Hoi,

Misschien een simpele vraag, maar wat verstaan jullie eigenlijk onder stress? Ik wéét dat chronische hyperventilatie te maken heeft met stress en dat het niet altijd hoeft te gaan om stress die je nú hebt...maar ik snap niet waarom ik chronische hyperventilatie heb terwijl ik helemaal geen stress in mijn lijf voel. Nooit gevoeld ook. Sterker nog: mensen ervaren mij gewoon als een nuchter persoon en niet als een stress-beest.

Nou ja, in 2004 had ik een beetje een gejaagd jaar. Ik kreeg toen ook RSI. Maar sinds die tijd ben ik veel rustiger gaan leven, neem ik veel meer pauzes op het werk, spreek ik doordeweek nauwelijks af met mensen. Toch kreeg ik in 2005 chronische hyperventilatie. Ik legde helemaal geen link met de RSI, maar oké, ik geloof best dat dat met elkaar te maken heeft. Toch kan ik absoluut niet stellen dat ik een drukke stresskip ben. Op het werk is het niet overdreven druk, ik heb geen zorgen, het gaat privé op rolletjes...kortom: ik zie geen stress en voel geen stress...En TOCH heb ik blijkbaar stress, of oude stress...Maar waar is die dan?

Ik vind het eng dat ik niet weet of voel dat ik stress heb, want wat IS stress dan? Bij stress denk ik aan rennen, hollen, druk, veel werken, weinig slapen...ik heb niks van dat alles. Ik ervaar helemaal geen stress. Ik ben eerlijk genoeg om te zeggen: 'Ik ben bloednerveus' als dat zo zou zijn. Maar ik zie dat niet...anderen volgens mij ook niet...Ik slaap bijvoorbeeld altijd als een roos! Keer op keer hoor en lees ik hier op de site dat het ook om oude stress kan gaan, wat ik wel geloof. Maar na 2 jaar zal die toch wel uit mijn lijf zijn? En ZOVEEL stress was het nou ook weer niet! Ik ben met de RSI bij een psycholoog geweest, die concludeerde dat ik alleen wat perfectionistisch ben (wat ook blijkt doordat ik misschien te fanatiek HyperVen omdat ik wil genezen), maar verder had ik niets opvallends.

Hoe kan ik nou van mijn hyperventilatie afkomen als ik niet eens voel dat ik blijkbaar wel degelijk stress heb? Mijn hartslag en bloeddruk zijn hartstikke goed! Ik voel me, buiten de hyperventilatie natuurlijk, altijd ontspannen en goed! Als ik het even druk heb gehad, neem ik de dag daarop rust. Met als resultaat: hyperventilatie. Maar als je al hyperventilatie't na één druk moment...dan kun je toch niks meer? Ik weiger om als een dood vogeltje op de bank te gaan zitten hoor. Ik wil meedoen! En ach, dan doe ik het de dag daarop maar wat rustiger aan. Dat vind ik prima. Maar op een dag moet het toch wel over zijn met die hyperventilatie...

Kortom: zijn er hier meer mensen die blijkbaar geheel onbewust stress hebben? Dat je de oorzaken/'>oorzaak niet weet? Dat je je echt NIET bewust bent van stress en de reden van je hyperventilatie? Ik ben geneigd om eens naar een helderziende ofzo te gaan...die kan me misschien zeggen waar het 'm in zit...doktoren vinden namelijk niets verontrustends...Moet ik misschien maar gewoon accepteren dat de hyperventilatie er is en gewoon doorgaan met oefenen? Hoe doen jullie dat?

Het onderwerp stress is wel vaker aan bod gekomen en nogmaals: ik accepteer dat chronische hyperventilatie door stress (oude stress) komt, maar ik vind het gewoon eng dat ik niks voel in mijn lijf en ik toch klachten heb...[:][/:]

Ik ben benieuwd naar jullie reacties!

