Rob, ellen of andere kenners ,

Ik heb een dip :'(.

Ik zit nog steeds ziek thuis en mijn genezingsproces gaat toch niet zo snel als gehoopt. Ik merk dat mijn adem af en toe zeker rustiger is maar ook nog steeds vaak dat het niet vanzelf gaat. Daarnaast de normale chronische hyperventilatie klachten die nog niet over zijn. Maar dat had ik ook nog niet verwacht na enkele weken.

Mijn vraag is;
Toen ik echt begon met de therapie (heb eerste 25 weken niets gedaan) voelde ik me na de eerste weken iets beter. maar dat kan ook zijn vanwege het gevoel dat ik ergens mee bezig was. Daarna heb ik 2 weken echt flinke terugval gehad. En dan vooral psychische klachten. Erg last van depersonalisatie, duizelig, dol en gevoel van gek worden. Dat is voorbij gegaan grotendeels. Mijn scores stegen ook beetje bij beetje. Maar laatste weken ben ik zo ontzettend moe. Echt spierpijn, vermoeide benen en mijn ogen slutien bijna vanzelf haha. HEb hele dag het gevoel dat ik kan slapen.
En waar ik me zorgen om maak is dat de scores weer dalen. Ik kan de daling nog beetje tegenhouden door soms hoge scores te hebben. Maar net als vanmiddag kwam ik vaak niet tot meer dan 50 sec. Terwijl ik maand geleden in 1 trail al eens 100 heb gehaald.

Mijn vraag is; is mijn grafiek conform verwachting en is deze vermoeidheid bekend bij jullie? En dat de scores teruglopen ook? Wat is jullie advies? Gewoon doorzetten?

Hai Remco,

Ben blij dat jij het vraagt, ik zit een beetje op hetzelfde punt. Merk ook dat mijn motivatie daardoor iets daalt. Ik vind trouwens dat je enorme groei in je grafiek hebt, maar dat kan je misschien niet met elkaar vergelijken.
Ben heel benieuwd naar een antwoord van Rob of Ellen, soms denk ik dat ik zo moe ben van de therapie en vraag me dan af of het eigenlijk wel goed voor me is.....lastig.

Sterkte ondertussen,
groet, Tamara

Hai Remco en Tamara,

Zoals je grafiek eruit ziet zag de mijne er ook uit, met nog verdere dieptepunten erin.
De vermoeidheid, de pijn in je benen en alles wat je noemt hoort bij het herstelproces.
Ik was ten tijden van het oefenen zo ontzettend moe en als ik wilde slapen lukte dat ook weer niet. Als een zombie heb ik mezelf voortgesleept en ik deed alleen de noodzakelijke dingen dingen die ik moest doen met voorop het oefenen van HyperVen.
Jeempie.......ik kon soms de computer wel uit het raam gooien......omdat ik weer moest HyperVennen.
Maar ik had altijd in mijn achterhoofd "een stemmetje" die zei: Doe het nou, want je hebt ervaren hoe het voelt als je je beter voelt.

Wat ik vooral bij jou merk Remco is dat je controle wilt hebben over het proces waar je nu mee bezig bent. (Zo ben ik dus ook )
Maar........we hebben daar geen controle over.
Het enige wat helpt is loslaten.
Je oefeningen doen en loslaten.

Ook ik haalde scores van 110 en dan ineens kwam ik weer met moeite bij de 50 sec.
Dat is heel frustrerend, omdat de meeste van ons gericht zijn op resultaten.
We willen vooruitgang zien, maar...............dat kan je pas werkelijk ervaren als je, nogmaals, de controle loslaat.
Gewoon elke dag oefenen. De scores nemen zoals ze zijn. De lichamelijke en geestelijke reacties van het oefenen plaatsen bij het herstelproces, zodat je over 4 maanden en soms wat langer kan zeggen: Ik ben er door heen. Ik heb mijn lichaam de kans gegeven om te herstellen.

Het grootste probleem is en blijft dat we met onze hersenen en gedachten alles proberen te begrijpen en daardoor in een piekerparcours raken, waardoor we weer stress in ons systeem gooien, waardoor het herstel langzamer verloopt.
Het is ontzettend moeilijk om los te laten.
Zelfs nu ik zelf het hele programma doorlopen heb en chronische hyperventilatie-vrij ben merk ik nog steeds dat dat mijn grootste valkuil is en dat dat eventueel mijn chronische hyperventilatie weer zou kunnen activeren. Gelukkig weet ik nog steeds, vlak voor de grens, weer om te keren en alle problemen van het leven even op zijn beloop te laten, zodat mijn lichaam weer in een ontspannen toestand komt.

