Ik ben altijd al vanaf dat ik klein was een angstig kind geweest. Reed mijn moeder mij als baby in de kinderwagen de lift in begon ik al te huilen. Parkeergarage zelfd verhaal. Toen ik ouder werd durfde ik geen vlees met botten te eten, was bang dat ik in de botten zou stikken, hetzelfde met vis. Ik wilde ook altijd met mijn ouders mee omdat ik bang was dat er "iets"zou gebeuren, durfde niet in de lift, durfde niet aan de pil want dan moest de dokter mijn bloeddruk meten, durfde niet op ziekenbezoek in het ziekenhuis want daar was ik bang voor etc etc. Hoe dan ook zo was het tot mijn 17e maar kon wel normaal functioneren. Daarna is het allemaal extremer geworden en begonnen op mijn 17e. Ik had een examen en was behoorlijk zenuwachtig. Ik werd wat duizelig en vroeg of ik een broodje mocht eten en dat mocht gelukkig. Ik was blij dat het examen voorbij was en naar huis mocht. daar voelde ik me goed. Een paar weken later was ik grieperig en was met mijn moeder in een tuincentrum. Ik voelde me helemaal niet lekker door de griep. Ik kreeg het ineens warm, werd heel duizelig en ben in de auto gaan zitten en heb daar op mijn moeder gewacht. Eenmaal thuis ben ik op bed gaan liggen en was erg raar in mijn hoofd. Toen gebeurde het. Ik durfde niet meer naar buiten en kreeg paniekanvallen. Ik heb 3 maanden binnengezeten maar mijn nieuwe opleiding zou ook weer beginnen dus ik moest van mezelf naar buiten. Zo ben ik uiteindelijk weer naar buiten gegaan en heb ik opleidingen gevolgd met perioden dat het goed ging maar ook weer perioden dat het bijvoorbeeld 3 maanden weer slecht ging. dan zat ik in de klas, werd duizelig en benauwd en wilde zo snel mogelijk naar huis. Thuis was mijn "veilige" haven. Zo is het jaaaaaren doorgegaan. Op een gegeven moment kreeg ik een vriend met heel veel vrienden en dus veel verjaardagen etc wat voor mij door mijn
klachten nooit fijn was. Ook moesten wel weleens buiten mijn woonplaats dit gaf mij veel
stress en ik voelde me dan ook nooit goed. Ondertussen had ik ook nog een nieuwe baan waar ik alles goed wilde doen en er werdern veel klussen op mij afgedaan. Ik kreeg steeds meer "paniekaanvallen", ging in de pauzes naar huis omdat ik het niet trok en uiteindelijk ging het niet meer. Ik ben letterlijk ingestort. heb 3 maanden op bed gelegen en was dag en nacht raar in mijn hoofd. Uiteindelijk is er bij mij een angststoornis/paniekstoornis geconstateerd. Mooi dat het beestje een naam had maar ik bleef raar in mijn kop. Duizelig, wattig en wat ik later begreep derealisatie etc. Heb bloed laten prikken, zelfs een scan van mijn hoofd gehad en bij de neuroloog geweest voor deze
klachten. Niets gevonden. Uiteindelijk kreeg ik cognitieve therapie en
antidepressiva Zoloft. Ik knapte na een tijdje op en dit kwam naar mijn idee meer door de
medicijnen dan door de cognitieve therapie. Hoe dan ook het ging weer beter en langzaam aan kon ik de dingen weer. Omdat de therapie en de
medicijnen bij een onderzoek hoorde bij ons in het ziekenhuis moest ik na 8 maanden stoppen met de
medicijnen. Ik wilde dit eigenlijk niet maar het hoorde bij het onderzoek en heb braaf gedaan wat ik moest doen. netjes afgebouwd. Het ging goed gelukkig. Een paar maanden later ging ik met mijn vriend naar Duitsland voor mij heel wat. Het was 4 uur rijden en dit was voor mij spannend. Zolang ijden was voor mij tijden geleden maar ik had erg zin in deze midweek weg. Onderweg kreeg ik hoofdpijn en toen we op plaats van bestemming waren en ik 's avonds ging koken werd ik enorm duizelig. Ik ben op bed gaan liggen en het was weer helemaal mis. weer erg raar in mijn hoofd. wattig, er niet bij zijn, angstig etc etc. Ik was weeeeer terug bij af. Weeeer cognitieve therapie en weer aan de Zoloft. Deze keer had ik zoiets van bekijk het maar ik ga niet meer stoppen met de
medicijnen!!! en dat heb ik dan ook niet gedaan. Ik knapte weer op, deed alles weer en kon weer gewoon leven. Een paar jaar later werd ik gepland zwanger. Ik hoorde steeds dat de
