mij waardoor ik al naar lucht aan het happen ben, als de anderen nog aan het inademen zijn. Ook het rustig ademen tijdens het uitvoeren van de oefeningen is een ramp. Ik lig dan te hijgen als een oma van 90 die net een marathon gelopen heeft[:][/:]. Ik adem dus duidelijk veel sneller dan anderen en moet mij forceren om vanuit mijn buik te ademen. Tijdens het joggen heb ik bijvoorbeeld geen last van al dat gehijg. Vreemd hé!Bovendien moeten we soms een oefening doen waarbij we zo ver mogelijk achterover moeten buigen en die haat ik. Ik ben namelijk soms zo duizelig dat ik bijna omval. Dat zie ik mij nog wel eens gebeuren [:])[/:]. Al bij al is yoga wel tof, maar of het mij zal helpen om van de hyperventilatie vanaf te graken, dat is nog een andere kwestie...

Ik ben alleszins ook blij dat ik terug ben! Het is een grote steun om te weten dat je kan vertellen wat je voelt en dat er mensen zijn die het herkennen en je niet vreemd vinden.

Ook veel sterkte bij de bruiloft en geniet van jouw weekje vakantie!

Groetjes,
Griet

P.S.: ik moet volgende week 2 dagen op residentieel seminarie voor een opleiding op het werk en ik zie er vreselijk tegenop... Ach ja, ook slechte dingen gaan gelukkig voorbij[:][/:].