hoi allemaal,

Na drie maanden oefenen heb ik op aanraden van Rob-(HyperVen) een pauze van drie weken ingelast. Dit omdat mijn score niet meer omhoog wilde. In die maand is de score drie keer zo’n 10 seconden hoger geweest dan het gemiddelde. Deze stijging wilde echter niet doorzetten.

Dit weekend ga ik weer beginnen. Ik ben er erg onzeker over, de afgelopen drie weken heb ik allerlei klachten weer heftig voorbij zien komen; duizeligheid; spierpijn en krampen; een soort ‘hebberigheid’ naar lucht; ’s nachts wakker worden met hevige misselijkheid; een bepaald soort buikpijn etc. etc.
Geen aanvallen gehad gelukkig.
Toch ben ik objectief gezien ook vooruit gegaan. Rijdt weer kleine stukjes auto bijvoorbeeld. De afgelopen week voelde ik me soms ineens een dagdeel uitgesproken vitaal en energiek, dit is helemaal nieuw voor me. Zo heb ik me dus al jaren niet gevoeld. Maar als je dan een uurtje later weer van die steken in je rug hebt, en uitstralende pijn in armen dan krijg je er zo schoon genoeg van.

Man en zoon zien het positief in, zo van: mama gaat nog een paar weekjes oefenen en dan is ze weer helemaal beter, dit voelt goed, alleen…. Ik wou dat ik zelf die overtuiging had.

Nou ja onzekerheid troef dus.

En de herinnering dat het oefenen helemaal niet meer wilde lukken, ik kon de lucht echt niet meer binnenhouden en raakte steeds gefrustreerder. (hoezo lekker ontspannen oefenen…..)

Dus: mijn verstand weet wel dat het in orde gaat komen,….. maar o dat rotstemmetje.

Groetjes Janne
[:][/:]

Janne, probeer moed te blijven houden hoor. Je bent nu al zover! Zeg elke dag tegen jezelf: mijn ademcentrum herstelt zich beter en beter! Van negatieve gedachten breng je jezelf alleen maar in de stres (maar ik kan het wel begrijpen, hoor). Groetjes!

Hoi Janne,

Ik kon het niet laten om je even te schrijven.
Ik ben nu een maand of 6 gestopt en in het begin van de stopperiode kwamen bij mij ook klachten terug, maar elke keer duurde het korter en het goede gedeelte duurde langer.
Het is moeilijk om je vertrouwen te houden, maar het gaat je echt wel lukken. Ik ben ook nog eventjes gaan oefenen, maar, bij mij, werkte het voor mijn gevoel alleen nog maar averechts. Het genezen heeft echt tijd nodig, maar ik kan je vertellen bij mij gaat het nu allemaal goed.

Liefs Ellen

Hoi Janne en Ellen

Ik zit zo'n beetje in hetzelfde schuitje als Janne. Ik had hierover op 14 juni ook een (tot nu toe onbeantwoorde ) vraag gesteld. Gelukkig lees ik nu dus iets herkenbaars.
Als ik het goed begrijp Ellen blijf ik voorlopig dus nog wel terugvallen krijgen? Maar was het bij jou in het begin na het stoppen ook zo heftig? Het voelt echt of ik weer terug bij af ben.
Vreselijke hoofd-en nekpijn en zoooooo moe ivm het slechte slapen. Moet weer als tijden terug van alles af gaan zeggen omdat ik het allemaal niet trek. Hoe lang duurde het bij jou voordat je je helemaal lekker voelde na het stoppen? Janne, hopelijk komen we er allebei gauw bovenop en kunnen we over een poosje ook zeggen dat het goed met ons gaat. Succes in elk geval en de groetjes van Mia

Hai Mia,

Sorry dat ik jou berichtje niet gezien heb, maar ik ben een tijdje niet op het forum geweest om dezelfde reden als die jullie in je berichtjes vragen.

Nou is natuurlijk niet iedereen hetzelfde, dus bij jou zou het anders kunnen verlopen, maarre..............ik voelde me echt balen, nadat ik gestopt was. (in periodes wel te verstaan) Daarom ben ik weer een week begonnen met HyperVen en toen toch weer gestopt, want het maakte niets uit.

