Hoi Suus

Ben je al bezig met HyperVen, want ik weet zeker dat je daarmee van je hyperventilatie af kan komen.

Sterkte en Gods zegen toegewenst,

Niels

Hoi Carla,

Voel me vandaag weer heel vervelend en ben even allerlei berichtjes aan het lezen om te proberen rustig te worden.
Nu lees ik dit verhaal van jou en ik lees mijn eigen klachten en angsten.
De laatst paar maanden durf ik door dat overslaan bijna niet meer te gaan slapen omdat ik bang ben dat ik niet meer wakker wordt.
Bij mij zien ze het ook op het cardiogram maar het is niks zegt de cardioloog. Het zijn voorkamerhartslagen en die kunnen geen kwaad. Maar ze komen soms zelfs wel 10 x per minuut en daar wordt ik echt heel bang van. Het houdt soms ook wel weken aan en dan is het weer een paar dagen tot een week weg en dan begint het weer.
Ik geloof bijna niemand meer, ook omdat ik propanolol heb gekregen om dat overslaan minder te laten voelen maar dat helpt echt geen zier.

Ik hoop een keer te lezen dat iemand hier vanaf is gekomen want soms lees ik dat mensen tien jaar ermee lopen en dat wil ik liever niet.

groetjes Jo

Hoi Jo,

Ik ben nu weer een week klachten vrij, dus geen overslagen enz. Ik heb een hele tijd selokeen de zoc vorm geslikt dat hielp mij bijzonder goed. Toen ik echter zwanger werd moest ik daarmee stoppen, toen deze zwangerschap in een miskraam eindigde heb ik besloten zonder medicijnen verder te gaan. En dat ging een half jaar heel goed, nergens last van. Nu echter sinds jan/feb wel weer last, geen medicijnen gebruikt. En nu dus weer een week klachtenvrij. Ik heb ook een jaar cognitieve gedragstherapie gevolgd, en dat heeft ervoor gezorgd dat ik nu best hele tijden klachten vrij ben.

succes en sterkte Carla!!!

Goh ,

Ik ben voor het eerst hier, en een diepe zucht van herkenning slaak ik hier.
En de combinatie met het vertrouwen en het geloof.
Ik wil je bedanken voor je bericht wat ik gelezen heb.
Ik ben 36 jaar en inmiddels vanaf 1999 bezig met het vallen en opstaan verhaal met hyperventilatie.
Ik heb moeite met de beperkingen, soms heb ik het gevoel ze te moeten accepteren om weer verder te mogen, maar ik wil ze eigenlijk niet accepteren want dan ban ik bang dat ze bij me blijven.
Ik lees nog wat verder, bij de rest van de forums
in ieder geval dank je
liefs regine

Wow, wat een boel herkenning hier!! Ik ben voor het eerst op dit forum, maar voel me al helemaal thuis [:](([/:]

Ik herken zo'n beetje alle klachten die jullie hier beschrijven. De hartoverslagen en hartkloppingen, druk op de borst, tintelingen etc etc. Ook de klachten die jij beschrijft Carla, over het slapen gaan heb ik 2 jaar geleden heel erg gehad. Bij mij was dat na een hele spannende periode waarin bij mij eierstokkanker werd geconstateerd en waardoor ik nog een extra reden had om in paniek te zijn en te denken dat ik dood zou gaan! Is gelukkig niet gebeurd, maar de angst zat er goed in. Nachten en nog eens nachten heb ik wakker gelegen omdat mijn lijf me elke keer weer liet wakker schrikken. De schokken zaten soms in mijn hoofd, maar ook vaak door mijn hele lijf. Vaak schrok mijn man net zo hard met mij mee. Maar gelukkig is dat weer over gegaan en nu heb ik het nog heel af en toe als ik erg gespannen ben, of soms vlak voor of tijdens de menstruatie.

Ik heb nu zo'n 7 jaar last van allerlei klachten waarvan mijn huisarts zegt dat het hyperventilatie is. Ik heb er zelf na al die jaren nog steeds heel veel moeite mee om te geloven dat dat ook echt zo is. Soms gaat het een poosje goed, maar altijd komt er weer een periode dat het slecht gaat en dan kan ik de gedachten dat me toch wel degelijk iets ernstigs mankeert niet kwijt raken. Nu loop ik dus maar weer bij de cardioloog om alles goed na te laten kijken, maar eigenlijk weet ik natuurlijk allang dat er niets gevonden zal worden. En natuurlijk wil ik dat ook liever niet, maar soms denk ik wel eens: laten ze maar wat vinden, dan weet ik tenminste wat het is. En dan kan ik het ook aan anderen uitleggen, zonder dat ik overal het stempeltje hyperventilatie opgeplakt krijg. Maar ja.....

