Hallo allemaal,

Vandaag een grote stap gezet: ik heb mij aangemeld voor HyperVen. Als ik alle verhalen zo lees denk ik dat ik nog een "licht geval" ben. Ik zet mij zelf op schaal 50:


- grensgevallen: af en toe komen aanvallen voor of alleen maar ellendig voelen en af en toe angsten
- bloed zit net boven de alkalische grens, maar valt er af en toe toch weer onder
- er zijn wel kooldioxide buffers aanwezig, maar bij spanningen en stress zijn die onvoldoende om te compenseren.

Had nog nooit van deze indeling gehoord, een eye-opener! Ik dacht dat je altijd continu last had van hyperventilatie.

Toch heb ik al heel lang last van hyperventilatie- en angstklachten, blijkt nu achteraf. Toen ik ongeveer 17 jaar was (ben nu 38) zijn de klachten begonnen. Niet constant en met de nodige ups en downs. Zo voelde ik mij (korte of langere) periodes uitstekend en zo kon het weer slechter gaan met angstklachten. Gelukkig heeft het mijn leven niet zodanig beinvloedt dat ik in de WAO of iets dergelijks beland ben. Ik krijg nu wel het gevoel door het oog van de naald gekropen te zijn. Met een beetje pech had ik nu ook met een fikse burn-out gezeten. Kenmerken van een "burn-out-kandidaat" heb ik: perfectionistisch, een denker, het graag goed willen doen, ergens vol voor gaan en dan maar doorgaan, groot verantwoordelijkheidsgevoel, etc. Ik heb in de loop der jaren heel wat bijgeleerd en heb het gevoel wel op de goede weg te zitten, maar die vervelende klachten blijven. Ik lees nu een heleboel over chronische hyperventilatie dat ik herken. Alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats. En dat terwijl ik altijd vond dat hyperventilatie iets was voor hysterische vrouwen en niet voor zulke "koele, rationele kikkers" als ik.

Reden om mij aan te melden voor HyperVen is dat ik nu wel eens "gewoon" wat spanning en stress wil aankunnen zonder direct klachten te krijgen. Ik merk dat mijn buffer inderdaad in de loop der jaren onvoldoende is geworden om stressvolle situaties te compenseren. Ik krijg nu bij het geringste beetje spanning al vrij snel klachten. Ik wil niet als een kasplant eindigen die niets meer aankan en een ongelooflijk rustig (en voor mij saai) leven moet leiden om maar geen klachten te krijgen. Bovendien is het niet leuk om gauw moe te zijn, last te hebben van hartoverslagen, onbestemde angsten en hartkloppingen. Heb gelukkig geen depressieve klachten en gebruik geen medicijnen.

Bij mij is het ook echt een familiekwaal: mijn grootmoeder had het (blijkt nu achteraf, bestond toen nog geen naam voor), mijn moeder heeft het (wordt nu bij het ouder worden wel minder) en mijn beide zussen hebben het. Allemaal last van je snel druk maken, piekeren en hyperventilatie. De een overigens erger dan de ander.

Ik ga vol goede moed aan de slag en hoop snel verbetering te kunnen merken zodat ook ik wat lichter door het leven kan gaan!