Pas op het moment dat ik het echt los liet...............................begon me lichaam niet meer tegen te vechten en ging ik me steeds lekkerder voelen.
Ik zei ook dingen af, omdat ik het even niet meer trok, maar ik legde me daar dan ook bij neer. Ik zat niet meer kniezend op de bank, omdat ik het persé wilde doen. (Ik zeg niet dat jij kniezend op de bank zit hoor [:][/:]......dat is echt een uitdrukking van mijzelf over mijzelf)

Het voelde net alsof mijn lichaam bezig was om de nieuwe stand van het ademcentrum definitief te maken en......................das gelukt.

Nou moet ik er wel bij zeggen, dat ik naast chronische hyperventilatie ook een paniekstoornis heb, maar ook daarvan kan ik zeggen dat dat al een stuk beterder gaat. Alleen blijft ik wat de paniekstoornis betreft nu hangen. Ik voel me goed en ik kan me goed bewegen tot ongeveer 10 km rond mijn woning, maar daar wil ik natuurlijk ook nog verandering in brengen. Alleen..............ik weet even nog niet hoe...............ik heb zo hard gevochten om de chronische hyperventilatie te overwinnen dat ik eigenlijk op dit moment even aan het genieten ben van de (her)wonnen terreinen. Dusse.........................als je nog vraagjes heb je bliept maar, want deze week surf ik nog wel even op het forum en daarna stop ik er weer even mee.
Gewoon om afstand te nemen.

Heel veel succes Mia
Groetjes van Ellen

Hoi Janne,

Ook van mij heel veel sterkte gewenst! Ik begrijp er soms ook niets meer van. Zoals je weet was ik ook even twee weken gestopt en die waren best moeilijk. De laatste dagen ging het beter en ik ben toch weer met goede moed begonnen. Ik durfde mijn adem niet al te lang in te houden want zoals je weet heb ik in een hele korte tijd enorm hoge scores...De laatste week gaat het zo op en neer bij mij. dan voel ik me momenten redelijk en dan slaat de angst weer helemaal toe, ben ik duizelig etc..Maar sinds begin van deze week begin ik toch echt een serieuze verandering te merken, maar durf het bijna nog niet te zeggen. Ik heb ook de afgelopen 1,5 een flinke paniekstoornis ontwikkeld dus mijn zelfvertrouwen is ook ver onder het nulpunt gezakt. En toch merk ik dat er vanalles veranderd in mijn lichaam....Soms denk ik ook wel eens dat ondanks dat ik echt probeer om het HyperVennen zo ontspannen mogelijk te doen dat het voor ons toch een zekere spanning is wanneer het nu echt klaar is...Dus dat op en neer gaan van klachten dat is klaarblijkelijk ook een bewijs dat je echt aan het genezen bent. En dat gaat ook echt gebeuren!!

groetjes Hester

Hé allemaal,

Ik ben nu 8 weken aan het HyperVennen.
5 weken ging ik echt steeds omhoog met de score en ik voelde me echt beter.
Ik kreeg ineens weer een dip en voelde me zo beroerd. De teleurstelling was zo groot.
Ik ging ( en ga ) wel door met HyperVennen maar ik ben echt weer minstens 25 seconden teruggevallen.
De afgelopen 2 dagen heb ik zelf de oefeningen afgebroken omdat ik echt tot overgeven toe misselijk werd.

Ik denk erover om ook even een paar dagen te stoppen en dan weer opnieuw te beginnen.
Hopelijk kom ik weer op dat punt dat ik me weer beter voel.
Die dagen dat ik me goed voelde was ik zo gelukkig en misschien is daarom de teleurstelling weer zo vreselijk groot dat ik weer teruggevallen ben. SNIK SNIK.

groetjes jo.

Dat heb ik de afgelopen week ook voor het eerst gehad dat ik buikpijn kreeg en erg misselijk werd en dan was het na een paar uur ook weer helemaal weg! En net zoals gisteravond had ik weer een vrij hoge score en zie daar....vandaag voel ik me weer helemaal niet lekker......ookal is het niet meer zo erg als in het begin.