Ook wat je schrijft over het geloof herken ik. Het is een hele grote steun om te weten dat er Iemand is die voor me zorgt. En ook al vind ik teksten als "Vreest niet" en "Maakt u in geen ding bezorgd" soms erg lastig. Want als er iets is wat ik doe dan is het juist wel me zorgen maken.

Bedankt voor de heerlijke herkenning die ik hier vind. Ik kom zeker nog vaker langs om te lezen en te schrijven!

Groetjes,
Elise

Hoi Elise,

Wat fijn dat je hier herkenning vind. Ik vind het heel naar voor je dat je deze klachten ook hebt. En vaak gaat het bij mij ook goed, wat je zegt idd, een week voor en tijdens mijn menstruatie kan ik er niet omheen. Het afgelopen jaar heb ik psychisch veel van mezelf gevergt, dat heb ik geweten. En als het dan een keertje slecht gaat, ik het voor mij ook heel moeilijk te geloven dat het niet iets erntigs is. Ik let op alles in mijn lichaam, ben er te veel op geficeerd. Altijd bang voor kanker of iets aan mijn hart. En als ik dan een tijdje klachtenvrij ben dan gaat het weer goed. Helaas als je zoveel op je lichaam geficeerd bent, heb je eigenlijk nooit een minuut waarin je geen pijntje voelt. Bij alle pijntjes denk ik vaak het ergste, en dat alles is begonnen met hyperventilatie.
Fijn om te horen dat jij genezen bent van de kanker. Kan me voorstellen dat, dat een hele rot tijd voor je was.
Inderdaad, de bijbel staat vol met vreest niet, geen zorgen. Maar omdat wij mensen zijn kunnen we dat vaak niet. Kost wat tijd om te leren vertrouwen op God. En je mag er ook om vragen, voor bidden of God je dat wilt geven. En dan weet ik zeker (misschien niet direct) maar Hij zal het geven.

Heel veel liefs Carla (ik zal voor jullie allemaal bidden voor die rust)

Hoi Carla.

Dank je wel voor je reactie. Die herkenning is heel fijn. Het gevoel dat ik niet alleen staat met dit soort vage klachten helpt me al heel erg.

Het was inderdaad een hele rottijd toen ik ziek was. Ik was, net als jij, ook altijd bang dat ik iets ernstigs zou hebben. Ik voelde altijd alles en wist dan vervolgens 100% zeker dat er iets aan mijn hart mankeerde of dat ik kanker had. Ik wist zeker dat ik snel dood zou gaan. En toen bleek ik het opeens echt te hebben! Ja, dan slaat de angst en paniek wel heel hard toe. Maar gelukkig is dat allemaal verleden tijd en gaat het met dat deel van mijn gezondheid nu heel goed. Nu de rest nog....zucht....
Ik moet wel zeggen dat ik vaak lange periodes heb waarin ik helemaal niet zo angstig ben. Dan ben ik heel goed in staat om te relativeren, zonder dat ik me gelijk de meest ernstige dingen in het hoofd haal. Maar nu, na een periode vol stress waarin mijn moeder opeens hartpatient werd (mijn andere grote angst!) en een dubbele bypassoperatie nodig had, is het weer goed mis. Daarbij heb ik vorige week een flinke griep gehad en dat heeft me een beetje de das omgedaan. Ik blijf me beroerd voelen ondanks dat de koorts enzo allang weg is, en voel me onrustig en gestresst. Gisteravond ging het fout. Ik had een rotgevoel op de borst wat een beetje het midden hield tussen een drukkend gevoel en pijn. Dat kon ik niet van me afzetten en uiteraard ontstond er toen paniek met alle gevolgen van dien. Nu voel ik me helemaal een dweil. In die stress heb ik voor vanmiddag een afspraak gemaakt met de huisarts, maar daar heb ik nu wel een beetje spijt van. Hij kan verder weinig voor me doen, en het levert mij waarschijnlijk alleen maar weer extra het gevoel op dat hij me een aansteller vind.

En hoe gaat het nu met jou? Een paar berichtjes terug heb je geschreven dat je een week klachtenvrij was. Nu nog steeds?