Ik hoop dat jij en Tamara hier wat aan hebben.
Als jullie nog vragen hebben stel ze gerust.

Hartelijke groetjes van Ellen

Antwoorden die door de Stichting HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Erg goede en leerzame reactie ellen. Dank je

Wat mijzelf betreft;..ja ik wil idd controle houden. Sowieso is dat denk ik 1 van de dingen die alle chronische hyperventilatieers gemeen hebben. Het constant peilen van je lichaam en geest en conclusies eraan verbinden. Verder moet je niet vergeten dat iedereen, ik ook, nogal een vertrouwenssprong maakt naar jullie met deze therapie. Ik heb de afgelopen maanden zo enorm veel boeken gelezen en professoren gesproken. En allemaal zeggen ze hetzelfde: je ademcentrum werkt zo niet. En je ademhaling is een gevolg van een angst-/ paniekstoornis en niet andersom. Rob en jij zeggen het omgekeerde. Wat jullie zeggen vind ik logisch klinken en daarom betaal ik voor deze site en zweet ik me elke dag los bij de sessies. Maar uiteraard knaagt het bij mij dan;.."is dit wel de goede therapie?".."waarom zie ik geen enkele vorm van verbetering?". Best wel logische gedachtes vind ik.
Een derde punt is dat ik persoonlijk echt toe ben aan een overwinning,..ook al is het maar een kleine. Maar ik eet gezond, leef gezond, doe mn oefeningen, luister naar de adviezen en probeer dingen meer op z'n beloop te laten. Dit doe ik nu voor zeg maar 3 maanden. En toch merk ik nul,..maar dan ook nul % verbetering. Sterker nog;..ik voel me alleen vermoeider en depressiever.
Dus dat ik me dan afvraag "pff wanneer gaat het een keer beter?" vind ik dan ook logisch eigenlijk...en niet zozeer een teken van controle



2 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 14/09/2011 00:11 door RemcoJ.

Hai Remco,

Natuurlijk is dat een logisch gevolg als je lang moet wachten op herstel.
En ook zeer menselijk en ook zeer herkenbaar voor mij.
Ook ik heb alles nagezocht en nagevraagd, alleen......................bij mij gaf iedereen steeds een ander antwoord, dus ben ik op mijn intuïtie gaan varen.

Voor HyperVen had ik ook al alles uitgeprobeerd. Teveel om op te noemen, maar het zal me niets verbazen als het hetzelfde traject is wat iedereen hier gelopen heeft, inclusief allerlei alternatieve geneeskunde en middelen.

Zelfs mijn familie was zeer sceptisch en later zeer verbaasd dat het werkte.
Diverse mensen in mijn omgeving zijn ook het programma gaan volgen met een goed resultaat.
Alleen...............daar is het verschil..............bij iedereen verloopt het herstel anders.
De 1 voelde zich na 2 weken al een hele piet en een ander zat 6 maanden te zwoegen om resultaat te verkrijgen en dat is ook heel erg frustrerend. Zoveel mensen. Zoveel lichamen. Met elk een ander verhaal.
Maar werken doet het.

Hartelijke groetjes van Ellen

Antwoorden die door de Stichting HyperVen worden verstrekt, worden zo zorgvuldig mogelijk samengesteld. De antwoorden zijn gebaseerd op ervaringsdeskundigheid en kunnen niet worden beschouwd als vervanging van een consult, een behandeling bij een arts of medische informatie.

Hoi Ellen,

Ja je hebt helemaal gelijk. Ik ben ook van plan om door te zetten uiteraard. Nu ben ik toch al lekker bezig :p