En Jolanda, ik heb ook stopperiodes gehad, die mij echt heel goed hebben gedaan...je moet het maar zo zien dat je je lichaam ook even de tijd moet gunnen om te wennen. En hoe vervelend het ook is, dat het even niet gaat is ook weer een bewijs dat je lichaam zich aan het herinstellen is. En dit maakt, vind ik zelf, deze therapie ook zwaar!

Ok thanks.
Het is inderdaad een zware therapie, maar het geeft ook wel weer een houvast.
Ik vind het echt eng om even te stoppen.

Maar er staan op dit forum echt goede adviesen en berichten. Ik heb aan jullie advies meer dan ik ooit van een specialist heb gekregen.

Liefs jo.

dames/meiden,

allemaal hartelijk bedankt voor de reakties. Ik zag het even niet meer zitten, natuurlijk ga ik gewoon door, mijn verstand weet prima dat het lichaam moet wennen aan alle nieuwe instellingen. Maar ja, als je je dan weer zo balen voelt dan zoek je even steun op het forum, en die vind je dan ook[:][/:][:][/:][:][/:].

Objectief gezien ben ik ook echt vooruit gegaan, dat weet ik gewoon, maar ieder terugval is moeilijk te verteren en maakt de onzekerheid weer wakker (werkt het bij mij wel ????)

het komt goed, 't is alleen een machtig lange moeilijke weg naar boven. En die weg is vaak zo eenzaam, artsen zijn niet erg behulpzaam en het thuisfront heeft het op een gegeven moment ook wel weer gezien. Dat snap ik ook wel.

Jolanda, als ik jouw was zou ik echt een poosje stoppen, dat is inderdaad een beetje eng maar ik heb dat door de omstandigheden vaker gedaan en het komt goed. En weet je, als je lichaam moet wennen aan de nieuwe instellingen dan helpt oefenen op een gegeven moment ook niet.

Toen ik begon dacht ik: OK 4 maanden oefenen en dan ben ik klaar, zo werkt het voor mij dus niet, maar ik vind dat eigenlijk ook niet meer erg, ik neem gewoon de tijd die ik er voor nodig heb en dan ben ik op een gegeven moment weer goed in mijn vel.
Ik ben nu haast 5 maanden geleden begonnen en heb in die 5 maanden 3 maanden geoefend. zaterdag ga ik weer verder, het laatste maandje.

Jullie horen nog van me

Janne[:][/:]

Hoi Janne,

Ik ben ruim drie weken geleden ook gestopt vanwege score die ook maar niet meer omhoog wilde. Eerst heb ik mij psychisch erg goed gevoeld: rust en helder in mijn hoofd. Helaas had ik wel klachten in mijn onderbenen: spierpijn. Ik twijfelde of het echt hyperventilatie was, misschien had ik toch wel ms dacht ik dan. Terugvalletjes had ik ook: af en toe kleine steken in mijn borst en linkeroksel. Nu de laatste week had ik ineens weer een beetje last van zenuwachtigheid en angst.

Ik ben ook van plan om dit weekend weer met HyperVen verder te gaan en ben heel benieuwd of mijn score hetzelfde is. Ben eerlijk gezegd bang dat het achteruitgegaan is en dat ik weer weken moet HyperVennen om het laatste gemiddelde weer te bereiken. Maar lees ook dat de score hoger kan uitvallen ondanks pauze.

Wens je veel succes en we lezen onze ervaringen nog wel.

Groet, Cindy

Heeeeeeeeeeee Janne,

Ik wil nog wat kwijt !!!!!!!!!!!!!!!

Ik vind je echt fantastisch, zoals je mensen op het forum helpt.
Weldoordachte antwoorden. Hele lieve steun.

