Beste HyperVenners,

Ik ben nieuw hier, sinds een weekje. Ik ben een vrouw van 31, moeder van 3 kids en behoorlijk in de diepte gezakt met mijn angsten.. Ik zal jullie de meeste details besparen maar zal zo goed mogelijk proberen uit te leggen wat er momenteel speelt.

Ik heb na traumatische ervaringen in mijn jeugd angstklachten over gehouden. Ouders die uit elkaar gingen toen ik 4 was, het overlijden van mijn vader toen ik 13 was, het overlijden van mijn oma die mij groot heeft gebracht op mijn 21ste en daarna alle zorgen van het leven waarin ik ineens helemaal alleen stond. Ik was toen al 4 jaar samen met mijn huidige partner maar ook daarmee hadden we onze problemen in relationele sfeer. In 2012 heb ik psychische hulp gehad voor mijn angstsoornis. Ik kreeg diagnose ptss. Was een lange weg maar met hulp van naasten, werk, mijn partner ben ik er uiteinelijk goed van afgekomen. In 2013 kregen we ons eerste kindje, gevolgd door ons tweede in 2016.. Tijdens die zwangerschap begon ik weer langzaam last te krijgen van mijn angsten. Angst dat ik mijn kids niet groot zou zien worden. Het sluimerde en ik kon het prima opzij schuiven en op de een of andere manier genieten van alles om ons heen. Na de bevalling kreeg ik er steeds vaker last van maar toch lukte het aardig om door te zetten. Ik was tevreden over ons leventje, geen problemen in ons gezin, geen financiele zorgen. Alles leek alsmaar mooier te worden.. Tot 1april 2018..

Ik was met de kids op de kinderboerderij toen ik een telefoontje kreeg van mijn nichtje, de dochter van mijn oom (broertje vader). Hij en ik schelen 6 jaar, in 1 huis opgegroeid tot hij ging trouwen. Tijdens een paasweekendje in zeeland kreeg hij een beroerte en lag in Belgie in het ziekenhuis. Ik weet nog hoe ik neerstortte op mijn knieen, hoe mensen me aankeken, hoe mijn oudste was geschrokken. Ik dacht hij is dood maar dat willen ze me nog niet zeggen. Ik ben als een speer naar mn schoonouders gereden, de kids gedropt en met de auto “gevlogen” naar Belgie. Hij leefde maar er was zoveel schade, hij was half wakker maar herkende ons niet, sprak niet. Hij was rechtszijdig verlamd en de bloeding stopte niet, ingrijpen wouden ze ook niet om de schade aan zijn hersenen niet groter te maken. Die dag was het begin van een maanden lange hel.. ik heb de zorg van zijn 3 kinderen op me genomen en zijn vrouw bleef bij hem in Belgie. Op dag 4 van zijn beroerte is hij met spoed geopereerd omdat hij in coma begon te raken. Ik kan jullie niet met woorden uitleggen hoe ik me voelde, hoe ik niet meer sliep en at. Alleen maar huilde maar toch sterk probeerde te blijven voor de 5 kinderen die ik in huis had. Gelukkig slaagde de operatie en werd hij de volgende dag wakker gemaakt. Geen spraak, geen beweging, soms geen herkenning.. maar hij leefde gelukkig!! Ondertussen was ik er ook achter gekomen dat ik zwanger was van de derde.. kon erniet bij dacht ik, maar partner zo blij dat ik besloot de baby te houden. Na 2 weken ziekenhuis in Belgie lieten we hem overplaatsen naar een ziekenhuis bij ons in de buurt. Na nog eens 2 weken daar mocht hij naar een revalidatiecentrum. Vanaf toen begon voor ons allen het verwerken van de helse weken. Wij gingen met partner en kids op vakantie en ik begon me steeds meer bewust te zijn van mijn zwangerschap. Ik probeerde te genieten, ik was positief naar de toekomst toe..

In oktober werd ik met 32 weken opgenomen omdat ik al dagen rugpijn had. Weeen bleek achteraf.. Na 4 dagen weeen remmers mocht ik naar huis, wat een blijdschap was het om terug te gaan naar mijn meiden!!! Maar ik moest rustig aan doen om de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen. Zo begon de stress en angst langzaam te overheersen. Uiteindelijk bevallen met 38 weken, alles ging super goed en dezelfde avond was ik samen ons babytje terug in ons huis bij mijn kinderen.. Oke nu kunnen we er weer tegenaan dacht ik! Baby gezond en wel geboren, zwangerschaps stress weg, alles kon weer.. het was zwaar en vermoeiend maar ik voelde daar niks van! Ik had vertrouwen in mezelf, mijn gezondheid, mijn moederschap. Roze wolkjes overal..

In februari ging ik met al mijn alarmbellen naar de huisarts omdat ik dacht dat mijn oudste een ernstige ziekte had. Ze had allemaal kleine kwaaltjes gehad in de weken daarvoor en kwam een keer thuis van school met de mededeling dat ze zich tijdens het spelen zo zieken moe voelde steeds.. ik maakte een lijste van alles wat ze had gehad de laatste tijd. Bloedneus, bloedend tandvlees soms met poetsen, soms nachtelijk zweten, juf die zei dat ze er grauwig uitzag.. ik eist het zeker, ze had die enge ziekte! Lichamelijk uitgebreid onderzocht door de huisarts die niets raars en verdachts kon vinden. Wat een opluchting! Ik had wel een paar dagen nodig om van de schrik af te komen.. Daarna in maart 2 keer in 10 dagen trof ik haar s nachts aan op haar bed zittend, beide keren alsof ze aan het stikken was. Geluiden leken op kokhalzen maar het zag eruit alsof ze stikte. Huisarts kon weer niets vinden en er niks van maken. Nachtmerrie waarschijnlijk zei hij.. Babyfoon op dr kamer gezet en een paar dagen constant gaan kijken of ze nog ademde.. en langzaam kon ik dat ook weer loslaten, het is na die 2 keer niet meer gebeurd gelukkig.