Liefs,
Elise

Hoi Elise,

Nee, helaas niet. Kom net terug van mijn therapie. Het was de één na laatste keer. Ik maak me sinds een paar dagen weer enorme zorgen. Mijn menstruatie bijvoorbeeld, was altijd regelmatig kon de klok erop gelijk zetten. Maar vloei nu al 11 dagen[:][/:] Dit is de eerste keer dat me dit overkomt. Heb het met de therapeut besproken, en het kan. Zeker in stressvolle periodes. Ik kan wel een afspraak met de ha maken maar die zal toch zeggen, wacht je volgende menstruatie maar af. Nou maak ik me dus zorgen. Dan ga ik HyperVentileren, daar krijg ik klachten van, vooral als ik maar één stap over de drempel naar buiten zet. Echt heel erg vervelend. Maar goed zal me wel zorgen maken voor niks. Weet je wat ik eigenlijk het vervelendste vind? Wanneer heb ik echt reden om naar de ha te gaan? En wanneer ligt het aan stress? Dat is waar ik mee schipper. Voor mijn hart ga ik niet meer, ben er wel overuit dat dat aan chronische hyperventilatie ligt. Maar de rest pfffffff.

Vertrouwen!!!!!

Liefs Carla

O joh, wat balen!! Was je net weer gewend aan het gevoel dat het wat beter ging. Wat ontzettend frustrerend is dat he, als je steeds weer terugvalt in je oude patroon.

Wat betreft je menstruatie: daar zou ik me toch echt maar niet zoveel zorgen over maken als ik jou was. Ik had ook altijd een hele regelmatige cyclus, maar het laatste jaar is het bij mij ook een puinhoop. Soms gaat het een tijdje goed, maar dan begint het gedoe weer van voren af aan. Mijn gynaecoloog (ik heb erg veel vertrouwen in haar!) heeft me uitgelegd dat er geen enkel probleem is en dat het bij elke vrouw voor kan komen. Heel irritant, maar niet erg.
Als je het nou toch niet vertrouwt en je blijft je zorgen maken, ga dan maar gewoon naar je huisarts toe. Als je hem uitlegd dat je het niet vertrouwd en dat je graag wilt dat hij je even nakijkt, dan is dat toch geen probleem? Of heb je geen goede relatie met je huisarts?
Ik vind het trouwens erg knap van je dat je al niet meer naar hem toe gaat voor je hart! Dat kan ik nog steeds niet laten. Vanmiddag ben ik nog bij hem geweest. Ik vertelde hem dat ik na mijn griep nog zo aan het hoesten bleef en het erg benauwd had (ben astmatisch). Toen hij mijn longen aan het beluisteren was heb ik hem tussen de bedrijven door ook stiekum gauw even gevraagd of mijn hart het ook nog goed deed. Dat was het geval volgens hem en dus ben ik weer voor eventjes gerustgesteld. En dat was nou net eigenlijk de belangrijkste reden dat ik een afspraak had gemaakt [:][/:]

Het is inderdaad erg lastig om te beoordelen wanneer je wel of niet naar de arts moet gaan. Waarschijnlijk gaat het bij mij zo: jaren lang maak ik me ernstig zorgen om mijn hart en moeten de artsen verschrikkelijk veel moeite doen om me dat uit het hoofd te praten. En tegen de tijd dat ik er eindelijk van overtuigd ben ik ze gelijk hebben, krijg ik echte hartklachten maar ga ik niet naar de dokter omdat ik geloof dat het door hyperventilatie komt. Ja joh, het blijft een lastig dilemma.
Misschien moet je jezelf maar gewoon voorhouden dat je beter een keer te vaak kunt gaan dan een keer te weinig. Als jij je zorgen maakt dan is er een reden om te gaan, toch? Er komt echt wel weer een tijd dat je weer vertrouwen in je eigen lijf krijgt. Dat weet ik zeker!

Liefs,
Elise

Dag allemaal,

Wat een verhalen allemaal en zo herkenbaar.
Zit ik net op de bank, lekker rustig - is daar weer een hartoverslag. Een hele harde klop ineens, meteen weer paniek natuurlijk...... wanneer houdt het op?!
Ik ben het helemaal met Elise eens, je kan beter een keer teveel naar de arts gaan dan te weinig!

Sterkte en groetjes,

Esmeralda

Hoi Esmeralda.

