Hoi allemaal,

Ik lees altijd jullie berichten, maar ik post zelf niet meer zo veel... Wel fijn om herkenning te vinden hier! Ik ben net terug van een weekje vakantie en man, wat ben ik toch weer duizelig! Duizeligheid en hartkloppingen zijn mijn grootste chronische hyperventilatie-probleem. Oh ja en slecht zicht.

Ik begrijp nooit waarom ik zelfs tijdens een vakantie chronische hyperventilatie kan hebben. Ok, ik heb veel stress op mijn werk, maar met veel rust probeer ik dat te tackelen. Het lijkt alleen alsof mijn lijf geen enkele vorm van inspanning aan kan. Ik voelde me vanochtend prima, helder in mijn hoofd, maar daarna ging ik de vakantiespullen opruimen en hup, mijn hoofd liep meteen vol met duizeligheid en dat heb ik nu dus nog. Ik kan me zo uren slecht voelen! Herkenbaar voor jullie denk ik wel...

Wat ik wat van jullie wil weten: hoe blijven jullie ondanks de chronische hyperventilatie leuke dingen doen? Ik vermeed eerst heel erg veel, ook winkels en feestjes, bioscopen en restaurants, maar door cognitieve gedragstherapie heb ik dat weer voor een deel terugveroverd. In principe doe ik alles weer. Maar ik zeg 'in principe want oh ik vind het toch zo moeilijk om ergens heen te gaan! Zeker als ik zo licht in mijn hoofd ben en alles lijkt te golven om me heen. Ik merk ook dat ik voor scan hoe ik me voel. Gisteren voelde ik me bv prima, terwijl ik naar een groot museum ging. Ik vind het altijd heel eng om door zalen te lopen, omdat je je daar niet vast kunt houden als je denkt flauw te vallen. Het ging goed. Ik ging zelfs in een heel kleine claustrophobische ruimte waar ik echt niet zomaar weg kon. Dat ging ook goed. Ik dacht dus steeds: ik voel me nu nog goed, zal het goed blijven gaan, voel ik me raar? En toen liep ik een trap op en bats, daar kwamen de duizels. Ik had ze over mezelf afgeroepen! Ik kreeg weer langst van angst, ik ben zo bang van die duizeligheid en dat rare gevoel in mijn hoofd. Ik heb geleerd bij de therapie om er niet voor weg te lopen, omdat er niks gebeurt. Ik val niet flauw. Ik geef niet over. Maar ik voel me zo eng! En zo merk ik de opluchting als ik eindelijk buiten sta.

Ik ben al een tijd aan het oefenen, netjes 2x per dag. Ik heb zeker goede momenten! Maar ik ben er nog lang niet omdat de stress zich op blijft bouwen op het werk. Ik heb opnieuw aan de bel getrokken. Alleen IK kan er wat aan doen. Ik moet voor mezelf zorgen. Mijn lijn in de grafiek lijkt bijna op zo'n doodlijn, een soort platte pannenkoek. Ik kom maar niet vooruit, al merk ik wel duidelijk dat ik vaker helderder ben. De angst blijft echter wel. En niemand die dat begrijpt. Bij de therapie zeggen ze wel: je moet het negeren, maar zij denken dat ik soms even dizzy ben. Terwijl het heel anders is als je dat bv 17 uur achter elkaar hebt. Zoals ik. Zoals wij...

Daarom ben ik zo blij met dit forum. Mensen die hetzelfde hebben. Ik voel me af en toe een buitenbeentje. Denk altijd: ik zou ook graag altijd een helder hoofd hebben... Net als iedereen... maar je ziet niet aan iemand hoe hij zich voelt. Er zijn zoveel mensen met verborgen chronische hyperventilatie. Of ze hebben wat anders wat je niet ziet.... Het is zoń rotklacht he? BAH.

Groetjes Clare

Hey Clare,

Alsof ik mijn eigen verhaal lees. Stressontladingen van 15 seconden zijn te overzien. Maar die hele dagen duizelig, angstig en wazig zien maken het niet makkelijk! hyperventilatie? Op zn minst een enge ziekte is mijn gedachte soms.