Groetjes Rainbow

PS Ja, als ik chronische hyperventilatie heb ik natuurlijk WEL stress...dan word ik bang en paniekerig...maar zónder die akelige klachten...niets van dat alles...Wat een mysterie! [:][/:]

Hey Rainbow,

Begrijp exact wat je bedoelt...
Ik vind van mezelf ook dat ik eigenlijk een rustig persoon ben[:][/:] en ik kom blijkbaar ook zo over op andere mensen. Ik ben helemaal niet het opgejaagde type dat dag in dag uit van punt A naar punt B loopt binnen de kortst mogelijke tijd. Ik heb wel eens zenuwen (als ik iets nieuws/spannends moet gaan doen), maar dat heeft iedereen wel eens en dat lijkt mij toch iets anders te zijn dan echte stress. In mijn huidige job moet ik wel veel verantwoordelijkheid dragen, maar de tijdsdruk ligt helemaal niet hoog (zoals bij mijn vorige job) en ik kan mijn werk op mijn eigen tempo uitvoeren. Ik kan op tijd stoppen met werken en ik zorg dat ik in de week 's avonds meestal rustig thuis kan blijven. Al bij al heb ik eigenlijk een zeer relaxed leven in vergelijking met sommige andere mensen. Ik slaap trouwens, net als jij, zeer goed en voldoende. Heb ook zelden problemen om in slaap te geraken. En toch...

Ik heb daarom eigenlijk altijd de indruk dat ik juist stress gekregen heb door de hyperventilatie en paniekaanvallen (terwijl het onbewust waarschijnlijk omgekeerd was). Sindsdien durf ik namelijk veel minder, ben ik zenuwachtig en gespannen voor de meest onnozele dingen te gaan doen (zoals boodschappen bijvoorbeeld, ben ik niet graag meer alleen thuis, ga ik niet graag meer uit of winkelen,... ). Allemaal dingen die ik vroeger graag deed en die mij ook ontspanden zelfs. Ik had vroeger (schijnbaar) nooit stress.

Toch moet er ergens een onzichtbare en ook wel onvoelbare druk geweest zijn die hem opgestapeld heeft en tot uiting gekomen is. Er zijn in het verleden wel een aantal zaken gebeurd waar ik het heel moeilijk mee heb gehad, maar ik dacht dat ik die ondertussen wel al verwerkt had. Ik ben tegelijkertijd ook wel zeer perfectionistisch, zowel op mijn werk, als thuis. En dat zorgt uiteraard ook wel voor een grote druk die ik aan mezelf opleg. Altijd alles perfect willen doen en altijd perfect willen zijn, is natuurlijk wel enorm vermoeiend en stresserend op zich. Ik heb ook een normale bloeddruk, enkel mijn hartslag is bij momenten wel te hoog, maar dat is omdat ik er mij enorm op fixeer.

Mijn therapeut ziet hyperventilatie echter als een gezonde manier van uw lichaam om te tonen dat je gestresseerd bent. Andere mensen krijgen buikpijn, hoofdpijn, ... en ik begin te HyperVentileren. Het is een signaal van het lichaam dat er inwendig toch een grote onrust is. Soms kan ik die ook effectief voelen, soms ben ik er mij helemaal niet van bewust en dan vraag ik mij ook steeds af waarom ik in hemelsnaam weer aan het HyperVentileren ben. Het is inderdaad wel hatelijk dat één druk moment voldoende is om weer een aanval uit te lokken of mij dagen uit mijn evenwicht te brengen (iets wat vroeger nooit gebeurde). Ik doe dan ook gewoon verder met wat ik bezig ben en ik probeer die stressvolle momenten niet te vermijden (ook al moet ik er achteraf voor boeten[:][/:]).

Jouw verhaal is dus geen mysterie voor mij, maar perfect begrijpelijk!

Groetjes,
Griet

En toch... en toch... kan het wel degelijk zo zijn dat de druk en stress er wel zijn, maar door jou niet opgemerkt worden omdat je je er niet bewust van bent. Het speelt zich dus op een onbewust niveau af, maar wordt op een bewust niveau geuit d.m.v. de hyperventilatie.
Ik kan me herinneren dat, toen ik mijn eerste baan had en een van mijn collega's overspannen raakte, ik zei dat dat mij 'nooooooit zou overkomen', ik vond het allemaal flauwekul. Ja ja... todat ik een jaar later zelf voor de bijl ging, hartstikke overspannen, enorme angsten, de hele rataplan. Pas toen werd ik me er stukje bij beetje van bewust wat er bij mij allemaal onder de oppervlakte zat te 'broeien'. Ik had voorheen gewoon nooit echt contact met mezelf gehad! Ik was er heel goed in geweest om alles 'onder het deksel' te houden, zó goed, dat ik me er helemaal niet van bewust was wat er allemaal in mij zat aan spanningen.
Nog steeds denken mensen dat ik een heel rustig persoon ben, terwijl in mij vaak de onrust rondjaagt (die ik nu wél voel). En ik heb een heeeeeel rustig leventje hoor, luister zo goed mogelijk naar mijn lichaam, bouw genoeg rustmomenten in enz. enz., slaap prima (net als jij). En toch raast er vaak een storm onder de oppervlakte.