IK MOEST HET EVEN KWIJT HOOR. Echt Waar Toppieeeeeeeeeee !!! [:](Y)[/:]

Liefs van Ellen
(Die ouwe getrouwe uitgeHyperVende en uitgehyperventileerde uit Bussum [:][/:])

Hallo Ellen,

Ik ben het helemaal met je eens, Janne is een hele goede forumgenoot! Maar ik had ook nog een vraagje aan jou - mede omdat ik ook een paniekstoornis heb ontwikkeld - zij het dat ik het voor zover mogelijk redelijk kan relativeren. Maar wat ik aan je zou willen vragen is, is het toch nog de angst dat je niet verder durft, de onzekerheid, de gewoonte of iets anders? Ik merk namelijk zelf dat ik nog wel de oude reactie van angst heb, maar dat er steeds minder gebeurt, en omdat je nu nog even op het forum bent....


groetjes Hester

Hai Hester,

Het overgebleven stukje paniekstoornis zit echt tussen mijn oren. [:](N)[/:] [:][/:]
Ik zit allemaal enge dingen te denken en wordt dan bang, maarre als je het vergelijkt met hoe het was: Ik wilde niet eens meer het huis uit, laat staan naar de winkel om de hoek en nu: nu ga ik in een cirkel van 10 km om mijn huis heen naar van allesen nog wat en ik kan en wil weer lekker alleen thuisblijven Joepie!!!!!!!!!!!!!!!!!

En je hebt inderdaad gelijk, door het HyperVennen gaat je lichaam normaal reageren, dus die geeft niet zo snel meer een overdreven angstreactie, waardoor je meer dingen gaat doen en durven.

En ik merk nu ik ongeveer 7 maanden gestopt ben, dan de genezing nog steeds door gaat (en dat zonder nog te HyperVennen), want ik blijf mijn gebied natuurlijk wel uitbreiden. Als ik eerst dingen samen deed, doe ik ze nu alleen en als ik tegen mezelf zeg in een enge situatie dat ik me nergens druk over hoef te maken, luistert mijn lijf nu tenminste en laat de angstreactie wegvloeien.

Ik hoop dat je hier genoeg aan hebt, maar heb je nog vragen dan zie ik ze wel.

Liefs Ellen

Dank je wel voor je antwoord! Het is meer, dat ik al zoveel heb geprobeerd de afgelopen jaren. Van anti depressiva die op een gegeven moment niet meer hielp, psychologen en gedragstherapie en het wilde niet opschieten. Ik heb ook redelijke periodes gehad maarn o het zeer plotselinge overlijden van mijn vader was het hek van de dam. Toen kwam dus de paniekstoornis. Ik dacht, het kan dus nog een graadje erger...Ik ben alleen mentaal wel sterk en heb mezelf altijd min of meer gedwongen om toch dingen te blijven doen, hetzij beperkt. Maar ik werk nog [vraag soms niet hoe] en ik heb ook een man en drie kinderen, kortom de wil en het doorzettingsvermogen heb je dan wel! Maar nu voor het eerst heb ik zoiets van ja...er gebeurt tenminste wat, ondanks de soms heftige bijwerkingen. Mijn scores zijn namelijk heel snel gestegen in korte tijd...Maar om op jouw verhaal terug te komen, ik merk dat ook dat ik nog snel uit angst reageer, alleen gebeurt er dan niets heftig meer, behalve dat je je nog wat gespannen voelt. En dat is volgens mij ook de psychische kant en het vertrouwen dat moet groeien!

En wat bedoel je dan dat de angstreactie wegvloeit? Dan zakt het gevoel....? Ik hoor het graag van je!

groetjes Hester

Nou Hester, als je aan iets griezeligs denkt, dan volgt daar nog een minimale lichamelijke reactie op, een soort schrikreactie zeg maar, maar als je dan jezelf geruststeld met dat er niets aan de hand is en dat je het wel aankan, dan zakt die lichamelijke reactie weer tot de normale gang van zaken. Voordat ik HyperVende raakte ik compleet in paniek en vluchtte weg uit de situatie of ging helemaal geen confrontatie meer aan, omdat ik gewoon moe gestreden was, maar dat is nu helemaal niet meer van toepassing.

Begrijp je wat ik bedoel?

Ik ben ook al heel lang bezig met hyperventilatie, postnatale depressie en een paniekstoornis. Mijn dochter wordt in oktober 15 jaar, dusse bijna 15 jaar.