Ik herken je echt! Dingen doen, dood eng! Als ik thuis al duizelig ben val ik op zn minst flauw in de winkel. Verkeerde gedachte mar wel de gedachte gang.

Groeten

In plaats van proberen niet bang te zijn voor al die gevoelens kun je nog een stap verder gaan en de gevoelens juist uitnodigen en ze uit te dagen heel sterk te worden en ze dan volledig te ervaren. Dit heeft mij enorm geholpen, vooral met mijn obsessieve gedachten en straatvrees. Ze doven dan veel sneller uit én het wordt op den duur ook leuk om te doen (ik was door alle jaren van stress helemaal vergeten dat ik wel van een wedstrijdje houd). Er staan leuke filmpjes hierover op youtube, maar ik weet niet zeker of ik dat hier mag noemen (Rob?)
Mindfulness is naar mijn idee ook onmisbaar voor ons "druktemakers". Of een andere vorm van meditatie. Acceptatie (durven voelen/ervaren) en loslaten zijn daarin naar mijn mening de sleutelwoorden. Wat er eigenlijk bij ons chronische hyperventilatie-ers gebeurt is dat wij onze gevoelens en gedachten veel te serieus zijn gaan nemen, wat de vicieuze cirkel in stand houdt.

Heel herkenbaar inderdaad..

Ik ook vaak licht in mijn hoofd geweest gaat nu wat beter. Hartkloppingen en hoge hartslag.

Ik moet mezelf ook echt pushen om leuke dingen te doen en proberen mezelf niet te bang te maken. Vooraf maak ik me ook echt druk om alles wat er zou kunnen gebeuren. Ook bang flauw te vallen enzo

Ik merk wel dat hoe positiever ik mezelf opstel hoe beter het gaat. Maar die motivatie vast houden is soms best moeilijk.

Ik heb ook een stressvolle baan en merk dat ook.

Het onbegrip is ook erg vervelend inderdaad iemand zonder chronische hyperventilatie begrijpt je niet en niemand ziet het aan je...

Ik heb ook altijd, de dag na iets leuks doen enorm veel klachten. Gewoon omdat ik er constant aan denk wat ik allemaal wel niet heb gedaan. Belandde vandaag bij de psycholoog gewoon in een paniek aanval er door...

Bedankt voor jullie reacties. Het is inderdaad een gedachten-ding. Ik heb al 12 jaar chronische hyperventilatie en heb ook veel goede tijden gekend. Maar de laatste maanden is het allemaal angst die regeert en dat maakt dat ik nog vaker duizelig ben dan eerst. Ik heb in 1993 voor het eerst chronische hyperventilatie gekregen en dat kwam me toen niet uit, ik studeerde net. Ik vond het maar onzin en... was er dus binnen no-time van af! Nu heeft het me heel erg in zijn greep...

He ben wat rot van die paniekaanval. Wel goed advies van de phycholoog gekregen?

Care hoelang ben je nu aan het HyperVennnen?

Klopt het is echt een gedachten ding en ik ben echt een denker dus dat is soms best lastig.

Wat mij soms kan helpen is een rationeel zelfanalyse formulier in vullen. Dan kom ik vaak tot de conclusie dat ik vooraf van een mug een olifant heb gemaakt en dat er echt niks ergs gebeurde en dus voor niks heb lopen stressen

Ik ben al in 2006 voor het eerst gaan HyperVennen Seadreamer. Ik heb heeeeeeeeeeel veel moeten oefenen en uiteindelijk ging het ook wel steeds beter. Maar doordat ik constante stress heb (al was ik me daar niet van bewust, zo'n druk leven leid ik niet, maar blijkbaar kan ik weinig aan) kwam de chronische hyperventilatie steeds terug. Maar al met al heb ik echt misschien wel duizend trials gedaan afgelopen jaren. Maar nooit maanden achter elkaar, omdat het op een bepaald moment wel ging. Misschien moet ik het nu gewoon 4 maanden doen, ongeacht of ik me beter voel. Want je zakt zo weer terug.

En ik heb ook van die gedachtenschema's. Dat helpt goed. Maar weten en voelen zijn andere dingen. Ik weet dat er niks gebeurt, maar voel me alsof ik word aangevallen! Akelig!