medicijnen niet goed waren voor de baby en dat ik beter kon stoppen. Voor de baby had ik dit ook wel over en na 3 maanden ben ik gestopt. Het ing goed. Tot 6 weken voor de bevalling. Ik kreeg weer angsten. was bang dat ik dood zou gaan bij de bevalling etc etc. Ik heb alles opgekropt en niets aan mijn vriend verteld. Uiteindelijk is het een zware bevalling geworden met een keizersnede. Ik was doodsbang op de uitslaapkamer en ik wilde zo snel mogelijk het ziekenhuis uit. Ik kreeg weer de oude vertrouwde
klachten en kon niet genieten van mijn mannetje. Ik had angsten, was weer raar in mijn hoofd etc etc. Weer aan de Zoloft gegaan alleen deze keer leek het niet meer te werken. Uiteindelijk heb ik na een paar maanden Zoloft zonder resultaat Paroxetine gekregen. Dit sloeg uiteindelijk aan. Ik kon genieten van mijn kleine mannetje, ging weer leuke dingen doen en het is 6 jaar goed gegaan heerlijk ik leefde!!! Ik was op den duur op nog maar 5 mg beland en dat ging goed. Ik wilde dit ook blijven slikken. mocht het een keer mis gaan kon ik zo weer omhoog ik slikte het al dus hup er wat bij slikken en ik kon verder "mocht dat nodig zijn" en nu? nu ben ik weer helemaal terug bij af!!! heb een roerige periode achter de rug met leren, nieuwe baan, een vriendin die ernstig ziek werd en die gelukkig weer beter is, baan kwijt door reorganisatie kortom het was allemaal teveel. Ik ben naar de dokter gegaan om in overleg de paroxetine op te hogen, en dan zou het vast weer goedkomen. Niet dus!!!!! ik kreeg weer vele
klachten. wederom het watterige, rare in mijn hoofd dag in dag uit. heel vroeger had ik dit in "aanvallen"' maar nu de hele dag, een enorme knoop in mijn maag, een onbestemd zenuwachtig, gespannen gevoel, duizelig, het gevoel niet goed door te kunnen ademen en ga zo maar door. Het lijkt nog erger dan "vroeger" . Ik ben nu bijna 5 maanden verder en het is nog steeds vreselijk. Ik kreeg Oxazepam en de Paroxetine werd verhoogd maar het hielp helemaal niets!!! uiteindelijk ben ik bij een Psychiater beland en moedeloos gevraagd of ik wat anders kon krijgen want na 4 maanden Paroxetine ophogen die ik jaaaren heb geslikt en al een dosis had van 5 mg mag je toch na 4 maanden wel resultaat verwachten????? uiteindelijk ben ik 2 weken geleden begonnen met Venlafaxine en Alprazolam voor de ergste spanning. Ik ben begonnen met 37 gram Venlafaxine en zit nu op 75 mg. Sinds afgelopen maandag bijna 1 week dus ben ik helemaal gestopt met de Paroxetine. Ook heb ik weer de cognitieve therapie. Ik hoop zo dat het nieuwe medicijn mij gaat helpen!!!! het is een heel verhaal ik weet het. Maar nu mijn vraag. Kan ik
chronische hyperventilatie hebben? ik word zooooo moe van dat rare/wattige gevoel in mijn hoofd. Ik sta er in de ochtend mee op en ga ermee naar bed. Ik heb een soort zenuwachtig gevoel op mijn buik en ik heb dagen dat ik écht duizelig ben. Ik heb ook steeds het gevoel dat ik niet goed kan doorademen. Vandaag ging ik nog een rondje fietsen en ik was KAPOT!!! ik was daarna ook weer vreselijk raar in mijn hoofd en ontzettend moe!!!! Dit gevoel in mijn hoofd is steeds aanwezig van redelijk, tot erg vervelend tot naar tot echt extreem. Als het echt extreem is daar word ik echt bang van en ga ik het liefst naar het ziekenhuis. Ik moet er even bij zeggen dat het geen
klachten zijn van het overstappen want deze
klachten begonnen al toen ik de 5 mg nog slikte en ook nog niets had opgehoogd. Ik heb ook een tijd erg op mijn ademhaling gelet en dat probeer ik niet meer te doen. Hoe dan ook Ik word gek van dat gevoel niet goed te kunnen ademen en het gevoel dat er niet genoeg zuurstof in mijn hoofd kom en dat rare gevoel in mijn hoofd. Ik heb al 2 keer bloed laten prikken op vitamines, glucose, schildklier en noem maar op en alles is goed. ook heb ik aangedrongen bij de dokter voor een ECG en deze was ook goed. Ik word erg angstig van mijn
klachten en zit eraan te twijfelen of ik naar de dokter moet gaan voor wederom een afspraak met de neuroloog en een scan. Ik kan mij niet voorstellen dat mijn eigen lichaam zoiets kan doen maar iedereen zegt dat ik het toch echt "zelf " doe. Ik word er moedeloos van en ga al naar een haptonoom daar doe ik ontspanningsoefeningen maar thuis kan ik dat niet vasthouden. Ik heb trouwens niet de paniekaanvallen zoals vroeger en ook geen echte hyper ventilatieaanvallen. Het is een constant gevoel dag in dag uit 24/7 en geen "aanvallen" Heb ik nu
hyperventilatie of niet? Sorry voor mijn lange verhaal.