Rainbow, ik denk dat je er van overtuigd kunt zijn dat er genoeg stress en spanning in jou zit... anders zou je geen chronische hyperventilatie hebben... Je schrijft: "Bij stress denk ik aan rennen, hollen, druk, veel werken, weinig slapen...ik heb niks van dat alles" en "Sterker nog: mensen ervaren mij gewoon als een nuchter persoon en niet als een stress-beest." Deze dingen hebben echter alleen met de buitenkant te maken, met uiterlijke verschijnselen, met hoe anderen jou kunnen waarnemen. Ze zeggen niets over hoe je van binnen in elkaar steekt. En misschien voel je dat zelf ook niet echt duidelijk?
Ik krijg het gevoel uit wat je schrijft dat je eigenlijk boos bent en je beetgenomen voelt door de chronische hyperventilatie, die volgens jou eigenlijk helemaal niet bij jou past. Je denkt dat je het beter weet dan je lichaam en wilt wanhopig alle touwtjes in handen houden. Weer dat perfectionisme dus, waar we allemaal mee te kampen hebben, en die behoefte aan controle... Misschien klinkt dit confronterend, maar ik schrijf het alleen maar omdat ik het zelf zo herken! 'It takes one, to know one!'
"Ik voel me, buiten de hyperventilatie natuurlijk, altijd ontspannen en goed!" schrijf je. Het lijkt net of je jezelf loskoppelt van de hyperventilatie. Want de werkelijkheid is natuurlijk dat je je juist níet altijd goed voelt, want je hebt immers hyperventilatie! Probeer die hyperventilatie eens te zien als onderdeel van jezelf, want het kan je heel veel vertellen over wie je bent en hoe je in elkaar zit. Zet het niet naast je neer als een apart, lastig iets wat niet bij je hoort, want zo ontneem je jezelf ook de kans om er iets van te leren. Probeer het als een (weliswaar lastige) vriend te zien die jou iets wil vertellen over jezelf.
Ik ga ervan uit dat alles wat het lichaam aan ziekteverschijnselen uit, een weerspiegeling is van zaken in je onderbewuste die je (nog) niet kunt of wilt zien of voelen. Ik weet dat niet iedereen er zo over denkt, maar het is in ieder geval mijn overtuiging.

Ik hoop dat je je niet aangevallen voelt door wat ik heb geschreven want dat is absoluut niet mijn bedoeling hoor [:][/:]. Ik probeer juist mee te denken en te voelen en heb een beetje het gevoel dat je (nog) niet altijd zo goed in contact staat met jezelf. En ik sta zelf ook nog maar aan het begin van het proces hoor [:][/:]!

Groetjes,
Marja

Hallo allemaal,

Goed verhaal denk ik Marja. Ik denk dat de meesten nog steeds denken dat we gevangen worden door de chronische hyperventilatie, maar in werkelijkheid is dat een boodschap vanuit ons eigen lichaam.

Ik denk dat we met z`n allen iets gemeen hebben en dat is het feit dat we ons gevoel onderdrukken. We lijken erg rustig aan de buitenkant omdat we niks uiten en alles opkroppen. Daar heb ik zelf ook veel last van. "laat maar zitten" denk ik vaak om confrontaties te voorkomen. Ook weer een onderdeel van het perfectionisme denk ik. We willen alles zo goed mogelijk doen en dat betekent ook de instandhouding van relaties met andere mensen.

Zelf heb ik ook niet heel veel stress gekend (ik vergelijk dan dan altijd met een manager van een drukbezet bedrijf), maar ik denk dat ik het op een of andere manier niet goed kan verwerken en dat dan de chronische hyperventilatie toeslaat. Ik had afgelopen vrijdag een etentje en ik moest een aantal rondjes rijden om een parkeerplaats te vinden en ja hoor, was helemaal opgefokt en gestressed en voelde de bui al hangen. En ja hoor, het uitte in wat lichte klachten.