Dit is echt een onderwerp die mij aanspreekt en waar ik zoveeel over kan vertellen en ik volg het al een hele tijd..

Het leven is zo zwaar met chronische hyperventilatie je kijkt om je heen alle soorten mensen die lekker uuren door de stad lopen uit eten zijn enz enz. Zonder dat ze maar iets hebben en lekker kunnen genieten(zelf vroeger ook) vond het heerlijk om te shoppen en uit eten te gaan leuke dingen doen!!

Maar nu ik wil het heel graag soms heb ik wel eens van ik wil dit of dat doen maar dan ben ik of heeel moe of raar in m'n hoofd of misselijk of dit of dat☹️ Vaak doe ik het dan toch wel maar het is dan niet zoals vroeger

Precies Alayne,

Ik doe nu ook weer mn dingen, maar kan er gewoon veel minder plezier uit halen.. Ben echt niet depressief en hoop dat het nog wel weer komt, mede door HyperVen! Maar afgelopen 5 maand is het allemaal zo anders geworden...

Ben 19, hoor lekker op stap te gaan, mn wedstrijd te voetballen en studeren maar alles lukt niet.. Hopelijk ooit wel weer.

Kom net terug van een wedstrijd van voetbal waar ik jeugdleider ben.. Een uitwedstrijd dus een stuk verder weg. Zelf gereden, al met al 3 uur onderweg, vooraf erg spannend! Kom ik thuis, helemaal duizelig alle klachten weer aanwezig. Is dit ook een vorm van stressontlanding vraag ik me dan weer af. Het is niet motiverend om dan dingen te gaan ondernemen. Daarbij nog ff vermelden dat ik daar dus even helemaal geen klachten had! Vooraf spanning maar geen klachten. Maar sinds ik thuis bem is vandaag een ware hel. Onrustig, constant bewegen, duizelig



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 13/05/2017 21:37 door Ben4.

Goedemiddag

Ik ben zojuist een half uur op mijn stage adres geweest. Een basisschool. Om ook weer in die omgeving terecht te komen. En wat was het eng eigenlijk. Alles begon gelijk draaien, wankel op de voeten, het idee flauw te vallen... Maar goed, we zijn er een half uur geweest. Gaan we vrijdag weer doen. Vanaf donderdag ook naae logepedie

Super goed van je Ben! Jeetje jij bent ook nog jong zeg, 19 toch?
Ik ben ook nog maar 24, lastig he, om gewoon lekker 'jong' te zijn, uitgaan etc. terwijl je eigenlijk met deze shit zit...
Ik ga nu proberen om een aantal weken 0 alcohol te drinken.

Hey Arina,

24 is ook nog jong! Lekker jong en uitgaan zit er op moment echt niet in hoor haha! Komt wel weer Ik drink heel af en toe eek biertje, bij een speciale gelegenheid verder laat ik het ook staan! Succes met niet drinken!

Weetje, we zijn nog jong en dat zie ik als voordeel. Zie t als een levensles, en deze leren wij vroeg. We kennen ze onze grenzen of voelen ze in ieder geval aan.. Ik probeer altijd om te denken haha, 80% van onze gedachtes perdag zijn negatief.. Dat is toch zonde!

Hallo Ben!

Helemaal met je eens! Altijd positief proberen te blijven, en inderdaad.. even rot deze periode, maar ik ben ervan overtuigd dat wij straks heel anders in het leven staan, en hier ook heel veel van geleerd hebben.

Ik heb nu al bijna een jaar last van de klachten van chronische hyperventilatie, en ondanks dat het nog niet over is, heb ik wel al heel veel bereikt dit jaar. Op het begin durfde ik ook niet naar drukke plekken, zoals bioscopen, winkels, zelfs auto's, ik kreeg altijd direct een soort aanval/duizelig/warm/angstig etc etc. Je kent het wel.

Maar dit soort aanvallen heb ik nu voor het laatste gehad in December.. dat is dus 5 maanden geleden! Ik weet zeker dat ook jij hier dus vanaf gaat komen, ook al ziet het er op dit moment allemaal niet zo rooskleurig uit.