Maar nu gaat het verschrikkelijk slecht met mij! Ik denk dat alles van het afgelopen jaar zich heeft opgestapeld, ik dat niet in de gaten had en de geote klap niet zag aankomen.. het begon allemaal 3 weken geleden met een heftige hooikoorts aanval. Ik was ervan overtuigd dat ik keelkanker had, verwijsbrief gehaald en met geluk kon ik na 3 dagen terecht bij de kno. Uitgebreid bekeken door hem, nergens was iets vreemds. Met een camera heeft hij nog via mijn neus in de keel gekeken en een heel geruststellend gesprek gevoerd met mij. Ik ben er dansend weggegaanmaar de dagen tot aan die controle waren weer een hel. Ik heb dagen lang nergens van kunnen genieten, was somber en ervan overtuigd dat ik dit x echt ziek was.. Enfin, de vreugd na de kno arts duurde kort. Ik loop al sinds februari met sluimerende oorpijn en vorige week kwam daar ineens een tintelend/verdoofd gevoel aan de linkerkant van mijn gezicht bij. Dit bleef ik bijna de hele ochtend/middag voelen. Ik ga natuurlijk googlen en komt uit bij ms of hersentumor. Schoonma gebeld om te komen oppassen en ik weer racen naar de HAP. Algemene neurologische testjes gehad, hyoerventilatie werd gezegd. Kreeg advies om een x mijn hart te laten checken vanwege hart en vaatziekten in de familie en ik mocht naar huis. Mijn partner it vaak in het buitenland voor zijn werk. Ik heb mijn schoonmoeder gevraagd om een pasr dagen te blijven, dat hielp goed maar toen ze wegging ging ik me nog rotter voelen.. De huisarts is me zat denk ik.. hij verwijst me niet door voor een mri en zegt zeker te weten dat alles voort komt uit mijn angststoornissen/hypochondrie en vermoeidheid. Hartfilmpje krijg ik ook niet.. Hij heeft gisteren de psycholoog gebeld met de vraag of ik niet eerder een intake kan krijgen, want die staat sinds een aantal weken ingepland voor 15 juli. Vandaag belde hij terug met de mededeling dat ik bij die instelling niet veel aan behandeling zal hebben omdat die te licht is.. ze willen me hulp via ggz aan huis bieden omdat ze ook vinden dat t lastig is met kinderen om zelf daar naartoe te gaan 1x oer week.. ik weet niet wat ik hiervan moet denken, ik wil niet mijn gezin en kinderen hierbij betrekken en ben als de dood dat ze van een vlieg een olifant gaan maken terwijl ik duidelijk aangeef dat wij in ons gezin geen enkele probleem hebben. Het is puur wat er zich in mijn hoofd afspeelt.. Ik wil alle hulp om van mijn angsten af te komen, ik gaf het zelf aan en sta ervoor open. Maar ik schrik wel van alles wat ik hoor en zie omtrent psychische klachten en het hebben van kinderen..

Zo.. wou het kort houden maar het is een behoorlijk lang verhaal geworden zie ik.. volgens mij moest het er gewoon echt even uit. De bedoeling van deze post was eigenlijk de vraag of ik momenteel een hartaanval zou kunnen hebben? Ik heb sinds half 7 af en toe steken in mijn linker boven arm.. hoort dat bij hyperventilatie? Ik dirf de huisartsenpost natuurlijk niet meer te bellen.. Oh en HyperVen doe ik al een week! Niet trouw 3x op een dag maar probeer er redelijk vaak voor te zitten..

Hallo Aurora,

Een heel verhaal inderdaad. Op zich niet vreemd dat je er chronische hyperventilatie aan over gehouden heb. Dat je nu een hartaanval zou hebben lijkt mij heel erg onwaarschijnlijk. Je kan geen mega lang verhaal op het forum posten als een hartaanval hebt. Dan heb je echt heel andere dingen aan je hoofd, geloof me. Die steken in de bovenarm zijn vervelend, maar waarschijnlijk ook gewoon hyperventilatie verschijnselen. Probeer om al die stoorsignaaltjes die het lichaam produceert te negeren. Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is. Maar toch blijven proberen.

Je moet het vertrouwen in je eigen lichaam weer terug zien te winnen. De eerste stap daarvoor is acceptatie van zowel de hyperventilatie als de stoorsignalen van je lichaam. Als je het eenmaal hebt geaccepteerd, zal het een stuk beter gaan. Dan rest nog het oplossen van het verkeerd ingesteld ademcentrum. en daar ben je la mee begonnen, dus je bent op de terugweg naar herstel. Houd vertrouwen, het komt echt allemaal weer goed.

Bedankt voor de reactie en excuus voor de late reactie Rob. Maar gelijk had je! Ik leef nog, het was geen hartaanval.. Ik doe mijn best, Ik weet dat het goed komt zodra ik weet hoe ik hiermee om moet gaan. Maar het blijft gewoon moeilijk, het is gewoon een cirkel waarin ik blijf draaien.. Ik heb mezelf al een beetje geleerd hoe ik mijn adem onder controle kan krijgen op momenten dat de paniek me weer in de keel schiet.. Ik blijf het alleen wel moeilijk vinden om te accepteren dat mijn lichaam en geest dit met me doet! Ik blijf volhouden, ik ben geen opgever, ik ga dit overwinnen, hoe moeilijk het ook is..