Ik denk dat we onszelf beter moeten kennen en bepaalde dingen gewoon eens op orde moeten brengen voordat die vervelende chronische hyperventilatie uit ons lichaam verdwijnt.

Groet,

Joy

Hallo Rainbow,

Het zenuwstelsel moet de stress (die een bepaald angstnivo in het zenuwstelsel handhaaft!) goed verwerken. Bij stress hoef je niet alleen te denken aan extreme drukte, maar ook conflicten, boosheid, moeilijke gebeurtenissen die je overkomen en ziekte kunnen veel stress geven.

Stress heb je - net als hyperventilatie - in allerlei gradaties. Tijdens rust (slapen => dromen) gaat ons zenuwstelsel stress verwerken (oplossen) en tijdens (drukke) activiteit doen we weer nieuwe stress op. Als we meer stress op doen dan we verwerken in onze dromen en rustperioden gaat de balans langzaam maar zeker naar beneden doorslaan. Dat kan heel lang aan, maar uiteindelijk kan ons onderbewustzijn niet meer voldoende stress opslaan en wordt het bewustzijn ermee geconfronteerd. Als dit heel erge vormen aanneemt praat men van een burn-out. Ook zgn traumatische ervaringen kunnen enorme invloed uitoefenen.

Naast de chronische vorm van hyperventilatie kun je dus ook last hebben van veel 'oude' stress. Dit komt heel vaak tot uiting als je tot rust komt of zoals een aantal mensen hebben gemerkt door het ontspannende effect van de oefeningen. Dan gaat je lichaam stress 'oplossen': de ontlading van de stress geeft dus die vervelende klachten!

Hester
HyperVen

Antwoorden die door HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Hoi!

Bedankt iedereen voor zijn antwoord. Nee hoor, ik voel me door niemand aangevallen! [:][/:] Ik kan me wel vinden in jullie verhalen. Misschien is het wel zo dat je onbewust gewoon niet wilt weten dat je een probleem hebt: hyperventilatie. Ik weet wel dat ik het heb natuurlijk, maar het is zo vreselijk onhandig in een actief leven. Het past, zoals volgens mij Marja zegt, helemaal niet in mijn leven! Ik snap soms nog steeds niet waarom IK het heb gekregen, al gun ik dit niemand natuurlijk!

Ik denk dat er dan geheel onbewust toch iets in mijn lichaam is van (overgebleven) stress. Wat Hester zegt klopt ook wel, soms kan een irritant gesprek al zorgen dat je later hyperventilatie krijgt, een klein triggertje kan genoeg zijn. Mijn stress wordt volgens mij vooral veroorzaken/'>oorzaakt door het gepieker over die klachten. Zo blijf ik in die cirkel zitten. Ik ga nu woensdag maar WEER naar de longarts omdat ik per sé bevestigd wil hebben dat ik hyperventilatie heb. Ik ga vragen naar een GOED onderzoek naar hyperventilatie inclusief dat bloedonderzoek waarin het bicarbonaat wordt gemeten. Volgens zijn assistente kon hij zo'n onderzoek aanvragen. Ik ben zeer benieuwd naar die waardes.

Ik vind het heel moeilijk om met name mijn gedachten om te buigen. Ik denk steeds: 'Voel ik al iets? Ja - oh jee! Nee - oh, dat is fijn! Wat gebeurt er als ik daar en daar ben, dadelijk krijg ik het weer...' Zo bouw je wel stress op ja!

Jullie hebben gelijk, we OGEN rustig, maar vanbinnen borrelt het. Dat moet ik ook maar gewoon erkennen, al geef ik wel voor mezelf toe dat ik nu eenmaal hyperventilatie heb. Maar er nu nog mee om leren gaan...zeer moeilijk! Ik ben allang blij dat ik hier ongegeneerd kan zeggen dat ik niet naar een borrel durfde of dat ik een winkel uitrende. Gelukkig begrijpen wij elkaar en dat is hééél fijn! Niemand die denkt dat je gek bent!

Ik HyperVen nu 2x5 keer omdat ik mezelf niet wil belasten. Vandaag sla ik zelfs over omdat mijn darmen van slag zijn. Morgen weer een dag, vanavond ga ik lekker tegen de verwarming een tijdschrift lezen!

Groetjes Rainbow