Wat ellendig he, die overslagen. Ik kan er ook maar niet aan wennen. Weten dat het niets ernstigs is, dat is nog iets heel anders dan ook de angst los kunnen laten. Maar eens komen we er wel hoor! Daar moeten we in blijven geloven, toch?

Slaap lekker!

Groetjes,
Elise

Ik ben vanmorgen bij ome doc geweest. Hij begon meteen over een zwangerschap. Ik dus een zwangerschapstest gedaan POSITIEF!!! Maar ik vloei nogal en zo lang. De oorzaken/'>oorzaak is dus vermoedelijk een miskraam. Volgende week moet ik weer een test doen. Tot die tijd moet ik heel rustig an doen. Maar de onzekerheid over de oorzaken/'>oorzaak is wel weg. Want ja ik was in iedergeval zwanger en dan is het logisch dat je langer vloeit als je een miskraam krijgt.

liefs Carla

Hoi Carla.

Wat schrikken zeg!! Hoe gaat het nu??? Vloei je nog steeds? Hoe voel je je eronder? Is het je eerste zwangerschap?
He, heel veel sterkte hoor! Ik denk aan je...

Liefs,
Elise

Hoi Elise,

Nee we hebben een gezonde zoon van bijna 2 jaar. En ik wist niet dat ik zwanger was. Gelukkig is het vloeien vandaag zo goed als opgehouden. En nu begint het besef te komen dat we waarschijnlijk weer een kindje zijn verloren. De test en een echo moeten uitwijzen of er nog wat zit.

Liefs Carla ow ja en bedankt voor je lieve berichtje

Weer een kindje verloren? Dus het is niet de eerste keer?
Weet je wanneer je een nieuwe test moet laten doen en een echo krijgt?
Ik vind het heel erg voor je!!

Liefs,
Elise

Donderdag ga ik weer urine inleveren bij de dokter. Afhankelijk van die test zal ik wel naar het ziekenhuis moeten voor een test. Het is inderdaad de 3e keer in een half jaar tijd. Dank ja dat je mee leeft.
liefs Carla

3 keer in een half jaar, dat is erg! Maar dan is het ook wel heel logisch dat je je de afgelopen periode niet goed hebt gevoeld, toch? Elke keer zo'n verdriet, dat doet je wel wat. En als je dan al hyperventilatie hebt, dan kan ik me voorstellen dat je hierdoor nog meer klachten krijgt. Een schrale troost natuurlijk, maar je hebt wel een reden om je zo te voelen.
Ik hoop dat je een beetje rust en kracht kunt vinden in je geloof!!

Liefs,
Elise

Hoi Elise,

Buiten de miskramen , is er in de familie ook veel gebeurt. En zeker zijn alle klachten wel te plaatsen, maar dat voorkomt nog niet dat ik als ik een hele dag alleen maar overslagen heb, toch ga twijfelen aan mijn gezondheid. Ergens in mijn achterhoofd weet ik wel dat het niet mijn hart is maar goed.
Morgen ochtend mag ik bij de huisarts komen, voor een test, en bespreken wat we verder gaan doen.

Liefs Carla
Ps: hoe is het eigenlijk met jou?

Hoi Carla,

Ik begrijp echt heel goed dat je je toch weer zorgen gaat maken als je veel last hebt van overslagen!! Dan kun je 100 keer tegen jezelf zeggen dat het je hyperventilatie is en dat er een reden is waarom je je zo voelt, maar het uit je hoofd krijgen lukt meestal niet. Zo gaat het bij mij ook altijd.
Wat spannend dat je morgen naar de huisarts moet. Vloei je nog steeds? Heb je zelf het idee dat het mis is gegaan of heb je nog een klein beetje hoop?

Met mij gaat het ook niet zo lekker. Ik heb gisteren een rotdag gehad (zie mijn bericht: Ik moet even spuien...!) en daar pluk ik vandaag dan weer de vruchten van. Daar komt bij dat mijn zoontje ziek is en ik dus de hele dag noodgedwongen thuis zit. Eigenlijk ben ik hard toe aan wat afleiding, maar dat zit er dus nog even niet in.

Liefs,
Elise

HOi Elise,

Ik heb ff een stuk geschreven onder jou verhaal, zal je hier nog ff vertellen, dat het vloeien zaterdag zo goed als gestopt is. Ik heb zelf nog wel hoop, omdat de andere miskramen toch anders waren en ik ook niet een vruchtje verloren ben ofzo. Maar ik reken op een miskraam, dan kan het niet tegen vallen.

liefs,
Carla