De postnatale depressie was het eerste weg, maar de hyperventilatie zette zich om in een paniekstoornis. Ik heb echt een lijdensweg achter de rug, maar...................niet geklaagd hoor............Ik ben inmiddels opnieuw getrouwd. Ik heb een schat van een dochter, maar ook een schat aan ervaring opgebouwd. Niet altijd positief, maar van de negatieve kon ik ook heel veel leren.

Ik sta nu op dit punt in mijn leven en ik ben ontzettend trots met wat ik tot nu toe voor elkaar heb gebokst en dat moet jij ook zijn. Moet je kijken wat je allemaal bereikt hebt ook al heb je zo'n levensverziekende hyperventilatie gekregen.
Nee hoor Meid, trots moet je zijn en nu ben je ook nog met HyperVen bezig. Een werkelijk fantastisch programma (vind ik) maar wel superzwaar. Het 2x oefenen per dag gaat nog wel, maar het heen en weer slingeren tussen je supergoed voelen en weer terugvallen, maakt het zo zwaar en dan moet je jezelf ook nog overeind zien te houden en werken en voor de kids zorgen en alle andere sociale activiteiten die er nog bijkomen, daarom is dit forum echt TOPPIE.

Nu zit ik jou een hart onder de riem te geven, maar over een paar maanden ben jij het die uit ervaring put en een ander die bezig is probeert te helpen.

Zoooooooooo dat was dat [:][/:]
Enne je weet het he!!! Als er wat is.....je schrijft maar.
Liefs Ellen

hoi ellen en hester en andere meelezers,

hmm over die angst he, en die paniek nou ik vind het even lastig uitleggen.

Ik heb ook 14 jaar geleden een baby gekregen , en een postpartumdepressie, Nu weet ik dat hyperventilatie toen al een rol speelde maar ik heb er geen angst en paniek bij ontwikkelt (en dat is geen verdienste)

Ik denk nu dat ik a.h.w. steeds een beetje hyperde, maar ik had geen echte aanvallen. wel flauwvalneigingen, wegzakken. Door de jaren heen heb ik steeds meer hyperventilatie klachten erbij gekregen maar ik wist het nog steeds niet. Wel verschillende keren op de eerste hulp geweest maar daar wisten ze het ook nooit (verdenking longembolie b.v.)

afgelopen september ben ik tijdens een college in elkaar gezakt. Toen ben ik bang geworden en kreeg de ene hyperventilatie-aanval na de andere. Nog steeds geen arts die me heeft verteld wat het was.

O.K. maar nu wat ik eigenlijk wilde zeggen, die angsten waar jullie over spreken die heb ik nu ook. Niet zo heel erg, omdat ze geen tijd hebben gehad om in te slijten. Maar ze zijn er echt en precies wat ik van anderen begrijp, angst voor grote winkels, autorijden ,drukke plekken etc.

Ik ben nu dus echt heel duidelijk bezig om dat de bestrijden maar wat ik wou zeggen , volgens mij word dat dus echt veroorzaken/'>oorzaakt door het meemaken van hyperventilatie-aanvallen.

ik heb immers al jaren chronische hyperventilatie maar pas sinds ik aanvallen heb gekregen ook die angsten. Dat ligt dus echt niet aan je karakter of je 'dispositie' zoals sommige peuten dat noemen. Volgens mij komt dat echt door de dingen die er met en in je lichaam gebeuren als je zo'n aanval krijgt.

o ja , weten jullie (als langjarige deskundigen ) wat nou als een normale ademhalingsfrequentie word beschouwd?

Ik dacht altijd boven de 12 is in principe als te hoog word beschouwd (in rust dan wel natuurlijk) maar loes had ergens een site gevonden waar weer wat anders op staat????

groetjes Janne[:][/:]

Hoi Janne,

Ik ben het helemaal met je eens.

En wat de ademfrequentie betreft, dat is ook verschillend voor zover als ik het steeds tegenkom, maar het gemiddelde van een normale ademhaling ligt toch, volgens mij, onder de 10. Ik ben altijd uitgegaan van 7x per minuut in rust.

Maar ik denk toch dat het ook aan iemandse bouw ligt. Een grote man zal een andere ademfrequentie hebben dan een klein vrouwtje.

Groetjes Ellen

Bedankt lieve meiden!