Het is soms frustrerend alleen

Hoi Remco,

Ik herken veel van je verhaal, al was het bij mij allemaal een graadje erger. Ook voordat ik met HyperVen begon voelde ik me constant heel ziek en zat alleen maar thuis de tijd uit te zitten (overleven). Toen ik met AD medicijnen en HyperVen begon werd het niet alleen veel erger, ook duurde het maarliefst 3 maanden voordat ik echt positief resultaat kreeg. Ik zat ook de hele tijd te denken wanneer gaat het nou beter, al zou er in die drie maanden maar een moment van 5 minuten geweest zijn dat ik me goed voelde had dat al gescheeld, maar ik was er echt heel slecht aan toe. Fysieke klachten die me bed- of bankgebonden maakten, en vreselijke en heftige psychische klachten, ik had de hoop helemaal opgegeven en dacht constant aan zelfmoord. Uiteindelijk kwamen er na lange tijd toch wel eens momenten dat ik me iets beter voelde, die steeds beter en langer werden. Met name depressiviteit was heel heftig en ik was dan ook totaal verbijsterd toen ik me voor het eerst best wel goed voelde, vooral qua stemming en gedachten naast de chronische hyperventilatie dan; ik was totaal vergeten hoe dat voelde en had nooit geloofd dat het ooit nog terug zou komen. Dat heeft zoveel indruk op mij gemaakt dat ik nu besef dat zelfs dingen die je nooit voor mogelijk hield kunnen gebeuren. Ik dacht ook steeds als ik dan hier positieve berichtjes van anderen las "pfff dat zal mij wel nooit gebeuren" maar toch wel dus! Wel langzaam en met constant terugvallen uiteraard. Het gekke is alleen dat het bij mij veel langer duurt dan de meeste anderen, ik denk dat dat komt omdat ik het iets te fanatiek heb gedaan, want sinds ik minder vaak HyperVen gaat het beter, mijn lichaam heeft blijkbaar heel veel tijd nodig om zich aan te passen.

Het is vandaag trouwens precies een halfjaar geleden dat ik begon met AD medicijnen, en mijn psychische klachten zijn voor een heel groot deel verdwenen, en in dat opzicht voel ik me ook beter dan ooit de afgelopen 2-3 jaar. Alleen die chronische hyperventilatie is ontzettend hardnekkig, maar door wat ik heb meegemaakt heb ik nu in ieder geval wel vertrouwen in de toekomst. Het moeilijkste is alleen te accepteren dat het zo langzaam gaat.

Ik hoop dat je door mijn verhaal wat meer vertrouwen krijgt. Die scoregrafiek van jouw is trouwens veel beter dan de mijne, ik had gedurende de hele zomer helemaal geen stijging, alleen maar daling van 65 naar 55! Ook het warme weer heeft mij gehinderd. Maar guess what? na een pauze van 3,5 week had ik eergisteren een score van 92!! Ook dat had ik nooit voor mogelijk gehouden, zo zie je maar weer.

Groetjes Remon



3 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 14/09/2011 14:18 door remon.

Remon,

Allereerst bedankt dat je de tijd en moeite neemt om mij te helpen en te reageren. Dank je
Maar om eerlijk te zijn put ik niet zo veel moed uit jouw verhaal. Omdat het erop lijkt dat de AD medicijnen jou meer heeft geholpen dan HyperVen.
Maar ik hoop tuurlijk dat het met mij beter gaat. Maar ik moet wel ff iets verzinnen dat het iig wat dragelijker maakt. Want ik voel me nu zo moe en depri dat ik de deur bijna niet uit kan. En dat is, afgezien van het kweken van fobien, niet goed voor mn zelfvertrouwen en sociaal leven.

Zou wandelen of fietsen ervoor kunnen zorgen dat wat spanning weggaat en wat ontspanning terugkomt? Ik heb ooit gehoord dat monotome beweging goed is om je ademhaling "stabiel" te krijgen.
Of wat zijn nog meer tips? meer slapen of juist niet teveel?
Ik probeer zoals ellen aanbeveelt dingen meer zn gang te laten gaan. De controle laten gaan. Maar om elke dag als een ziek eendje thuis te zitten vind ik weer het andere uiterste