Probeer zo min mogelijk situaties te vermijden, hoe moeilijk dat ook is. Confronteer je lichaam met die angsten/aanvallen en ga ze niet uit de weg. Uiteindelijk gaat je lichaam en hersenen dan merken dat het ook heel vaak goed gaat, en uiteindelijk worden de goede dagen meer dan de slechte dagen, en door dat je steeds weer positieve ervaringen op doet, gaat dit uiteindelijk ook helemaal weg!

Ik snap dat dat enorm moeilijk is, maar probeer lekker door te gaan! Maar ook heel goed je rust nemen. Beetje lastig die combinatie .

Liefs A

De combinatie is inderdaad heel lastig. Waar pak je je rust, en waar doe je je dingen wel. Krijg het verwijt dat ik soms de leuke dingen wel doe, en de mindere niet. Zo laat ik me studie ff lopen.. Waarom? Omdat er dan op bepaalde tijden wat van je verwacht word en dat wil ik nu ff niet. Ik wil wel dat er soms iets verwacht word, maar dat ik dat zelf kan plannen

Goed om te horen dat je aanvallen zo goed als over zijn! Die aanvallen ken ik heel goed. Gister op mijn stage school ook. Constant echt duizelig/angstig gevoel te vallen. Maar laat t lekker over me heen komen. mn stageschool is heel tof, kom langs wanneer je wil, zolang je wil. We verwachten niks van je. Heel fijn.

Die aanvallen zijn echt heel naar.


Maar goed, we komen er wel weer. ik vermijd eigenlijk nog wel plekken soms, zoals een voetbalstadion of een vergadering.. Voel me nog niet zover. Denk dat iedereen daar ook keuzes in moet maken. We krijgen steeds meer vertrouwen in ons lichaam terug

Precies dat.... je hebt altijd ergens last van en je wil ook die leuke dingen doen. uiteindelijk ga je toch wel maar het is niet meer zoals vroeger en je wilt dat terug!



layne Schreef:
-------------------------------------------------------
> Dit is echt een onderwerp die mij aanspreekt en
> waar ik zoveeel over kan vertellen en ik volg het
> al een hele tijd..
>
> Het leven is zo zwaar met chronische hyperventilatie je kijkt om je heen
> alle soorten mensen die lekker uuren door de stad
> lopen uit eten zijn enz enz. Zonder dat ze maar
> iets hebben en lekker kunnen genieten(zelf vroeger
> ook) vond het heerlijk om te shoppen en uit eten
> te gaan leuke dingen doen!!
>
> Maar nu ik wil het heel graag soms heb ik wel eens
> van ik wil dit of dat doen maar dan ben ik of
> heeel moe of raar in m'n hoofd of misselijk of dit
> of dat☹️ Vaak doe ik het dan toch wel maar het
> is dan niet zoals vroeger

Verbaas me eigelijk dat er zoveel jonge mensen hier mee zitten... achteraf liep ik er op mn 20e ook al mee alleen had ik niet het geluk dat ik dit snel vond.. daar had ik 9 jaar voor nodig!

Maar wat zijn jullie allemaal sterk en positief echt zo knap

is wel een trend. Jonge mensen en stress gerelateerde 'ziekten' 100.000 jongeren burn out in 2016. das echt een hele hoop haha. Sociale druk, metname sociale media druk.

Ben zelf bij de ggz geweest, ze komen daar steeds jonger. Kinderen van 14/15 met burn-out, hyperventilatie klachten. De huidige maatschappij is moordend. Beetje off topic, sorry

Zeker schokkend Ben.
Maar toch, ik heb niet het gevoel dat ik gestresst ben. Ik ben over het algemeen best wel 'chill', ik kan het wel druk hebben in mijn hoofd soms, maar niet echt stress denk ik.

Ga dan twijfelen aan mezelf of ik misschien stress niet herken ofzo snap je.

ik herken stress ook niet. Door hyperventilatie weet ik wat stress is en hoe ik het voel.. een goede leer voor als ik weer alles kan. Het woordje kan vind ik belangrijk. Niet alles weer willen doen is ook belangrijk,dat was teveel.