Nee, dat de angsten ontstaan na de hyperventilatie-aanvallen dat heb ik altijd geloofd en vond dat zo onredelijk...zo van nou mooi zit ik daar weer mee....en dan al die psychologen die dan alleen het uitgangspunt angst nemen! Ik dacht dan altijd: ik was nooit bang om te winkelen bv. dat vond ik juist hartstikke leuk [dan krijg je dat leuke getherapeutizeur dat je eigenlijk niet wilt]!

Een paar maanden geleden had ik sinds lang ook weer een hyperventilatie-aanval [die had ik niet zo vaak]. Ik heb in maart een flinke longontsteking gehad en herstelde maar moeizaam, op een of andere manier was de hyperventilatie weer ernstig toegenomen. Zoals jullie weten werk ik nog en op mijn werk voelde ik me altijd 'veilig'. Ik begon weer na de longonsteking met werken en in een vergadering krijg ik dus een aanval. Gelukkig zakte het wel vrij snel maar wel met als resultaat dat ik vanaf dat moment bang was om te werken. Elke keer dat vluchtgevoel als ik op mijn werk zat terwijl er daarvoor niets aan de hand was...Dat is voor mij ook het omslagpunt geweest om te gaan HyperVennen. En in die zin goed nieuws, op mijn werk gaat het weer stukken beter. Ik weet niet hoe het met jullie is maar ik word zo depressief als ik thuis blijf...Ik heb ook teveel energie in mijn hoofd, teveel ideeen die ik alleen kwijt kan ik mijn werk....

Ik begin nu toch ook wel de buffer te merken....vandaag werd ik ook weer even ergens heel angstig om en dan voel ik het al naar paniek toegaan alleen zakt het heel snel weer weg en het is ook niet zo hevig meer - nog steeds heel vervelend - maar het geeft ook heel veel moed! Ik heb ook pas de laatste 2 jaar last van paniekaanvallen, na de geboorte van mijn tweede en derde kind was het heel erg....

En wat de ademfreqentie betreft: ik heb altijd begrepen dat zo tussen de 6 a 8 keer ideaal is. Dan gaat men een uit van 4 tellen inademen en 7 uitademen.

gr. Hester

hoi allemaal. hier ook een uit gehyperventileerde (2 maanden gestopt)

Ik geloof ook wel in het verhaal van janne. Je bouwt na een hyperventilatie aanval allerlei angsten op. Toen ik al heel ver was met de therapie, ik me lichamelijk beter voelde, bleven die angsten nog duidelijk aanwezig. Uiteindelijk wel weer steeds meer gaan doen en nu twee maanden gestopt gaat het echt stukken beter!!! Er zijn dagen dat ik geen enkele maar in mijn hoofd heb maar alles gewoon doe en natuurlijk ook weleens een minder dagje maar dat lijkt me logisch.

Ik heb geboft met een hele lieve arboarts die me die hele HyperVen periode (vanaf december)de ruimte heeft gegeven op te knappen. Ipv 4 dagen op een basisschool te werken moest ik 1 halve dag arbeidstherapeutisch aanwezig zijn (en verder als ik zelf behoefte had aan meer...) zo heb ik op mijn eigen tempo mijn werk weer op kunnen gaan pakken. Inmiddels sta ik 2 dagen per week voor de groep. Tot de zomer blijft dit zo en ik heb aangegeven volgend schooljaar ook 2 dagen te willen werken. (Ok in inkomen ga ik erop achteruit maar gelukkig kan het voor een jaar of 2) maar eindelijk krijg ik de zo verlangde rust in mijn leven, de tijd om nog verder op te knappen en te genieten van mijn zoontje die bijna alweer naar groep 2 gaat.
Ok hierbij het relaas van een 30 jarige alleenstaande moeder die genoeg ellende over zich heen heeft gehad en nu heel bewust aan het genieten is van het leven!!


Trouwens wat mijn ademfrequentie betreft: voor mij is nu normaal 6 x per minuut

groetjes, heel veel sterkte allemaal en zeker niet de moed verliezen: er zijn er al velen voorgegaan die ook opgeknapt zijn!!


jessie