grt

remco

Hoi Remco,

Mensen denken wel vaker dat het alleen de AD medicijnen is, maar dat is absoluut niet zo. Het is echt een combinatie, allebei afzonderlijk geven ze geen genezing. Het effect van de AD medicijnen is nu wel "uitgewerkt", ik slik ze dus al 6 maanden, maar ik ga nog steeds vooruit dankzij HyperVen. Door de AD medicijnen worden de psychische klachten veel minder, maar genees je niet van chronische hyperventilatie, daarom heb ik nu nog al die vreselijke chronische hyperventilatieklachten, die door HyperVen steeds minder worden. Het is echt de combinatie die het doet, ik heb al vaker gelezen van mensen hier dat ze van de reguliere geneeskunde AD medicijnen krijgen, wat slechts voor een lichte verbetering zorgt zodat ze enigszins kunnen functioneren, maar als ze er dan achter komen dat hun klachten door chronische hyperventilatie komen en HyperVen gaan doen ze helemaal genezen van heftige klachten die ze al jarenlang (zonder goede diagnose!) hadden.
Je moet het zelf weten, maar ik begrijp niet waarom veel mensen zo negatief zijn over AD medicijnen, ik heb nauwelijks bijwerkingen, ik ben geen ander persoon, integendeel ik wordt juist weer de persoon die ik jaren geleden was voordat ik door een gigantische hoeveelheid psychische en fysieke stress heel ziek werd. Om de achterliggende biochemische processen, de vraag of het onderdrukt, of het verslavend is, etc etc maak ik me al lang niet meer druk (loslaten!!), omdat de wetenschap niet eens weet hoe ze precies werken dus dat is toch maar giswerk.

Daarmee is niet gezegd dat jij ook AD medicijnen nodig hebt, ik heb constant zoveel (op verschillende manieren) stress gehad, die ik bleef negeren terwijl ik steeds zieker werd, dat ik denk ik een extreem geval ben. Als ik jouw verhalen zo lees heb jij het veel minder erg zodat je best wel met alleen HyperVen zou kunnen genezen.

Wat betreft die tips; ik zou het gewoon uitproberen waar je je het beste bij voelt. Ik heb hier ook zo vaak van dat soort dingen gevraagd, maar uiteindelijk ben ik steeds meer gaan doen waar ik me goed bij voel, in plaats van wat anderen adviseren en in theorie het beste is voor je lichaam. Dat is ook een onderdeel van loslaten, want ik zat eerst de hele tijd te denken wat ik het beste kon doen om beter te worden, maar dat werkt dus niet. Van bewegen (wat dan ook) werden mijn klachten vaak alleen maar erger, en lang slapen vond/vind ik wel lekker, maar Rob zegt dat dat juist slecht is, volgens mij adviseert hij rond de 7 uur (niet meer), maar ik denk dat dat ook wel kan verschillen per persoon.

Hoop dat je hier dan wel wat aan hebt,

Groetjes Remon



3 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 15/09/2011 10:44 door remon.

Bedankt ook namens mij voor alle uitwisseling van informatie. Goed om te weten, Ellen, dat jij ook zo moe en moedeloos was. Ik ga elke avond met de kippen (kids, haha) op stok, zodat ik de volgende dag weer doorkom. Moet wel zeggen dat ik minder de behoefte heb om over dag te gaan liggen rusten, dus dat is nu een pluspuntje.
Maar dat vertrouwen waar Remco het over heeft, dat vind ik ook een heikel punt, juist omdat je al vaker je vertrouwen aan iets gegeven hebt dat dan uiteindelijk niet hielp. Loslaten is wat ik steeds weer tegenkom, maar dat is iets waarvan ik vaak denk, hoe do je dat dan? Zit zo niet in mijn karakter/systeem. Maar goed, bewustwording is de eerste stap.
Wat ik zelf ook merk, Remco, is dat ik baat heb bij afleiding, dat is ook de reden waarom ik nog werk. Ik begrijp dat dat niet haalbaar voor je is. Maar zoals Remon al zei, je weet vaak zelf wel wat bij je past. En: wandelen is gewoon prima als je je daar beter door voelt. Je kunt zelfs de hond van de buren uitlaten voor de nodige afleiding, hahaha In ieder geval heb ik me laten vertellen dat het teveel gefocussed zijn op jezelf je wereld kleiner maakt en je daardoor sneller last krijgt van depressies en angsten. Een soort naar binnen kerende cirkel.

Nou, ik ga maar trouw verder dus en hoop dat het snel beter gaat. Trouwens nog even een hele lastige: wie denkt er ook wel eens dat het moeilijk is om chronische hyperventilatie los te laten? Ik kwam er nl achter dat het altijd moe zijn een soort ziektewinst is om niet altijd zoveel te hoeven doen (ik ga maar door anders). Natuurlijk moeilijk om toe te geven, maar het speelt wel mee........

vriendelijke groet, Tamara



1 keer gewijzigd. Laatste wijziging: 15/09/2011 16:09 door tamara.